"Voor mij is trotskyisme nooit iets anders geweest dan een uiting van linkse gevoelens die door handige manipulateurs net niet genoeg tegen het kapitalisme gebruikt worden. want let's face it: het trotskyisme heeft nog nooit tot een (geslaagde) revolutie geleid en iedere schuchtere poging tot de opbouw van een socialistisch of alternatief systeem werd door hen steeds als een "stalinistische bureaucratie" veroordeeld." Zo schrijft één of andere onkundige voor de zoveelste keer op dit webstekje.

De reden waarom tal van communisten wereldwijd zich verzetten tegen de opties en de praktijken van Stalin had net alles te maken met de contra-revolutionaire rol die deze laatste speelde. Laten we even de geschiedenis bekijken: In de jaren 20 stuurde Stalin in China aan op een bondgenootschap met de burgerlijke Tsjang Kai Tsjek, hetgeen uitliep op een bloedblad onder de communisten. In begin jaren dertig verdedigde Stalin in Duitsland een politiek waarbij de sociaal-democraten (en dus niet de fascisten) de eerste vijand vormden. Ze werden sociaal-fascisten genoemd. De verdeeldheid onder de arbeidersklasse verzwakte in elk geval de positie van links en droeg bij tot de overwinning van de NSDAP (dat geeft zelfs de gehersenspoelde PvdA tegenwoordig toe). In 1936 heeft Moskou een autentiek revolutionair proces in Spanje mee gebroken en de leiders ervan laten afmaken (Donde esta Nin?). Dit alles vanuit de krankzinnige optie van het Socialisme in één land en de vreedzame coëxistentie. Zoals de kameraden van de POUM beweerden kwam het de Russische bureaucratie slecht uit mocht er elders een echte vorm van socialistische democratie ontstaan, die de Russische arbeidersklasse wel eens op betere ideeën kon brengen. Gaat het om een "zogenaamde" (?) bureaucratie? Wel, stel samen met mij vast dat onder Stalin heel het autentieke kader van de bolsjevistische partij werd uitgemoord (zelfs zij die de beul in al zijn bochten hadden gevolgd belandden op de slachtbank). De verklaringen van de PvdA daarover zijn voor elke historicus ronduit lachwekkkend (Merckx: 'één miljoen doden in de kampen waarvan de helft een natuurlijke dood stierf... waarmee hij overigens snelletjes de moord op 500.000 mensen goedpraat, maar uiteraard gaat het om een ridicule onderschatting). In dezelfde periode werd heel het militaire kader in Moskou uitgemoord. Laten we een minuut stilte houden voor kameraad Toekatsjevski. In verband met het Hitler-Stalin-pact, dat in een zielig boekje wordt verdedigd door de papa van Mister Indymedia, Han Soete, raad ik jullie aan om het boek van Leopold Trepper te lezen, hoofd van het Rode Orkest, inlichtingendienst van Moskou in Europa tijdens de tweede wereldoorlog. Hij toont mooi aan hoe Stalin bleef geloven in een eenzijdige vrede met de nazi's (met ondermeer verjaardagswensen voor de Fuhrer op de voorpagina van de Pravda, terwijl de Duitse communisten reeds achter de prikkeldraad van de kampen zaten). Trepper, die zelf een fantastische bijdrage leverde aan de overwinning op de nazi's, verdween in 45, na zijn terugkeer in Moskou, in de Loebjanka-gevangenis. Hij werd er opgesloten tot de dood van Stalin. Na de oorlog bleken de Jalta-akkoorden met de kapitalistische partners zo heilig dat de Griekse communisten op de het altaar van Jalta geslacht werden. Autentieke revoluties ook na de tweede wereldoorlog (Joegoslavië, China) raakten onmiddellijk in conflict met de contra-revolutionaire opties van Stalin en zijn kliek in Moskou. Deze lijn van vreedzame coëxistentie werd verdergezet na zijn dood en leidde er bijvoorbeeld toe dat de jongens van Moskou revolutionairen als Ché en Fidel afschilderden als een bende avonturiers.

Onwaarschijnlijker kan het niet. De PvdA steunde vanaf haar oprichting inderdaad niet die USSR (integendeel het was de belangrijkste vijand) en schilderde Cuba, dat inmiddels wel de steun van Moskou had, af als een antenne van het sociaal-imperialisme. Die belachelijke club steunde de meest dictatoriale en rechtse regimes als ze maar de Sovjet-Unie konden verzwakken. Zo komt de PvdA dubbel in het kamp van contra-revolutie terecht. Eerst door de vreedzame coëxistantie onder Stalin te steunen (die leidde tot de dood van ALLE belangrijke communisten binnen de sovjet-unie en tot de mislukking van heel wat autentieke revoluties buiten de grenzen). En daarna door zelfs rechtse regimes (zoals dat van Pinochet bijvoorbeeld) te steunen tegen het bureaucratische maar toch niet-kapitalistische Moskou in.

En dan maar zeiken dat de trotskisten nooit een geslaagde revolutie hebben geleid... De waarheid is dus dat onder Stalin in geen enkel land een revolutie kon en mocht plaatsvinden en als het toch gebeurde kwam het land ogenblikkelijk in conflict met het 'vaderland van het socialisme' (jek jek jek). Trotskisten, die op de smerigste wijzen aangepakt zijn door de stalinisten, kregen zo de meest vreemde verwijten naar het hoofd geslingerd. Zo waren onze kameraden die solidariteit organiseerden met de Cubaanse revolutie in de jaren 80 volgens die PvdA 'agenten van Moskou' (dus nogmaals die PvdA was toen een hevige tegenstander van Cuba. Vandaag zijn diezelfde kameraden, die nog steeds op een onvoorwaardelijke maar kritische wijze solidair zijn met Cuba, volgens datzelfde sectaire genootschap 'CIA-agenten'.

Een medewerker van Indymedia en militant van PvdA schreef onlangs dat het 'pathetisch' is om je anti-stalinist te noemen. Jongens toch! Die man, Jozef Djoegasvili, is verantwoordelijk voor de dood van méér dan 1 miljoen leden van de communistische partij in Rusland, onderwie heel de heldhaftige generatie van oktober 1917. Als deze man zozeer zijn stempel gedrukt heeft op het beeld van 'communisme' voor zovelen mensen, dan denk ik dat enige distantiëring wel op zijn plaats is. Zeer teleurstellend vond ik in elk geval het antwoord van Eric Byl op die laaghartige aanvallen van Peter Mertens van de PvdA (de partij die voluit de kaart van Gorbatsjov heeft getrokken). Het enige dat de woordvoerder van de LSP trachtte te doen, was zichzelf opdezelfde hoogte (of beter laagte) pogen te tillen als zijn tegenspeler ("toch goed dat er zo'n kranten zijn als Solidair of Militant"). Voor echte goede analyses over het hedendaagse kapitalisme en de huidige fase van de klassenstrijd, blijf je dan toch aangewezen op de publicaties van die verdomde SAP, waar ikzelf nooit deel van uitmaakte... In elk geval is de SAP geen organisatie die volledig gericht is op studenten en scholieren maar duidelijk vanuit het hart van de Belgische arbeidersbeweging opereert. En anders vind ik ook het maandblad Vonk nog wel een optie (al zitten die kameraden dan wel erg vast in die rare SP).

Revolutionaire groet, Bruno Stappaerts