De verzameling aan het Ladeuzeplein zag er nogal mager uit. Slechts een vijftigtal man luisterde naar David zijn speech, maar dat was blijkbaar min of meer verwacht. Het begon als de zoveelste stadswandeling, een poging van Jan (en ondergetekende) om richting de markt te gaan lukte niet omdat niemand volgde en de politie er snel genoeg voor ging staan. Dan maar de geplande route.
Aangekomen aan het PDS, waar de 'dialoog' doorging begon iedereen wat te fluiten en lawaai te maken. Nogmaals Jan, nog iemand, en mijzelf probeerden binnen te geraken hetgeen redelijk gemakkelijk was. De zaalwachters waren er duidelijk niet op voorbereid, wisten niet hoe ze moesten reageren en hoe ver ze mochten gaan. Het had dus perfect kunnen lukken om binnen te geraken, maar helaas bleef iedereen staan aan de glazen deuren, terwijl er binnen uiteindelijk niet zo veel te zien is (geloof me, i've been inside). Op het laatste stormde nog een jongeman binnen. Nadat de politie toekwam en het dus zeker niet meer ging lukken om binnen te geraken, werden wij op zachte, maar kordate wijze buitengeduwd.
Daarna werd er nog gefloten op de mensen die naar binnen gingen en werd er 'hypocrisie' geschandeerd. Een mini-cordon van een vijtiental agenten moest gevormd worden om ze door te laten.
Achteraf gingen we met een hoop nog naar Los Buenos om een pint te drinken (of iets anders).

Op het VTM-nieuws zag ik nog dat er één iemand in de zaal zelf is rechtgestaan vooraan met een bord (weet niet meer wat erop stond). Die werd echter snel buitengezet. Toch goed gedaan!

Nu het tweede deel van mn artikel. Het gaat om een zekere radicalisering op betogingen. Ik ben zeker tegenstander van de boel kort en klein te slaan, of zelfs van 'kleine' dingen als een ruit inslaan. Maar ik vraag me soms af of we niet als makke lammetjes door de straten wandelen (het welbekende stadswandeling-fenomeen). De tijd van de grote betogingen lijkt voorbij en de tijd van de revolutionaire betogingen zeker. Betogingen halen bovendien niet meer veel uit. Hoogstens wat PR en vaak nog voor eigen huis. Maar je eisen...?
Waarom was Seattle voor ons zo'n succes, en voor de hoge bonzen een mislukking? Omdat men radicaal genoeg was om niet te kiezen voor een massa-wandeling, maar voor een duidelijk doel: de conferentie verstoren. Men koos daarvoor zelf hoe ver men ging.
Dat kan ook op kleiner niveau. De conferentie hier in Leuven kon zo gestopt worden voor een tijdje als iedereen naar binnen was gegaan. Dat is directe actie en daarmee bereik je iets. Het is de nieuwe manier van actie voeren (voor de enentwintigste eeuw zo je wil). Helaas deinst men er soms nog steeds voor terug om in aanvaring te komen met de politie.
Dit is wel helemaal begrijpelijk. Ik had dat vroeger ook. Het vergt wel een minimum van ervaring en contact met de politie om te weten wat je kan en mag. Ik ben daar ook nog leek in en mn hart ging ook wat sneller slaan toen.
Maar van een militante, radicale actie kan je niet spreken als je gewoon door de straten wandelt. Er waren zeker mensen aanwezig die het zich niet konden permitteren om opgepakt te worden of die niet durfden (te jong, ouders, enz) maar er waren er zeker genoeg die hadden moeten doorstoten, lijkt me. 'Revolutionaire' partijen als LSP en PVDA (beiden vertegenwoordigd door hun jongerenbeweging denk ik) bijvoorbeeld.
De andersglobaliseringsbeweging in België moet zich wat losrukken van de NGOs ofwel het voortouw nemen. We moeten tonen aan de machthebbers dat er 'niet met ons te sollen valt' en dat we geen brave hondjes zijn.
Op de volgende conferentie (volgend jaar, reeds aangekondigd door Guy) moeten we zeker proberen binnen te geraken, maar mondje toe daarover, of de politie zorgt voor een dusdanige troepenmacht, dat het niet meer lukt ;)
Het komt erop aan op acties een spel te spelen met de politie en te zien hoe ver je kan gaan. In plaats van het parcours te volgen moeten we altijd eens proberen een willekeurige (of soms niet) straat in te slaan. Gewoon langs de politie wandelen, maar als je dat met drie doet en de rest kijkt als de koeien naar de trein, dan sla je wel een belachlijk figuur. Soms zijn wij wel sterker dan hen hoor.
Dit was gewoon een hersenspinsel dat het tijd wordt dat de beweging op haar acties wat harder wordt. Neem maar een voorbeeld aan de Bruggelingen. Het zijn precies altijd de Bruggelingen die zoeken waar de grenzen liggen.

Al bij al was de betoging/actie nog geslaagd. Het was in het begin nog braafjes, maar op het einde werd het goedgemaakt, hoewel de lichte teleurstelling blijft.

Peter Morlion