Zeg je de dingen wat omfloerst, dan ben je wazig en verspreid je verwarring. Zeg je de dingen onomwonden, dan moet je onmiddellijk kamp kiezen, dan moet je oordeel absoluut en onomkeerbaar zijn. Dan ben je gebrandmerkt. Geen weg ertussenin. Iedereen moet zijn zijde kiezen. Laten die enkele tientallen doorzetters die deze discussie nog volgen getuige zijn: Mijn artikels van de laatste maanden getuigen m.i. van een oprechte en integere wil om mensen dichter bij elkaar te brengen, feiten te vergelijken, te zoeken naar diepere inzichten en het nastreven van hoffelijkheid en menselijkheid in het abstracte politieke discours die hier heel vaak gevoerd wordt. Iedere seconde van mijn leven tracht ik pacifist te zijn, zaadjes te verspreiden van begrip en liefde (ook al faal ik daar maar al te vaak in, en laat ik me in mijn mails ook soms nog teveel gaan, wik ik mijn woorden nog te weinig). Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik nog niet van de kwaadste ben. Ik geloof in dit medium, ik geloof in het Waarheidsstreven, ik gebruik maar al te vaak een marxistisch perspectief (naast het spirituele, dat ik aan niemand wens op te dringen). Wie echter oprecht bekommerd is in dit waarheidsstreven, wie oprecht droomt van een betere toekomst voor allen, die kan niet anders dan geloven in communicatie, sensibilisering, uitklaring. De Saussure en Wittgenstein en Chomsky achterna, dienen we echter héél sterk te beseffen dat de taal op zich vol valstrikjes zit, dat de taal op zich ons heel vlug in een soort Toren van Babel kan starten, waar (zoals Guido zo mooi opmerkt), mensen door woorden en door woorden alleen uit elkander worden gedreven (terwijl ze eigenlijk hetzelfde trachten te zeggen). Een manier om hiermee om te gaan, is om je zeker en vast niet alleen blind te staren op die woorden alleen, maar die woorden eerder te zien als metaforen, als krampachtige pogingen om iets onbeschrijfbaars alsnog te beschrijven. Een goeie luisteroefening hierbij is om steeds zoveel mogelijk de intentie van de ander trachten te peilen, indien mogelijk deze persoon ook persoonlijk eens te ontmoeten. Kortom, je ervoor hoeden dat je, enkel en alleen via de woorden en het pseudoniem, niet overbodig begint te anticiperen, te projecteren, de persoonlijkheid van de ander in te vullen via diens woorden. Daarnaast is het ook heel belangrijk, mijns inziens, om jezelf niet teveel te identificeren met je eigen (onvolmaakte) woorden. Da's een hel voor de betrokkene, dan zit je vast in een denkpatroon die je met hand en tand verdedigt, waar je nooit meer uit durft, uit vrees een stukje van jezelf te verliezen. Nochtans weet niemand hier de waarheid volkomen, leren we iedere dag nog bij, moet het mogelijk zijn om onze 'inzichten' af en toe wat bij te stellen, te verdiepen, te nuanceren. Concreet: wanneer iemand als Han of Christophe een commentaar geven op een inzending van bijv. Pinkje, dan wordt Pinkje vaak nogal gemystifieerd, geprojecteerd, geplaatst binnen een perspectief die vaak helemaal niet klopt. Er worden veronderstellingen gedaan, het denken van de ander wordt soms geridiculiseerd, er komt een air van 'betweterij' overwaaien, men komt niet zelden vast te zitten in soms hilarische dichotomieën (à la: 'wie niet helemaal voor Arafat is, is voor Sharon'), men sleurt er allerhande feiten bij, gaat niet in op relevante argumentatie, en komt elkaar niet zelden te hulp (in de zin van: "Ach, die en die hebben nog veel te leren, gelukkig zijn er nog die en die op indymedia"). Mind you, ik observeer dit niet altijd, wel eerder als bepaalde 'dogma's' in vraag worden gesteld (bijv. rond het gebruik van blind geweld bij de palestijnen, de gebeurtenissen van Tien Am..., enz). Welnu: de enige manier waarop ik dergelijke bekommernissen langs mijn kant kan uiten, is op voorhand al beseffen dat ik stront over mij zal krijgen, dat de reacties van enkele mensen absoluut op de man ipv de bal zullen spelen, dat mijn woordkeuze in vraag zal worden gesteld, er gevit zal worden rond kleine deelaspectjes van mijn betoog, dat er niet zal worden ingegaan op mijn intenties, op mijn bekommernissen, op wat ik echt wou zeggen. Als ik zeg dat ik voor 90% akkoord ga met wat Arne zei, dan zeg ik NIET dat ik de kop van Han wil. Dan wil ik allereerst aantonen dat het geen zin heeft om het kind met het badwater weg te gooien, om Arne compleet te ridiculiseren (okay, zijn stijl was onhandig, de humor erachter nogal hermetisch, en zijn eindoplossing hoef ik daarom nog niet te delen). Integendeel, om van de gelegenheid gebruik te maken om een debat te openen, het indymediateam te zuiveren van eventuele blamen door de mogelijkheid tot kritisch zelfonderzoek, interactie met het lezerspubliek, niet bang zijn om je eigen bloot te geven (wie de waarheid dient, die kan zich niet belachelijk maken). Als men vanuit het indymedia-team niet steeds opnieuw doordrongen wordt van het nut om bepaalde discussies te verzachten ipv te verhevigen, om af en toe wat te modereren, pogingen te doen om mensen en standpunten dichter bij elkaar te brengen, dan is dit medium m.i. ten dode opgeschreven (dan wordt ze ofwel iets sectarisch, ofwel enkel nog gebruikt om te schelden vanuit twee diepe, diepe loopgraven). Maar ja, ik ben nu eenmaal niet zo'n conflictdenker, zonder ooit maar één zin toe te geven waar ik echt achter sta. Da's geweldloos en hoffelijk verzet van mijn kant. En om te antwoorden op Mara's vraag: "Bepaalde indymediajournalisten zouden zich niet geheel gedragen volgens jouw subjectieve spelregels (zo zeg je het toch). Pinkje, wie bedoel je dan? Wil je geen namen noemen omdat je vreest dat je dan zou vergeleken worden met Arne? " Yep..... Jij overtuigde mij, Mara.... en nu mag ik Han's vriendje niet meer zijn..... :-) Han, Christophe, ik haat jullie niet, ik wil julllie kop niet, maar ik vraag je: zoek wat vrede in jezelf, en je zult het daarna ook meer en meer bij anderen vinden. waarbij ik mij terugtrek uit dit discours (en er onder een ander artikel elders weer fris tegenaan wil gaan - no hard feelings) liefs pinkje