Als ik het initiatief RESIST steun, dan is het niet omdat ik het in alles eens ben met de PVDA of de AEL, maar omdat ik gedegouteerd ben van de kritiekloze vanzelfsprekendheid waarmee deze bewegingen als fanatiek, gevaarlijk, extremistisch en dus te mijden worden afgeschilderd. Iedereen met een beetje kritische wil kan de diabolisering van Dyab Abou Jahjah stap voor stap reconstrueren en constateren waar de waarheid eindigt en de hetze begint. Uitlokken van rellen ? De politie verdrijven uit bepaalde wijken ? Duistere financiering ? Afwijzen van integratie ?  Onverdraagzaamheid op maat van het Vlaams Blok ? Goedpraten van onderdrukking van de vrouw ? Vijandigheid tegen homo’s ? Wat blijft er vandaag, nuchter en zakelijk beschouwd,  over van de geruchten en verdachtmakingen ? Welke criminele feiten ? Welke activiteiten of stellingnames die binnen de democratie niet te tolereren zouden zijn ? 

Voor zover ik mijn ogen en hersenen kan vertrouwen is de AEL een organisatie die consequent wijst op de racistische achterstelling van mensen van migrantenafkomst. Die met name de moslimgemeenschap een onafhankelijke politieke stem en organisatorische weerbaarheid wil geven en dit binnen legale grenzen. Die niets moet hebben van de paternalistische inburgeringsretoriek, maar ijvert voor een dialoog tussen gelijken. Die tot dusver al het mogelijke heeft gedaan om rellen te voorkomen. Die mannen en vrouwen op gelijke voet stelt binnen de organisatie. Die als organisatie geen standpunt heeft over homofilie, terwijl haar voorman alleen maar heeft gezegd dat voor de islam homosexualiteit niet de norm is en zich tegelijk ondubbelzinnig tegen de discriminatie van homo’s heeft uitgesproken. Die wat de internationale situatie betreft een niet meer dan evidente solidariteit manifesteert met de slachtoffers van de Amerikaanse machtspolitiek en de Israëlische bezetting. Een organisatie kortom, die de afgelopen maanden over het algemeen minder fanatisme, minder onverdraagzaamheid, minder provocatie, minder opportunisme en minder intellectuele oneerlijkheid heeft tentoon gespreid dan menig politicus, politieverantwoordelijke en journalist. En wat de betogingen tegen de oorlog betreft : minder halfslachtigheid en meer luciditeit dan al die partijen en organisaties die in naam van de gematigdheid nee roepen tegen de oorlog en intussen applaudisseren voor de schandelijke komedie van de wapeninspecties. 

Wat de PVDA betreft, ik weet dat het verdacht is zich niet te distantiëren van deze organisatie. Communisme is nu eenmaal verwerpelijk, dat heet vanzelfsprekend. In een van zijn boeken vertelt Chomsky dat men in de VS ooit een enquête heeft georganiseerd waarbij men de ondervraagden confronteerde met allerlei verkiezingsvoorstellen, zonder de band te leggen met een partij. Een verbazingwekkend percentage koos voor ‘extreem-linkse’ voorstellen, terwijl ze in werkelijkheid (in het beste geval) voor de Democraten stemden en natuurlijk als de dood waren voor ‘linkse extremisten’. Of hoe negatieve beeldvorming werkt. Politici, vakbondsleiders en media in Vlaanderen zijn er vaak specialist in alles wat uit radikaal linkse hoek komt te negeren, klein te honen of verdacht te maken. Alsof linkse mensen ‘parasiteren’ op sociale conflicten en betogingen als ‘vreemde elementen’. Intussen weet ik met grote zekerheid dat ‘klein links’ in de mobilisatie van de anti-oorlogskrachten zich honderd keer meer heeft ingezet dan vakbondstop, media en andere politieke partijen samen. En met welke loep ik ook kijk : ik slaag er niet in het extremisme te ontdekken in het  platform van Stop USA. Het lijkt me de redelijkheid zelve. 

Het samengaan van PVDA en AEL (ik beperk me, met excuses aan Koen Calliauw,  nu even tot deze twee) vind ik een goede zaak, omdat er dringend nood is aan een sterk en radikaal protest tegen de oorlogsdreiging en het toenemend racisme. Beide organisaties zijn helaas gestigmatiseerd  (zodat wie ze steunt zich - even helaas -  zelf dreigt te brandmerken), maar ik zie geen andere partij of beweging waarvan op deze – in de huidige context - cruciale punten een consequente houding en activiteit valt te verwachten. Als beide organisaties, ondanks hun volstrekt andere aard en vele verschilpunten op ideologisch en politiek vlak, elkaar op dit vlak hebben gevonden zijn eenheid en samenwerking alleen maar toe te juichen. Vandaar mijn steun. 


Charles Ducal, 18 februari 2003.