OK, ik ga Christophe niet vervolgen hoor. Hij vindt het te leuk om een martelaar te spelen en ziet zich al naast Milo op de beklaagdenbank ;-) We moeten van goeie wil zijn. Christophe stelt dat hij me niet van racisme heeft beschuldigd. Ik heb het verschil aangetoond tussen mijn gedachtengang en de gedachtengang die hij meent als racisme te kunnen 'catalogeren'.
Je ziet Steven, nu lach ik wel, maar daarstraks echt niet hoor. Ik was echt gechoqueerd om met dhr. Berlusconi te worden vergeleken. Ik wilde gewoon een debat met feiten en argumenten. Bon, volgende poging: ik hoop dat ook de anderen zich daar nu aan houden en dat we eindelijk pûur over de inhoud gaan praten. Kijk Steven, ik heb nog niemand 'verdacht' gemaakt. Per uitzondering heb ik eens iemand in een ideologisch hokje gestopt, en misschien onterecht, maar dat is nog geen 'verdachtmaking'. Daarvoor is meer nodig. Een sereen debat vergt ook een zorgvuldige woordkeuze. 

En ik voer helemaal geen oorlogjes tegen de PvdA, en zeker niet tegen Indymedia! Ik voer alleen een goedbedoelde strijd tegen de inhoud en implicaties van sommige heel bepaalde bijdragen. Je moet je pijlen zeker op de gevestigde media richten, maar dat doet iedereen hier al voldoende. Een mens maakt zich er niet noodzakelijk overal populair door, maar we moeten ook kritisch blijven op onze eigen beweging en op wat hier verteld wordt, 'be your own mdiacritic'. Ik denk in dit geval dat we een argumentenstrijd moeten voeren tegen het 'tweekampendenken'. Dat is verouderd en stamt uit de Koude Oorlog. Het kan ons enkel discrediteren of tot simplisme leiden. Een aantal artikels in die zin de laatste periode brachten me daartoe. Ik wil dat nog eens concreet aantonen, ditmaal met argumenten tegen wat Herve zegt.

Met 90 % van zijn bijdrage ga ik volledig akkoord. Dit is goed geargumenteerd. Maar dan komt hij bij de 'steun' voor de landen die hij opnoemt. Van al die landen (d.w.z. van hun regimes) krijgt enkel Cuba van mij de (kritische) steun, omdat dat land zich niet alleen 'tegen het imperialisme verzet' (en dat kan veel betekenen), maar ook een bepaalde vorm van populaire democratie heeft (de Poder Popular), al valt daar wel een en ander op aan te merken. Fidel Castro is ook het meest geloofwaardig is als ze zeggen voor het volk op te komen. De Cubaanse politici hebben ook geen opmerkelijke priviligies boven de bevolking en er heersen echt egalitaire tendensen. Als je met de mensen spreekt (en ik ken wat Spaans), merk je dat ze  in grote meerderheid achter Castro staan, maar toch vaak ook een zekere kritiek durven uiten (ondanks een soort zelfcesnuur). Enfin, ik wil ze het voordeel van de twijfel geven. Ik ben er zelf geweest en had een relatief goede indruk. Om een regime min of meer te 'steunen' moet er volgens mij in elk geval principieel een grote mate van democratie en sociale rechtvaardigheid aanwezig zijn. 'Tegen het imperialisme zijn' is dus niet genoeg.

Venezuela is een twijfelgeval. Hugo Chavez is een linkse populist, maar lijkt nu ook de steun van de vakbonden te hebben verloren. Maar het klopt natuurlijk dat het vaak moeilijk is om aan 'onafhankelijke' informatie te komen. Wie echt een beetje zoekt, kan toch al wel een en ander vinden en zich informeren. Mediactivisten moeten zelf informatie gaan zoeken en zich niet klakkeloos op het standpunt van derdewereldregimes zetten omdat die tegen de VS zijn. Met die andere regimes die Herve opnoemt heb ik het dus veel moeilijker, al klopt het dat het er in bepaalde van die landen op sociaal vlak veel beter aan toe gaat dan in regimes die inderdaad wel als zogenaamd 'democratisch' worden erkend. Moet je Iran en Noord-Korea stuenen? De vraag is natuurlijk: wat is 'steun'? En hoe ver gaat dan de kritiek? Wanneer is iets een 'ondergeschikte factor', zoals Herve het uitdrukt? 

Met andere woorden, als je hier als progressieve mens, al christen, anarchist, feminist, communist, socialist, ecologist, linkse nationalist, anti- anders- of democratisch globalist of welke ist dan ook, die landen en hun regimes 'steunt', in hoeverre ga je dan je eigen kritiek op de overduidelijke mistoestanden in die landen niet inslikken? Daar gaat dit hele debat eigenlijk over. Moet je in een artikel over bv. Zimbabwe, waarin het gaat over een misschien gerechtvaardigde houding van Mugabe tegen het IMF, zedig verzwijgen wat diezelfde man nog allemaal in eigen land uitspookt? Moet je die regimes dan gaan 'sparen' omdat kritiek de aandacht zou afleiden van een of andere 'voornaamste tegenstelling'? 

Mijn standpunt is dat wie echt onze 'steun' verdienen, de onderdrukte, vervolgde en uitgesloten groepen mensen overal ter wereld zijn. Ik zou dus aan de medestanders in deze beweging die oprecht menen deze regimes te moeten 'steunen', willen vragen toch altijd kritisch te blijven, zich niet te laten verblinden, zichzelf niet te censureren zogezegd 'om de aandacht van de mensen niet af te leiden'. Ik zou ze ook willen vragen zich altijd eerst eens in het standpunt te verplaatsen van de basisbewegingen van die landen, en niet enkel naar 'leiders' en regeringen op te kijken. Verplaats u dus eens in die homo in Zimbabwe. Dit is geen theoretisch debat!