Bedankt Herve voor je reactie, in de eerste plaats omdat ze behoorlijk genuanceerd is. Ten tweede omdat ze een aantal kritieken bevat op de imperialistische politiek mbt Irak en Zimbabwe waar ik akkoord mee ga. "Konkreet, ik sta 100% achter de landloze boeren die in Zimbabwee de grond afpakken van grootgrondbezitters.", zegt Han en ik  treed hem daar voor evenveel % bij. (Trouwens Han, wees nu toch eens wat minder aanvallend : "Voor Stijn zijn er geen armen en rijken, Voor Stijn vergissen die boeren zich gewoon" dat geloof je toch zelf niet?)  Toch blijf ik het gebruik van het begrip hoofd/neventegenstelling heel gevaarlijk vinden. Uit je reactie begrijp ik dat je deels doorhebt wat ik bedoel met mijn kritiek erop. Ik zal ze hier nog wat aanvullen. Het is nergens voor nodig het onderscheid te maken tussen hoofd- en neventegenstellingen. In de eerste plaats omdat je in verschillende politieke situaties verschillende strijdpunten hebt die ongeveer hetzelfde gewicht hebben, en dat het bombarderen van een van bijvoorbeeld twee ongeveer gelijke "hoofdtegenstellingen" tot neventegenstelling, een toch wel belangrijke factor als bijzaak ziet. 

Elke factor heeft een bepaald gewicht en je zou evengoed een theorie kunnen bedenken die het heeft over tegenstellingen met gewichtsfactor 30%, 20%, enz... . In het begrip neventegenstelling zit automatisch de connotatie van bijzaak vervat, wat een bijkomende reden is dat ik het gebruik ervan afkeur. Het begrip wordt trouwens al te vaak gehanteerd om de discussie over bepaalde strijdpunten te mijden of onbelangrijk te beschouwen, wat geen goede zaak is. De "hoofdtegenstelling" van Verhofstadt en Bush is de liberalisering van de wereldeconomie, en wij moeten ons domme muil houden met al onze belangrijke neventegenstellingen. In centralistische maatschappij-structuren werd het en wordt het vaak misbruikt om ondemocratische maatregelen op te leggen of om aan bepaalde noden van een veelkleurige maatschappij geen aandacht te besteden. In die zin zie ik net als Tatchell (zie de talrijke voorbeelden in mijn tekst) een groot verband tussen de onderdrukking van GLBT's (gays-lesbians-bi's-transsexuals) en autoritaire systemen. In die zin volg ik Maarten als hij argumenteert dat er al te vaak wordt gedacht in "de meerderheid is onderdrukt - de minderheid onderdrukt".

Leninistisch georienteerde communisten mogen de fouten van welleer niet meer maken en moeten durven toegeven dat de maatschappij-organisatie waar zij voor stonden/staan onvoldoende was om aan alle noden van de bevolking te voldoen. Een partij is te onkundig om aan alle libertaire wensen en verzuchtingen op gelijk welke plaats ter wereld te voldoen, die wensen te kennen en te kunnen respecteren. Hoofd- en neventegenstellingen bombardeerden al te veel mensen onterecht tot "vijanden van het proletariaat", "afwijkingen afkomstig van de nazi's" Het ontstaan van de staat verloopt parallel met het organiseren van onderdrukking, en als de meesten onder ons een einddoel zien waar de staat opgeheven is, zouden zij beter niet zo haastig zijn om zelf die plaats in een staatsstructuur die we uiteindelijk toch niet meer zullen nodig hebben, te willen innemen om dan te beslissen over hoofd- en neventegenstellingen. 

Een flinke scheut libertair denken zou voor de meesten onder hen helemaal geen kwaad kunnen. Ik heb intussen honderden zoniet duizenden publicaties (die van verschillende politieke invalshoek zijn!) gelezen die handelen over de strijd voor een betere wereld, en het is evident dat ik steeds mijn ogen open hou voor verwijzingen naar onderdrukking van GLBT's, en maak voor mezelf goedoverwogen, ondersteund door de lectuur van duizenden bladzijden, de duidelijke conclusie dat anarchisten het heel wat beter doen, en er zelfs een grote vorm van evidentie bestaat dat het thema mee opgenomen worden. Verschillende publicaties van radikale groepen die in Seattle een beslissende rol spelen, vermelden expliciet vrouwenonderdrukking en strijd tegen machismo en tegen homofobie als onderdeel van hun strijd. Het feit dat zij niet in nevenstellingen, achterhoedegevechten en strijden tussen twee lijnen redeneren, speelt daar heel duidelijk in mee. Op de anarchistische betoging op 15 december in Brussel, waren verschillende roze-zwarte vlaggen (in de beweging duidelijk gekend als holebi-anarchistisch symbool) aanwezig. Het mooiste voorbeeld dat ik wil vermelden is de pink&green parade in Gent van vorig jaar. We hadden met een vijftal holebi's besloten om mee te doen aan hun onaangevraagde optocht en stuurden een week op voorhand een klein mailtje dat we als dusdanig zouden meedoen. Toen we de dag na het manifeest verschillende kranten doornamen, zagen we enigzins verbaasd dat we als holebi's apart vermeld stonden in de kleurrijke optocht. Niemand onder de holebi's had daar speciaal om gevraagd, en ik vond het persoonlijk niet per se moeten dat we apart vermeld stonden, maar het geeft toch wel duidelijk een compleet andere attitude weer dan wat ik hier spijtig genoeg de voorbije week kon zien : waar respect en aandacht voor het thema betekent dat we het thema niet altijd zelf na herhaaldelijk aandringen op de agenda dienen te plaatsen. En dat respecteer ik enorm : dikke chapeau voor pink&green. En het bleef daar niet bij : ik ben uitgenodigd om over de holebibeweging te gaan spreken bij de Brugse Jongeren Tegen Racisme, en die uitnodiging dateert van een paar maanden geleden, en ik hoefde er ook niet zelf om te vragen. Dus het kan ook anders.