7. Volksverzet tegen de globalisering
Michael Albert:
Hoe kun je een strijd winnen? Neem de Vietnamoorlog. We hebben
de politieke leiders niet overtuigd (bekeerd) dat ze een slechte oorlog voerden
en die moesten stopzetten. Neen, we hebben door onze acties de sociale kost
zo hoog laten oplopen dat ze ervan hebben afgezien. De ‘Pentagon Papers’ (gesmokkelde
topsecret documenten van het allerhoogste niveau van tijdens de Vietnamoorlog)
zeggen niet dat er Amerikaanse soldaten sterven (ze malen er niet om), dat
er Vietnamezen in massa worden afgeslacht. Nee, ze zeggen dat door al het
protest de VS de volgende generatie aan het verliezen is en dat het beter
is in het kader van het geheel deze oorlog te stoppen, omdat het risico te
hoog is. Alle opiniemakers wisten dat de bombardementen op Afghanistan kon
leiden tot 3 miljoen doden.
Maar de politici volharden in hun koers tenzij het risico of de kosten te
hoog oplopen. Om die druk uit te oefenen hebben we grote sociale bewegingen
nodig, die verschillende issues aanpakken. Ik spreek van de noodzaak om miljoenen
mensen te mobiliseren.
- Een deelnemer:
De hele strategie van dialoog met politici in de hoop dat je ze kan overtuigen
heeft m.a.w. weinig of geen zin. Je kan er misschien hier en daar eentje van
overtuigen, maar dat zal meestal geen centraal figuur van zijn partij zijn.
Het enige wat werkt is druk op de ketel zodat ze verplicht zijn van bij te
draaien.
- Bertell Ollman:
(over de suggestie van een deelnemer om een politiek-ideologische alliantie
aan te gaan met kapitalisten (bedrijfsleiders) omdat zij als menselijk wezen
(human being) ook het algemeen belang nastreven, bijvoorbeeld op het vlak
van ecologie.) Als menselijk wezen hebben kapitalisten zeker bepaalde belangen
die ze delen met iedereen. Maar ze hebben ook klassenbelangen, met name de
maximalisatie van de winst. Als beide belangen nu in tegenstelling met elkaar
komen te staan, dan kiezen ze bijna altijd voor hun klassenbelangen en worden
de algemene belangen daaraan opgeofferd. Dus van de kapitalisten moet je niet
te veel verwachten. Zulk een alliantie kan zelfs gevaarlijk zijn omdat het
ons in onze acties kan verlammen. We must get rid of capitalism.
Ik wil nu enkele problemen signaleren die [bij de anti-globaliseringsbeweging]
in de VS opduiken en die misschien ook wel relevant zijn voor andere landen.
Algemene attitude, optimisme. ‘Fight a good fight.’ De houding
van ‘we gaan niet winnen, maar laat ons tenminste aan de goede kant staan’
is een verkeerde houding. Mensen worden geen lid van een beweging die niet
optimistisch is. We moeten proberen te winnen. Het is een moeilijke strijd
en we moeten strategisch zijn.
Megafoonprobleem. Je spreekt alleen tot de overtuigden, de rest
van het publiek hoort ons niet. De megafoon is dus niet groot genoeg. Daarom
moeten we werken aan en naar de media toe, niet alleen de alternatieve zoals
Indymedia en Znet, maar ook de massamedia.
Consolidatie, comfort. Ik heb eens een berekening gemaakt hoeveel
mensen er sinds ’67 in de linkse beweging actief zijn geweest. Ik schat dat
op ongeveer een 10 miljoen. De meesten zijn weg, hebben ons verlaten. De reden
is de volgende. Je wordt lid van en beweging die radicaal is. Je kan daardoor
vrienden verliezen, spanningen krijgen met je familie en ouders, problemen
krijgen met je carrière. En je komt dan terecht in een beweging waar je de
hele tijd wordt bekritiseerd van hoe je eet, wat je uitgeeft, enz. Ze haten
sport, TV, godsdienst. We moeten beter tegemoet komen aan de noden van de
mensen, dat is ons probleem. Als de beweging niet comfortabel is voor zwarten
of voor vrouwen, dan is dat strategisch zeer slecht. Je kan in je beweging
geen klassenrelaties hebben als in bvb Fiat of General Motors. Er moet een
grote vorm van democratie zijn.
Hervorming versus revolutie. We zijn geen reformisten. We vechten
niet voor korte termijn eisen zonder het systeem in zijn geheel te viseren.
Want dat willen we grondig veranderen. Maar, indien we revolutionaire veranderingen
willen, dan betekent dat niet dat we tegen hervormingen zijn. Het gaat over
‘niet reformistische hervormingen’ (A. Gorz). Als je tegen hervormingen bent,
dan verzet je je ook niet tegen de oorlog in Afghanistan, vecht je ook niet
voor hogere lonen, enz. Het doel is om doorheen hervormingen een duurzame
beweging op te bouwen en meer kracht te verwerven.
Fragmentatie. Er zijn duizend issues. Het probleem is niet
dat een bepaald issue voor deze of gene persoon belangrijk is. Het probleem
is dat zo’n single issuebeweging op zich zelf werkt, geen concept heeft van
de ruimere problematiek, geen interactie heeft met andere bewegingen. Ik pleit
niet voor een eenheidsworst, maar voor solidariteit en gemeenschappelijke
actie met respect voor elkaars autonomie. We moeten proberen de mensen van
de diverse bewegingen rond het geheel trachten te verzamelen. Het is niet
noodzakelijk dat iedereen met alles akkoord gaat.
Geweld. Ik ben geen pacifist. De enige manier van omgaan met
geweld is ontwapenen. Als de tegenstrever repressie gebruikt is dat een teken
van zwakte. Er wordt vandaag gemakkelijk gezegd ‘Black Block = violent’.
In de jaren ’60 leerden we opereren voor als het tot een gewapende strijd
zou komen, leerden we schieten, … We moeten dus niet overdrijven. Maar anderzijds
wil een diversiteit van tactiek niet zeggen dat jouw tactiek de rest mag
tegenhouden door bijvoorbeeld repressie uit te lokken.