arch/ive/ief (2000 - 2005)

Voor ongeveer 2.000 euro (ongeveer 80.000 fr.) per persoon zullen zo'n 1.500 vertegenwoordigers van de 'business orientated world' zich te goed doen aan causerieën, gastronomische banketten, de openings-wedstrijd van Euro (!) 2000, golfpartijen en ander mondain plezier. Maar er is niet alleen plezier voorzien, er zal ook worden gewerkt: de deelnemers zullen de Europese Commissie hun verlanglijstje overhandigen voor een nog liberaler Europa, uitsluitend gericht op de noden van de markt.

De UNICe ontvangt in Brussel onder andere 11 Europese Commissarissen, Mike Moore (voorzitter van de Wereldhandelsorganisatie), Morris Tabaksblat (voorzitter van de Ronde Tafel van Industriëlen), de belangrijkste verantwoordelijken van de OESO, alsook het kruim van de industriële wereld (zoals Steve Ballmer, voorzitter van Microsoft; Pascal Brandy, leider van het bedrijf Genset dat betrokken is bij de ontwikkeling van genetisch gemanipuleerde organismen; Etienne Davignon die 300.000 ontslagen in de Europese staalnijverheid op zijn geweten heeft, enz.).

Spijtig genoeg (maar is dat eigenlijk nog een verrassing?) moet ook de officiële deelname van het EVV (Europees Vakverbond, waarvan ABVV en ACV lid zijn) aan deze neoliberale hoogmis worden gesignaleerd. De bedrijfswereld hoopt op deze topbijeenkomst een neoliberaal megamedia-event af te leveren, bedoeld om de machine die de hele planeet moet privatiseren, en die in Davis, Seattle en Washington op onverwacht sterk verzet stuitte, te herlanceren.

Europa stelt het wel, en u?

Deze European Business Summit is in de eerste plaats een groot propaganda-gebeuren, maar dat wil niet zeggen dat er geen daadwerkelijke inzet is (al is het spel op voorhand reeds gespeeld...). Sinds de Europese top van Amsterdam in 1997 en die van Luxemburg in 1998 is de ultraliberale Europese machine meer dan ooit in werking. Voor de patroons komt het er nu op aan garanties te krijgen dat ze niet in panne valt. Verschillende wetgevende en structurele maatregelen werden de afgelopen jaren, in onderling akkoord tussen patroons, Europese Commissie en EU-regeringen, van kracht om de lancering van de euro tot een goed einde te brengen en om kost wat kost de competitiviteit van de Europese Unie tegenover de USA en Japan te versterken. In 1998 schreef de Europese Commissie: "Om de gewenste resultaten te bekomen veronderstelt een veralgemening van de loonschalen naar beneden toe een vermindering van 20 à 30% van de loonkost van laaggeschoolde arbeid, zoals dit het geval was in de Verenigde Staten in de jaren '70 en '80. Om efficiënt te zijn veronderstelt deze vermindering van de loonkost ook een equivalente daling van de werkloosheidsuitkeringen, dit om de werkloosheidsval te vermijden" (in Commission Européenne, 'Croissance et emploi dans le cadre de la stabilité de l'Union Economique et Monétaire', 25/12/98).

Europa stelt het wel, maar op beide vlakken (lonen en uitkeringen) is er een veralgemene verslechtering van de inkomens. Voor tientallen miljoenen Europese burgers stelt Europa het alles behalve wel! Enkele jaren geleden decreteerde men met veel tamtam de niet-tewerkstelbaarheid van werklozen en de niet-aanpasbaarheid van laaggeschoolde arbeid(st)ers. Welnu, om de achterstand inzake tewerkstellingsgraad (te laag in Europa) ten opzichte van de twee grote concurrenten te kunnen ophalen, moet men wel op de ene of de andere manier een massa werklozen aan het werk zetten die op de arbeidsmarkt weinig 'competitief' (laaggeschoold, een periode van inactiviteit achter de rug...) en dus goedkoop zijn. Een massa werknemers die via de grote poort van de arbeidsmarkt werden buitengezwierd (sluitingen, delocaliseringen, herstructureringen, drastische verlagingen van de productiekost, enz.) worden via de actieve welvaartsstaat langs kleine achterpoortjes weer binnengeloodst in de vorm van allerlei maatregelen van sociale activering, van kleine bestaansonzekere jobs, dikwijls van beperkte duur, met een slecht statuut, halftijds, slecht betaald... De patroons genieten voortaan, voor het aanwerven van deze goedkope arbeidskracht, bovendien van een drastische verlaging van sociale bijdragen: ze werven aan op kosten van de staat. Bovendien hypothekeren ze door een quasi vrijstelling van patronale bijdragen de toekomstige financiering van de sociale zekerheid.

Sinds deze politiek van toepassing is, is het meest 'zichtbare' resultaat (dat ook ruimschoots aandacht krijgt in de media) inderdaad een daling van de werkloosheidscurve binnen de Europese Unie (toch nog steeds meer dan 10% van de beroepsbevolking). Maar tegen welke sociale prijs gebeurt dit? De werkloosheidscurve daalt dankzij deze massa bestaansonzekere en goedkope baantjes (in België kunnen patroons nu aanwerven voor 35.000 fr. per maand!) die vaak slechts een inkomen opleveren dat op de armoedegrens balanceert. De daling van de werkloosheid betekent geenszins een vermindering van het percentage mensen dat in armoede en bestaansonzekerheid leeft, de toekomst zal meer dan waarschijnlijk het tegenovergestelde uitwijzen (in Frankrijk werd in '99 een recordtoename genoteerd van gezinnen met schuldoverlast, in totaal ongeveer 1 miljoen gezinnen).

Het steeds meer aan voorwaarden onderwerpen van het recht op werkloosheidsvergoeding, het afstemmen van de stelsels van sociale bescherming op de minst voordelige binnen de EU, de veralgemening van de 'actieve welvaartsstaat' over heel de EU, de steeds strengere controles op het privé-leven van werklozen: dit alles verplicht steeds meer mensen tot gedwongen bestaansonzekere 'arbeid' die voor de betrokkenen dikwijls nog een meerkost betekent (kinderopvang, mobiliteitsvereisten...).

Verzet groeit

In Seattle, later in Washington, zijn tienduizenden burgers, werkers, syndicalisten en mensen uit het verenigingsleven erin geslaagd het raderwerk van WHO, IMF, Wereldbank te doen haperen. Deze mobilisaties toonden aan dat het mogelijk is de machtige machine van de kapitalistische mondialisering te verstoren. Deze machine draagt haar eigen tegenspraak in zich: hoe meer het kapitalisme mondiaal wordt, hoe meer het miljoenen mensen tegenover zich heeft, zowel in het Noorden als in het Zuiden, met gelijklopende bestemmingen, gemeenschappelijke belangen, op zoek naar gemeenschappelijk verzet dat opnieuw de wortel van het kwaad ontdekt: een wereld die fundamenteel gebaseerd is op ongelijkheid en sociale onrechtvaardigheid en gedomineerd wordt door een handvol almachtigen en rijken. Nieuwe sociale en burgerbewegingen (ATTAC, werklozen-organisaties, Euromarsen, mensenrechten-organisaties, milieubewegingen, consu-mentenverenigingen...) vinden elkaar in gemeenschappelijk verzet.

In België werd een anti-UNICE-coördinatie opgericht dat een warm onthaal voorbereidt voor het European Business-volkje. Syndicalisten die niet aanvaarden dat het EVV aan deze top deelneemt, vervoegen de rangen en onderschrijven de eisen. Eén van de allereerste eisen is het recht voor iedereen op een individueel gewaarborgd minimuminkomen (loon, vervangingsinkomen, wettelijk pensioen) dat toestaat waardig te leven.

De eisen van de anti-Unice-coördinatie

- recht voor iedereen op een gewaarborgd minimuminkomen (loon, vervangingsinkomen, wettelijk pensioen) dat toestaat waardig te leven
- arbeidsreglementering gebaseerd op de meest vooruitstrevende stelsels (ook inzake syndicale rechten)
- maatregelen tegen flexibiliteit
- maatregelen tegen delocalisaties
- stopzetting van de privatiseringen, versterking van de openbare diensten
- belasting op fortuinen, opheffing van het bankgeheim en afschaffing van fiscale paradijzen
- bescherming van het wettelijk pensioenstelsel
- maatregelen tegen speculatie, voor de invoering van een Tobin-taks
- vrij verkeer van personen, vrijheid van verblijf in heel de Europese zone, papieren voor iedereen
- opheffing van de derde wereldschuld
- recht op voedselveiligheid, voor het recht van landen om zich niet te plooien naar de dictaten van het IMF, de WB en de multinationals
- verbod op GGO's zolang de onschadelijkheid ervan niet wetenschappelijk bewezen is
- duurzame ontwikkeling van de planeet als prioritair criterium tegenover noties als 'concurrentie', 'competitiviteit', 'mondialisering' en 'vrijheid van ondernemen'.

Zaterdag 10 juni
16.00u. Betoging Rogierplein Brussel
18.00u. Strijdmeeting in de Magdalenazaal met o.a. José Bové (Boerenfederatie Frankrijk), Albert Faust (ABVV-Brussel) en tal van vertegenwoordigers van strijdorganisaties...

Sluit aan bij de anti-UNICE-coördinatie:
02/537.49.58
serge.cols@skynet.be
Spanjestraat 66, 1060 Brussel