Laten we even het Nepalese volk aan het woord in de resultaten van een opiniepeiling van de Nepalese krant Himal (geciteerd in DS van dit weekend of vrijdag?):
80% (of was het 90%, ik weet het niet meer exact) van de bevolking vindt de regering een bedreiging, tegenover 10% slechts vindt de maoisten een bedreiging. Ik denk niet dat ik me vergis wanneer ik zeg dat het hier gaat over de 10% van het land die direct of indirect verbonden is met de regerende elite, waarvan Nepali Congres de partijpolitieke vorm is. 

Nog even over de rol van mensenrechten in het conflict...

Nepalese mensenrechtenaktivisten klagen vaak over het niet-neutrale karakter van AI-Nepal. Sommige 
Aktivisten zijn lid of sympathiseren met regerende of ex-regeringspartijen, die niet vrij zijn van schuld in dit conflict. Het gaat zelfs zo ver dat AI-Nepal weigert bepaalde mensenrechtenschendingen te rapporteren. De mensenrechtenaktivisten sturen hun rapporten rechstreeks naar AI-London, of proberen het via andere mensenrechtenorganisaties bekend te maken. Dat het AI-Nepal-rapport dan toch nog het leger en politie beschuldigt als voornaamste oorzaak van de mensenrechtenschendingen, bewijst helemaal niet hun "neutraliteit", of hun bekommernis om de democratie. Zelfs de regerende partijen, inclusief de partij van de eerste minister, zijn tegen de staat van beleg en het inschakelen van het leger, en klagen de mensenrechtenschendingen aan… Dit toont enkel maar aan dat elk ander standpunt hun onmogelijk zou vergeven worden door de bevolking. Dat de anti-gevoelens onder de bevolking tegen de regering en de regerende of ex-regerende partijen te groot zijn om verwaarloosd te worden door gelijk welke politicus. 
Dat er confrontaties en uitbarstingen van volkswoede bestaan is een feit. Hoe zou het ook anders kunnen in een situatie van schrijnende sociale ongelijkheid? Jarenlange discriminatie, uitzuigerij, corruptie, afperserij, tot zelfs slavernij (open of verkapte vormen ervan) kunnen zich explosief opstapelen. De biografie over Phoolan Devi (Bandit Queen), een Indisch meisje uit de lagere kaste, geeft hiervan een schrijnend beeld. Wanneer gerecht en politie in jouw dorp in handen zijn van de hoogste kaste, en zelfs niet bereid zijn om naar jouw klacht tegen een lid van die hoogste kaste te luisteren (en meestal is dat de landeigenaar van het dorp, of één van die leden van de regerende of andere partijen, of ja, zelfs de schooldirecteur…), dan is elke vreedzame, of wettelijke oplossing van conflicten onmogelijk. Dan blijft er niets anders meer over dan het eigenhandig te regelen. Mijn persoonlijke mening is dat dit gerechtvaardigd volksverzet is, zelfs als dit met geweld gepaard gaat. Het is te gemakkelijk om vanachter zijn computer in België dit simpelweg te veroordelen of te zeggen: "Noch het geweld van de regering, noch het geweld van de maoisten." 
Wil dat zeggen dat ik daarom elke vorm van geweld, of elk slachtoffer vergoelijk? Neen. Maar als per definitie het volksverzet vertrekt vanuit de laagste, meest onderontwikkelde lagen en kasten, dan hoef je ook niet te verschieten wanneer hun pogingen tot volksverzet niet altijd mooi en puur zijn, of 100% politiek correct. Wil je misschien wachten met volksverzet tot elke arme boer ontwikkeld is en 100% politiek bewust? Dan veroordeel je elke volksbevrijding tot passiviteit en verleng je de dwingelandij enkel maar. 
"Noch het geweld van de één, noch het geweld van de ander", zegt in feite: het gerechtvaardigd volksverzet (in het groot en het klein, de pure en de niet pure) is één van de twee oorzaken van het conflict (naast het geweld van de regering), en niet het gevolg ervan. Deze stelling verdoezelt op die manier de échte, sociale en politiek-democratische, orzaken van het conflict en de ontevredenheid die aanleiding geven tot dit soort van situaties. 
Het is bovendien al te naïef om elke daad van volksverzet in de schoenen van de maoisten te schuiven, om overal het spook van de maoisten te zien. 
Deze visie van "geweld tegen geweld" of "Noch Geweld noch geweld" en aansluitend daarbij degenen die elk sociaal verzet in de schoenen willen schuiven van de maoisten versterken zonder dat ze het misschien zelf willen het beeld dat de Nepalese regering hier ophangt van het conflict: "Wij tegen de maoisten/terroristen.". Op die manier versterken ze ook Deuba in zijn taktiek van militaire confrontatie en escalatie van geweld. Want met een volksbeweging onderhandel je, hou je rekening mee, maar geïsoleerde gewelddadige terroristen die verpletter je militair. Maar zoals een franse ONG-medewerkster stelt in Le Soir van deze week: "De opstand militair neerslaan? Wat gaan ze doen…de helft van de bevolking afmaken?"