Dinsdag 23 oktober, 20.30u.
Yipiekayee, eindelijk; een droom in vervulling: ik ben in Ethiopie! Al sinds mijn kindertijd heb ik hierop gehoopt: ik moest en zou in Ethiopie geraken, desnoods al liftend.
Een paar maand geleden heb ik dan August Lauryssen ontmoet, een hyperaktieve, pragmatische broeder (nog nooit iemand zo hard op de katholieke kerk horen kakken) die al 25 jaar sociale projekten in Belgie runt (zie www.siddartha.be).
Sinds 2 jaar begeleid hij een kleine, jonge religieuze gemeenschap in Addis Ababa, de hoofdstad. Een heel, heel arme stad met miljoenen krottenwoningen. Samen met broeder Gust zetten de 5 jonge gasten het ene sociale projekt na het andere op (zie www.famdev.be).
Gust had viavia van mijn droom gehoord en nodigde mij uit om het centrum van de broeders te gebruiken als uitvalbasis.
Toen ik hoorde van de projekten in Addis, was ik superenthousiast, en zo komt het dat ik hier ben, als toerist, maar ook om mee de handen uit de mouwen te steken.
Een impressie van de buurt hier in Addis: een helderblauwe hemel, het regenseizoen is net afgelopen, met af en toe toch wat wolken die de kranen openzetten. Grote roofvogels cirkelen in de lucht (midden in de hoofdstad kun je soms zelfs de hyena's horen janken). Heel veel leven op straat, de 'huisjes' (3 op 2m, met lemen muren en golfplaten dak, voor een gezin met veel kinderen. 1 toilet voor een hele buurt) zijn te klein om in te leven. Veel (namaak-)adidas, nike en Leonardo di Caprio T-shirts. Bizarre Ethiopische  en commerciele amerikaanse muziek. Ik val heel erg op als blanke, maar de mensen zijn heel erg vriendelijk en opgewekt en roepen mij na. Deze buurt is overwegend Islamitisch, af en toe hoor ik iets als 'Bin Laden' of 'anthrax'. Een rasta-schilder biedt mij zijn telefoonnummer en vriendschap aan. Slechts enkele wegen zijn geasfalteerd, de auto's zijn gammele, oeroude Toyota's, Lada's en Fiatjes.
De universiteit is net terug open, met uitzondering van de laatstejaars; in april zijn de studenten in opstand gekomen tegen de regering. Resultaat: meer dan 20 doden en sluiting van de unief!
(Vlug even saven want de elektriek valt regelmatig uit.)
De voorbije week zijn we de verschillende projekten gaan bezoeken. De medewerkers, allemaal plaatselijk volk, zijn heel enthousiast: Siddartha zou de enige ngo (plaatselijk erkend, scheef bekeken door de Belgische overheid) zijn die effektief al hun geld op een goede manier tot bij de mensen die het nodig hebben laten komen. Er blijft niks in administratie of duur materiaal hangen.
Woensdag 24 oktober hebben we in de voormiddag de resultaten van het eerste projekt bezocht; in enkele wijken zijn betonnen toiletkomplexen gebouwd (Frans model), voordien moesten de mensen soms tot enkele kilometers wandelen om een stinkend gat in de grond te vinden!
We worden heel hartelijk ontvangen en krijgen koffie aangeboden van mensen die niets hebben, tgeen met een heel ritueel gepaard gaat.
In de namiddag zijn we naar het nieuwste projekt geweest: een family development centre dat nog geen maand open is, waar kansloze alleenstaande moeders vanalles aangeleerd krijgen: van opvoedkunde tot kaarsen maken om een centje bij te verdienen. Het ziet er heel fris uit en de 80 vrouwen leren met hart en ziel. Straks, zondagmiddag, is het officiele opening en groot feest.
Donderdag zijn we naar Debre Zeit geweest, een stadje op 40 km van Addis, waar, aan een magnifiek kratermeer, een nieuw projekt opgestart zal worden: alleenstaande moeders zullen de kans krijgen een kippenboerderijke te runnen. Alles moet nog gebouwd worden, dus hier mag ik me de komende weken in 't zweet werken.
Vrijdagmiddag zijn we met de auto naar Attat vertrokken: 5 uur rijden tegen max. 50 km/u over wegen die, als ze al geasfalteerd zijn, vol met gaten zitten. Schitterende landschappen, hier en daar huttendorpen of een kleurig krottenstadje. Een dode koe omringd door tientallen gieren. Kinderen die lachend zwaaien en 'forengi!' (buitenlander, blanke) roepen. In Attat, een boerendorpje aan 't einde van de wereld, wordt aan arme studenten renteloos een klein, renteloos leningske gegeven om te kunnen leren, gezinnen met gehandicapte ouders krijgen hulp om de eindjes aan elkaar te knopen: ze kunnen bv. gratis levenslang een koe leasen, waarvan de melk en de kalveren hun eigendom wordt.
Zaterdag hebben we daar het hospitaal bezocht: hallucinant; 65 bedden voor de 100 000en mensen in de regio, een groot tekort aan medicijnen en naalden. Van mijn tante Lutje heb ik een grote zak medicijnen meegekregen. Blij dat ze daarmee waren! Toch sta ik versteld: een klein ventje, van kop tot teen verbrand, verbijt zijn pijn en zwaait lachend naar ons. Slik.
Terug in Addis Ababa bezochten we Addis Hiwot ('nieuw leven'). Door de week leren ex-prostituees weven en in het week-end is er Wondata!, een jeugdbeweging voor de allerarmste kids.
Ik ben totaal ondersteboven van Gusts energie. De mentaliteit hier is totaal anders, maar toch slaagt hij er in om de mensen te blijven motiveren. Om de 5 weken komt hij een weekske naar hier, evalueert, praat en motiveert, de resultaten zijn grandioos: de levens van hondereden mensen worden hoopvol, en dat wilt hier wat zeggen.
Mijn eertse week hier zit er bijna op. Hoewel ik al wat gereisd heb en teen en tander gewend ben, is de kultuurchock enorm. Gelukkig heb ik muziek bij: Think of One en Sergent Garcia worden ook hier geapprecieerd, al dansend met de mensen hier voel ik me dan in twee werelden tegelijk.
Bon, tijd voor fiesta: opening van het nieuwe centrum.
Meer nieuws volgt.
Groeten,
Youri.