De EU-top in Sevilla werd geconfronteerd met een bijzonder grote anti-kapitalistische betoging op 22 juni. Er waren honderdduizenden betogers, wellicht zo'n 300.000! De betoging was kalm, maar vastberaden. Er was een enorm politieke atmosfeer en een afkeer tegenover het rechtse beleid van de Partido Popular van Aznar. Er waren geen rellen en alles werd eraan gedaan om provocaties tegen te gaan. Nochtans werd door de politie geprobeerd om rellen uit te lokken, na de enorme intimdaties van de afgelopen dagen (nog versterkt na de ETA-aanslagen) had de regering dit nochtans goed kunnen gebruiken om de oppositiebeweging te criminaliseren. Op de betoging vanavond werden een aantal provocateurs uit de betoging gezet door de aanwezigen. Die reageerden kordaat op iedere poging tot provocatie. 

De Partido Popular is bijzonder onpopulair. De voorgestelde maatregelen om de arbeidswetgeving te wijzigen doen denken aan wat Berlusconi doet in Italië of wat de nieuwe rechtse regering doet in Portugal. Er is een enorme haat tegenover de regering Aznar. De positie van Aznar komt zwaar onder druk te staan en het is mogelijk dat hij dezelfde weg opgaat als de gehate Tories in Engeland. De burgerlijke media probeert hiertegenover de sociaal-democratische PSOE als alternatief naar voor te schuiven. Ondanks het feit dat er absoluut geen illusies aanwezig zijn in de PSOE, probeerde deze partij in te spelen op de algemene staking en de protesten. De PSOE was voor het eerst sinds 1982 aanwezig op de vakbondsbetogingen van donderdag en zou wel eens kunnen profiteren van het ongenoegen tegenover de Partido Popular. 

Op de betoging was het duidelijk dat er een enorme polarisatie is in Spanje. De betoging was bijzonder slecht voorbereid. Enkele dagen op voorhand wisten de organisatoren zelfs nog niet waar het vertrekpunt van de betoging zou zijn! De organisatie laat zeker te wensen over, maar de massale opkomst op de betogingen is een indicatie van de radicalisatie en polarisatie. Zodra geweten is dat er een EU-top zou plaatsvinden begint er een spontane mobilisatie die bijzonder grote proporties aanneemt. Dit toont echter de noodzaak aan van een nieuwe arbeiderspartij die de beweging kan vooruithelpen door het enorme potentieel te organiseren. Dit zou ook een einde kunnen maken aan het sterk verspreide anti-partij gevoel ontstaan door het verraad van de traditionele arbeiderspartijen of de voormalige arbeiderspartijen. 

Op de betoging was er een enorm divers publiek: veel jongeren, maar ook ouderen. Het was duidelijk dat de algemene staking een bijzonder goede impact had op de opkomst. De vakbonden waren niet als zodanig aanwezig op de antiglobaliseringsbetoging, maar er waren wel heel wat vakbondsleden. Er waren ook politieke groepen aanwezig. De anarchistische vakbond CNT had een sterke aanwezigheid, net zoals de PCE (communistische partij) en Izquerda Unida ("Verenigd Links", waar de PCE deel van uitmaakt). De belangrijkste slogans op de betoging waren gericht tegen het kapitalisme, maar er werden bijvoorbeeld ook slogans meegedragen tegen terrorisme (naar aanleiding van de ETA-aanslagen). 

De erg spontane en radicale anti-kapitalistische mobilisatie op 22 juni was een belangrijke stap vooruit in de opbouw van een sterke oppositie tegen het rechtse beleid. De beweging in Genua tegen de G8 vorig jaar was slechts een beginpunt. Vandaag zien we een gelijkaardige ontwikkeling in heel Zuid-Europa. Wij denken dat de noodzaak om deze beweging te organiseren een cruciaal punt is om van daaruit met lokale wijk- en bedrijfscomité's een nationaal actieplan te kunnen opstellen om komaf te maken met de rechtse regeringsleiders zoals Aznar, Berlusconi,... 

Met het CWI brachten we dit naar voor op de betogingen in Spanje. Er was een grote interesse in onze ideeën en we verkochten veel materiaal (zo'n 450 Spaanse kranten), haalden ook veel adressen op van mensen die willen lid worden van onze organisatie (een 70-tal). Het CWI komt dus versterkt uit deze acties. Daarmee worden ook onze opvattingen versterkt en kunnen we krachtiger de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij naar voor brengen.