Beste Angelina,

Dat is een vraag die je niet zomaar in twee lijntjes op een website plaatst. Maar toch enkele ideetjes.
1 Een belangrijke maatregel is tegelijk ook de meest simpele: vermijd oorlog om politieke (en hier criminele) problemen op te lossen. Zelfs vanuit 'humanitaire overwegingen' (denk aan het discours rond Kosovo) schuift men soms het ultieme middel naar voor: een gewelddadig ingrijpen. Alleen vergeet men dat in de meeste gevallen de zaken er door nog erger worden. Voorbeelden legio: Somalië, Palestina (door Israel), Irak, Kosovo en nu Afghanistan. In al die gevallen blijft het oorspronkelijke 'probleem' niet alleen bestaan, maar is het door militaire acties verergerd. M.a.w. de drang om iets te doen bij de publieke opinie, zorgt er meestal voor dat we het oorspronkelijk conflict verder laten verrotten of doen escaleren.
2. Geef de VN weer waar het recht op heeft (met alle zijn zwaktes). Er is een groeiende tendens tot unilateralisme van de kant van het westen door instituten als het Gem. buitenlands en veiligheidsbeleid van de EU of de NAVO. Dikwijls gaan daar andere (vb. economische belangen) achter schuil. Om dezelfde redenen wordt er trouwens ook niet opgetreden (Koerden in Turkije, Palestijnen, Saudi-Arabië) of een bepaald regime zelfs ondersteund en bewapend. Parallel daarmee is er dan ook geen media-aandacht: het conflict bestaat dus niet (opnieuw de Koerden; de tienduizenden doden in Angola op het ogenblik van het conflict om Kosovo).
In elk geval: de VN is gebaseerd op een Handvest waarin een aantal princieps en instrumenten staan om met conflicten om te gaan. Boutros Gali heeft in 1992 zijn 'agenda for peace' voorgesteld: vol concrete elementen (zoals permanente blauwhelmen), alleen is er geen kat in geïnteresseerd en ligt het onder het stof in een of ander VN-kantoor.
3. Nog simpeler: wapenhandel aan banden leggen. Dezelfde landen die 'humanitair' willen optreden, beheersen 85 procent van de wereldwijde wapenmarkt (VS en EU-landen samen) en zorgen ervoor dat conflicten aan de gang blijven. Alle terroristische organisaties profiteren daarvan.
4. Diplomatieke veel meer laten spelen. In Afghanistan was een vreedzame oplossing mogelijk, op voorwaarde dat het evenwichtig verliep. Men wilde Bin Laden uitleveren indien er garantie bestond op een eerlijk proces en de bewijzen werden geleverd. Beide voorwaarden zijn nog altijd niet vervuld. Samen met andere organisaties vragen we al zeer lang de installatie van een internationaal Strafhof: uitstekend instrument om internationale criminaliteit (uitleveringsprocedures, onafhankelijke procesvoering, ...) mee aan te pakken. Maar landen zoals de VS zien dat helemaal niet zitten;
Taliban zijn verfoeilijk? Klopt, maar dat zijn de Pakistaanse dictatuur, de Israelische regering van genocidair Sharon, het Saudische vrouwonvriendelijk regime, enz. ook. Onze politici en media zijn nogal selectief in hun verontwaardiging en laten dikwijls veel conflicten juist 'links' liggen. 
Wat men nu doet in Afghanistan is de Somalisering van het conflict. Warlords en smerige mensenrechtenschenders (surf eens naar www.amnesty.org voor een overzicht van de praktijken van de fracties van de Nationale Allinatie) bewapenen waardoor Afghanistan dreigt opgedeeld te geraken. Ik zie daar geen enkele vredespolitiek in. dat is duidelijk.
Wie stelt er zich trouwens vragen bij het feit dat het pakken van de daders plots een oorlog is geworden tegen een heel land (ergens zijn blijkbaar plots de 'doelstellingen' veranderd - voordeel daarvan is dan men de militaire campagne nu plots wel als een succes kan afschilderen)
5. Een langetermijn politiek. Elk conflict moeten we verwijten aanhoren dat onze visie op conflictpreventie (langetermijnmaatregelen) misschien interessant is, maar op korte termijn tijdens een brandhaard niet realistisch. Nu zeggen we wel al vele jaren dat bepaalde maatregelen moeten genomen worden: strengere wapenwet, stopzetting financiering van moslimfundamentalisten, indammen defensiebudgetten (nu gebeurt het omgekeerde), uitwerken van een early warning-early respons-systeem, terreindiplomatie,.. (ik kan je een heel lijstje bezorgen als je wilt) Maar op het ogenblik dat het conflict naar de achtergrond verdwijnt, 'vergeet' men daaraan te werken. Tijdens het conflict komt men dan bij de vredesbeweging vragen naar een oplossing.... Sorry hoor we zijn geen ontmijners. Lees onze publicaties, daarin staat genoeg over een preventieve aanpak. Alleen ontbreekt de politieke wil.
Grondige hervormingen zijn nodig; bronnen van frustratie en terrorisme kunnen weggenomen worden als onze politici hun verantwoordelijkheid nemen: wegwerken schuldenlast, toepassen VN-resolutie in Palestijnse kwestie, stopzetting militaire steun aan Israël (1,8 miljard dollar militaire steun, twee weken geleden gegeven aan Israel door de VS!!!), zorgen voor een groter politiek evenwicht (hoe krijgen arme landen meer zeggenschap in de verschillende internationale instituties), etc....

Kortom, Angela, er is zeer veel onder vredespolitiek te rangschikken. Als maar een kwart van alle voorstellen van de vredes- en andere bewegingen wordt uitgevoerd en op lange termijn wordt gedacht, zal onze wereld al veel minder geweld kennen. Jammer genoeg kunnen we maar blijven kloppen op dezelfde nagel. Voor de uitvoering van zo'n politiek moet je op andere deuren kloppen. Kijk overigens ook eens naar www.vrede.be