Hallo iedereen,

Ten eerste: goed dat er discussie is over dit onderwerp. Maar ze lijkt me toch weer erg snel af te glijden naar de (over)bekende paden.

Dat vanuit het pvda- kamp geschreeuwd wordt dat donkerrood het groenst van al is zal wel niemand verwonderen. Ook de hoera- bilans over de ex-sovjetunie en het Oostblok komen niet echt onverwacht. Het is alleen jammer, dat wanneer je de standpunten van de pvda  uit de periode dat de USSR en de Oostbloklanden nog bestonden erop naleest, tot de jammerlijke constatatie komt dat de USSR precies door die pvda jaren aan een stuk als een sociaal- fascistisch regime werd bestempeld dat met de hulp van de NAVO moest vernietigd worden.

Pas toen Gorbatsjov eraan kwam zag de pvda de 'terugkeer van het leninisme' verpersoonlijkt in degene die dit de Sovjetunie naar de rand van de afgrond loodste. Nu ja, iedereen kan zich vergissen en van gedacht veranderen over al deze historische kwesties.  Waarbij ik nog wil opmerken dat het heus niet enkel de geschiedenis van de communistische landen is die bestudeerd mag worden, ook de  geschiedenis van de belgische linkerzijde biedt heel wat inspirerende literatuur o.a. over anticommunistisch bochtenwerk. 

Al dit over- en weer gedebatteer brengt ons ondertussen nog geen stap dichter bij het antwoord op de vraag: komt er een nieuwe partij links van ECOLO? Ten eerste: Waarom heeft Herwig Lerouge het over ECOLO en niet over de groenen in het algemeen? Is de noodzaak aan een nieuwe linkse partij in Wallonie groter dan in Vlaanderen misschien? Misschien wil de PVDA vermijden dat het debat te dicht bij eigen huis gevoerd wordt: De noodzaak aan een nieuwe linkse partij erkennen houdt natuurlijk in de eerste plaats in dat moet toegegeven worden dat het huidige aanbod niet voldoet. Nu is dat al lang geen publiek geheim meer. De resultaten bewijzen het al 25 jaar. 

Wat tot de conclusie moet leiden dat als de noodzaak van een nieuwe politieke vertaling van de verzuchtingen van een aanzienlijk deel van de bevolking iets is dat een bestaansreden heeft, dit proces in de eerste plaats vanuit de bevolking zal ontstaan, ongeacht wat de PVDA, de KP, de SAP of de Militant erover denken en of ze er al dan niet akkoord mee gaan. 

Het failliet van de burgerlijke politiek wordt dagdagelijks bewezen. Het propaganda- apparaat begint te sputteren. De jubelende verklaringen, de uitvoerig bedocumenteerde intenties, uitgesproken op de VN- top of op de WTO- summit in Qatar komen bij de gewone mensen even onwerkelijk over als de ronkende verklaringen op partijcongressen van de Sovjetunie of de DDR destijds.  

Het collectief verlangen naar vrijheid en individuele ontplooiing (sorry, ik vind die dubbele puntjes niet op een qwerty) wordt door het internationale kapitalisme net zo erg beknot als door de Oostblokregimes destijds. In het Oostblok mondde dit proces uit in meestal vreedzame revoluties. Het is wel vreemd om te zien hoe snel men denkt dat revolutie onmogelijk is, terwijl we nog nooit zoveel revoluties hebben gezien als de laatste 15 jaar! Over het resultaat kunnen ze niet tevreden zijn: Overal is de objectief waarneembare levenskwaliteit voor de meerderheid van de bevolking drastisch verslechterd. 

Het neoliberalisme biedt dus ook geen oplossing voor de problemen waarmee de bevolking geconfronteerd wordt. Alle hoeraverhalen ten spijt groeit het bewustzijn en het verzet in alle lagen van de civiele maatschappij tegen de toename van de macht van multinationals, financiele concerns e.a. op het maatschappelijke gebeuren. Mensen hebben het gevoel dat ze enkel als consument nog gewaardeerd worden. Alle facetten van hun leven (gezinsleven, hobby's, woon- werksituatie, vervoer, onderwijs) worden door reclamejongens en statistici geanalyseerd, er worden winstmarges op berekend en reclamecampagnes rond gelanceerd: het gevoel dat je niets meer kan ondernemen zonder dat je iemand winst oplevert, ontneemt heel wat mensen de adem, en benauwd gaan ze op zoek naar verse lucht.  

Het laatste waar ze dan in willen terechtkomen is een discussieclub over de geneugten of de verderfelijke ontsporingen van de ex- Sovjetunie. Dit is een zaak voor liefhebbers. 

Hoe kunnen we, vanuit onze bewegingen en partijen, ertoe bijdragen dat er vanuit de linkerzijde zo doelmatig mogelijk gewerkt wordt aan de vertaling van de wil van de bevolking om vanuit de huidige situatie zijn eigenwaarde te verdedigen en terug controle te krijgen over hun eigen leven? Dit is volgens mij de belangrijkste vraag van het moment. 

Beschikken we over voldoende talent om de wil en de discussiepunten bij de mensen te detecteren en ze te vertalen naar een programma dat op een goede wijze wordt aangebracht, m.a.w. zijn we in staat om dit programma te populariseren? En indien niet (wat eerder wel dan niet het geval lijkt te zijn) wat zijn de redenen hiervoor en wat moet er dan aan gedaan worden?

Dit zijn misschien niet de leukste vragen maar ze moeten wel beantwoord worden voor men de discussie over welke linkse eenheid wil verderzetten. Ook erg belangrijk is dat, gezien we nu al lang geconfronteerd worden met de degeneratie van de politiek tot een marketinginstrument dat eens om de zoveel jaar bovengehaald wordt om 'consumenten' mee aan te lokken, we klaar en duidelijk de rol van de politiek herdefinieren naar wat ze volgens ons wel moet zijn. Dit houdt ook in dat we de rol van de instellingen waarbinnen ze zich afspeelt moeten verduidelijken aan ons publiek, gezien - vooral bij jongeren- er steeds meer mensen zijn die er hoegenaamd geen benul van hebben wat een gemeenteraad bv. is, of een intercommunale, of een overheidsbedrijf, of de overheid, of de politiek tout cours. 

Het herverkavelingsgedoe zal dit alleen maar verergeren. 

Maw er moet heel wat algemene democratische vorming gegeven worden. De bekommernis om de democratie, en de wil om de democratie te verdedigen en te heroveren op de onpersoonlijke vertegenwoordigers van financiele belangen van deze of gene investeerdersgroep, moet en zal de democratische linkerzijde onderscheiden van de inhoudsloze, desorienterende en in niets uitmondende verruimingswaanzin waar de grijze massa van burgerlijke politieke partijen in is verzeild geraakt.

Vanuit een egelstelling alle politieke ontwikkelingen binnen een kapitalistische samenleving afdoen als logische gevolgen van het kapitalisme en bijgevolg stellen dat een gevecht binnen het apparaat op voorhand verloren is, is niet bevorderlijk voor de politieke onwikkeling van de bevolking, hoewel deze analyses natuurlijk moeten gemaakt worden. 

Iedereen zou moeten aangespoord worden om actief te participeren aan de besluitvoering, om het gevecht aan te gaan, samen met anderen. Om elke dag, vanuit de eigen situatie, voor verandering te zorgen. Om de massa meestemmers en achternalopers te vervangen door kritische geesten die het verloren terrein willen heroveren en vanuit hun eigen overtuiging te streven naar een eerlijker samenleving. Op school, in de gemeente, in de partij of in de straat: elke dag kunnen er kleine of grote overwinningen worden, op voorwaarde dat men goed geinformeerd   
is

De opbouw van een nieuwe linkse partij met kans op electoraal resultaat zal volgens mij vanuit een dergelijke ingesteldheid moeten gebeuren. Er sluimert hiervoor heel veel talent in de samenleving. Maar er staat nog erg veel onwetendheid in de weg, vooral rond praktische zaken. Sommige organisaties en partijen die vanuit dit verlangen naar verandering gegroeid zijn, zijn vandaag de dag gedecimeerd en proberen nu via reclametrucjes hopeloos weer aansluiting te vinden bij een breder publiek, niet om aan het doel van de beweging tegemoet te komen (dat wordt naar de vuilnisbelt verwezen) maar om de eigen institutionele machtspositie te verstevigen of toch zeker te behouden. 

Hiermee zal het failliet van een defensieve benadering van de eigen politieke identiteit meer dan ooit bewezen worden. Een zelfzeker, linksdemocratisch project dat er in slaagt door duidelijke en heldere standpunten aansluiting te vinden bij een groot deel van de bevolking , door de vertaling van de collectieve zucht naar een andere, eerlijke samenleving en het behoud van de eigenwaarde tegenover de ideologie van de massaconsumptie waarbinnen we niet meer dan verbruikers zijn is misschien nog niet voor onmiddelijk maar de kaarten beginnen toch erg goed te liggen.