Wie de acties en manifestaties van de andersglobalisten in België in het oog heeft gehouden, zal gemerkt hebben dat veel jongeren zich engageren in de beweging. Dat hoeft niet te verbazen. De twee meest prangende globale problemen - de vernietiging van het milieu en de kloof tussen arm en  rijk -  vinden geen oplossing binnen het dominante ideeëngoed van de huidige machthebbers. Het is niet meer dan normaal dat Verhofstadt niet mag speechen in Porto Allegre.

Toch twijfelen veel mensen, toevallig vooral in het ‘ontwikkelde’ Westen, aan het belang en de geloofwaardigheid van de beweging die opkomt voor een andere globalisering. Het ironische is dat niet ingezien wordt dat de andersglobalisten aandachtig luisteren naar de critici. Ja, precies omdat we de kritiek, bijvoorbeeld van de VLD, zinnig vinden, weigeren we Verhofstadt een toegang tot onze fora. 
  
Vooreerst wordt er verwacht dat we realistische oplossingen voorstellen voor globale problemen. Het zou maar al te absurd zijn mochten we iemand aan het woord laten die zegt dat een groeiende vrijhandel de ontwikkelingslanden uit de ellende zal halen. Een handel die er voor zou zorgen dat 130 derde wereld landen het ‘ontwikkelingspijl’ van de 24 rijke Westerse industriestaten bereiken. Maar hoe kunnen we een ontwikkelingsmythe verdedigen die de grondstoffen en de ecologische draagkracht van een vijftal extra aardbollen vooronderstelt?  Hoe kunnen we een explosieve toename van het transport accepteren die een gevolg zal zijn van de groeiende handel? Net op het ogenblik dat de Verenigde Naties (VN)  reducties van de CO2 uitstoot tussen de 60 en 80 procent voorstelt, om het klimaatsprobleem aan te pakken.  Je zou bijna kunnen zeggen dat iedere extra vrachtwagen die over de autostrades dondert, gelijkstaat met een klimaatvluchteling meer.  We moeten zeker iets doen aan de onrechtvaardige situatie waarbij grosweg 20% van de bevolking 80% van de hulpbronnen consumeert. Maar we durven realistisch zijn en zeggen dat de ongebreidelde verspilling in het rijke westen moet stoppen. Verschillende waardevolle initiatieven zijn reeds geformuleerd.  Een krachtige CO 2  taks bijvoorbeeld. Of ervoor zorgen dat de staat minder afhankelijk is van economische groei voor budgettaire evenwichten. Of alternatieve economische initiatieven starten zodat we de macht terug halen naar onze leefwereld.

Ten tweede wordt verwacht dat we als kleine minderheid de democratie, de stem van het volk respecteren. We kunnen dus niet toelaten dat, zoals de VLD wil, nieuwe genetische gemanipuleerde organismen (GGO's) gecommercialiseerd worden. Terwijl veel meer dan de helft van de Europeanen daar tegen is. Een patentwetgeving van de Wereld Handels Organisatie (WHO) die het mogelijk maakt  kennis uit  de handen van miljoenen boeren weg te halen en te privatiseren, lijkt ons al even ondemocratisch. Luisteren naar onze vrienden uit de chemische lobby en een CO2 taks blijven boycotten, zoals de partij van onze premier eveneens doet, is evenmin wat we precies onder democratie verstaan. Om nog te zwijgen van de jarenlange overdracht van macht aan wereldvreemde instituties in Washington, zoals de Wereldbank en het IMF. Over de benaderingswijze die deze organisaties hanteren, zegt Oswaldo De Rivero in zijn verhelderend boek The myth of development  het volgende “In hun perspectief is er alleen plaats voor epi-fenomen zoals de groei van het BNP, de exportgerichtheid en het gedrag van de effectenbeurzen. Ze negeren daarbij de diepe kwalitatieve en structurele problemen (o.a. de degradatie van de culturele, sociale en ecologische omgeving) die voorafschaduwen dat de onderontwikkelde quasi natiestaten niet levensvatbaar meer zullen zijn.” De enge perceptie van de werkelijkheid van de bureaucraten in Washington, leidde ertoe dat miljoenen mensen minder dan ooit uitzicht hebben op een  bevrediging van de échte noden: voedselzekerheid, watervoorziening en gezondheidszorg.  Een brede blik op de complexe werkelijkheid en juiste informatie, verbetert het functioneren van de democratie. We nemen de bekommernis voor de democratie van onze critici ernstig. We kunnen dan ook niet anders dan de reductie van de werkelijkheid tot een geldwereld, zoals de internationale financiële instellingen doen, afwijzen.

Tenslotte wordt er gezegd dat er geen eenheid is in de democratische globaliseringsbeweging. De diversiteit zou een heldere boodschap onmogelijk maken. Wat waar is, is dat de realiteit voor al die basisgroepen en NGO's binnen de beweging er verschillend uitziet, precies omdat ze in hun realiteit leven. Een actiegroep van fietsers in Londen (Reclaim The Streets) heeft een andere achtergrond dan de landloze boeren in Brazilië. Maar aangezien er globale tendensen zijn die we allen aanklagen, kwam er een solidariteit tot stand over de verschillen heen. Diversiteit vereist verdraagzaamheid. Extreem rechts sluit zich dus al bij voorbaat uit. Maar ook de man, die graag het hoge woord had gevoerd in Porto Allegre, zal ons niet dichter bij een eenheid brengen. Nadat we vrijgelaten werden uit de gevangenis in het centrum van Genua, onthutst over de brutale behandeling en verbijsterd om de ongegronde arrestatie, bleek gauw wie de  bondgenoten van de andersglobalisten waren. Een man die de mond vol heeft van het ethisch globalisme, maar in alle talen zwijgt over het vernederen en tot bloedens toe slaan van jonge vreedzame actievoerders, kan beter in New York blijven bij een elite die traag maar zeker haar legitimiteit verliest.     

Mathias / MWG-JNM