Wel, inderdaad is het verschil tussen de eerste en de tweede intifadah dat er in de eerste hoogstens met stenen werd gegooid en voor de rest 'vreedzaam verzet' gepleegd. In die zin zou je kunnen zeggen dat ze bij Al-Aqsa voor een andere, meer gewelddadige strategie hebben gekozen. Maar ik zou dat niet helemaal aan een positieve keuze voor geweld verwijten. Er spelen meer zaken. Net na de Syria-first strategie van Israel, die trouwens tot een enorme frustratie leidde bij Arafat, gebeurde er een bloedige vierdaagse in de bezette gebieden als gevolg van een Palestijnse jongerenopstand. Men vermoedde toen dat de veiligheidsdiensten van de Palestijnse Autoriteit er voor iets tussen zaten. Dat was voor Barak het besef dat men de volgende opstand niet meer tegen stenengooiende jongeren ging moeten vechten. De Palestijnen hebben ook een cruciale fout gemaakt door te denken dat Hizbollah de Israeli's uit Libanon hadden verdreven. Dat was een ietsje te naïeve interpratatie van de terugtrekking van het IDF. Maar bij het zien van de vernederende beelden van 'afdruipende IDF-soldaten' op TV dacht men dezelfde strategie te kunnen toepassen in de Westelijke Jordaanoever. Vandaar dat de geweld-optie gekozen werd. Echter, de Palestijnen vergaten dat Israäl wel meer belangen had in de Westelijke Jordaanoever dan in Zuid-Libanon. Cruciale fout die vandaag nog steeds parten speelt... De frustratie van Arafat bestond erin dat hij besefte dat hij nooit kan gedaan krijgen wat Assad van Israël had gedaan gekregen. Dit moet enkele wortels duidelijk maken van de huidige keuzen van groeperingen binnen de Palestijnse samenleving om geweld te gaan gebruiken. Dit moet meteen ook duidelijk maken dat geweld niet altijd het 'heldhaftige verzet tegen een beestachtige onderdrukker' hoeft te zijn. Het kan hoor, maar het is evenzozeer soms een samenloop van omstandigheden en inzichtsfouten. In die zin vind ik veel geblaat over al dat verzet soms een beetje ideologische window-dressing. Let op: daarmee ontken ik niet dat er zoiets bestaat als 'verzet'. Wat ik wel wil zeggen is dat er altid wel iets verhalends omheen hangt, een journalist moet dat weten, zeker één die onafhankelijk beweerd te zijn. Die vaststelling moet ons meteen ook de vraag opleveren of er inderdaad geen vreedzame groepen zijn, gezien de hierboven beschreven wortels. En ja hoor, die vinden we. Als je deze week naar het Europees Parlement gaat in Brussel maak je zelfs veel kans er tegen het lijf te lopen. Ik zou ook willen wijzen op de toenemende contacten tussen de vredesbewegingen langs beide kanten en de pertitie die is opgesteld onder Palestijnse intellectuelen die het einde van de aanslagen vraagt. Geen enkele maatschappij gaat radikaal voor geweld kiezen, er zijn steeds segmenten die zich gaan diversifiëren. Dat zijn we ook bij de Israëli's... Trouwens, deze discussie dreigt (weeral) uit de hand te lopen. Dus ik stel op zijn minst voor dat we allen uitgaan van elkaars goede bedoelingen en dat we noch Pinkje, noch Han gaan beschuldigen van alle zonden van... tja... Israël. Het ging hem over een zeer interessante geweldsanalyse van het Midden-Oosten, laten we het daarbij houden. Ik hoop een aanzet gegeven te hebben door naar de Syria-first strategie te hebben verwezen en de cruciale inzichtsfouten van de Palestijnen daarrond. Ik hoop dan ook dat het debat zich gaat verplaatsten naar argumentatie inzake geweld... Het is u misschien opgevallen dat ikzelf niet steeds pro of anti de huidige strategie van de Palestijnen ben. Gezien de twijfel de ultieme uiting van nadenken is (welke filosoof zei dit weer?), vind ik dat niet zo erg. Wel hoop ik na deze discussie anderen hun overwegingen kan aanschouwen... Dus Guido, ik beweer dus wel iets af te weten van de kwestie, vandaar dat ik u van een antwoord dien ;) Mijn vraag aan de participanten: wat zijn volgens jullie de oorzaken van de Palestijnse strategie en hoe sta je daartegenover? groetjes, TUc *Anarchism. Once you tried it, nothing compares*