Franse verkiezingen · Trotskisten hebben geen echt
alternatief 


Socialisme of de barbaren
 
"Arlette spreekt ten minste klare taal, ze is anders",
vonden de mensen die haar verkiezingsmeetings volgden.
Hetzelfde voor de jonge Besancenot: "Een gast die
breekt met de fossielen van de politieke scene." Hun
uiteenzettingen lijken inderdaad een breuk met het
eenheidsdenken van de andere kandidaten, totaal
onderworpen aan het kapitaal en aan de 'republikeinse'
waarden. Maar typerend voor dat eenheidsdenken is ook
dat het elk ander maatschappijmodel afdoet als
dictatoriaal of terroristisch. Dat eenheidsdenken
staat ook voor anticommunisme, haat tegen de opbouw
van het socialisme in de 20ste eeuw en tegen de
huidige socialistische landen. En daar wijken Arlette
Laguiller en Olivier Besancenot als overtuigde
trotskisten geen duimbreed van af. 

Alice Bernard 

Zoals in andere landen worden de Franse arbeiders al
meer dan tien jaar geconfronteerd met
herstructureringen, fusies, fabriekssluitingen,
afdankingen en privatisering... De twee trotskistische
kandidaten, die mikken op de 12 procent kiezers die
een echt linkse stem wilden uitbrengen, varen met veel
verve uit tegen het patronaat en hun lakeien: "Wat
heeft de linkse regering gedaan tegen de massale
ontslagen? Niets!"1 "Heel de economie is een machine
om ongelijkheid en onrecht te produceren."2 


De trotskistische kandidaten trokken de stemmen aan
van arbeiders die gerevolteerd zijn door de
inleveringen van de laatste tien jaar. Maar dat heeft
volgend de trotskisten niets te maken met een botsing
tussen kapitalisme en socialisme.  

Het groot offensief van het kapitaal kwam er niet
zomaar. Het herstel van het kapitalisme in Oost-Europa
in 1989 wijzigde fundamenteel de krachtsverhoudingen
in de wereld en de sfeer in de fabrieken
(delocalisaties, flexibiliteit, patronale
agressiviteit). Het imperialisme heeft zijn erfvijand,
het socialistische kamp, vernietigd en denkt nu alle
resten van weerstand te kunnen opruimen. Sindsdien
grijpt het steeds opnieuw naar oorlog: hun bommen
verwoestten Irak, Joegoslavië en Afghanistan. En het
imperialisme bereidt nog veel moorddadiger oorlogen
voor. Oorlogen die niet mogelijk waren geweest zolang
het socialistische kamp bestond. Maar zo ziet Arlette
het niet: "...de verdwijning van de USRR heeft niets
veranderd..."3 

Weerstanders of terroristen 

Heel de Vierde (trotskistische) Internationale, waar
de LCR van Besancenot deel van uitmaakt, juichte bij
de ineenstorting van het socialistische kamp. "Na de
val van de muur van Berlijn en de ineenstorting van de
Sovjet-Unie is er een nieuwe periode aangebroken. Wij
zien zonder spijt hoe de bureaucratische dictaturen
die wij van bij het begin bestreden hebben, ten val
komen."4 Een maand na de val van de Muur van Berlijn
schreven Lutte Ouvrière en Laguiller: "De
arbeidersklasse heeft niets te verliezen bij de
huidige evolutie in de DDR; zelfs als de Duitse
eenmaking zich volledig ontwikkelt onder
kapitalistische voogdij, dan nog hebben de
revolutionairen geen enkele reden om zich daar tegen
op te stellen."5 Verblind door hun anticommunisme
steunden de trotskisten de contrarevolutie die de
Sovjetunie overleverde aan multinationals en andere
rovers. Alle vroegere Oostbloklanden kenden een
negatieve groei sinds 1990. 

De contrarevolutie van 1989 was een politieke
gebeurtenis van de grootste betekenis, die alle
betrokken krachten verplicht standpunt in te nemen.
Door de contrarevolutie te verwelkomen, tonen de
trotskisten hun echte aard en de reden van hun
bestaan: anticommunisme. 

Dit viscerale anticommuisme is niet nieuw. In de 20ste
eeuw stortte het kapitalisme de mensheid tweemaal in
een wereldoorlog. De Tweede begon wel, net als de
Eerste, als een strijd voor de herverdeling van de
kolonies tussen de imperialistische machten, maar hij
werd pas echt vernietigend toen de nazi's de
Sovjet-Unie aanvielen en het socialisme wilden
uitroeien. De Verenigde Staten verschenen pas op het
toneel toen de ze kans zagen om hun wereldoverheersing
te vestigen. Ze wilden verhinderen dat het Rode Leger
het Europese continent zou bevrijden. Wanneer de
partizanenoorlog onder leiding van de communistische
partij op gang komt, verzetten de trotskisten zich
daar met geweld tegen. Zij vinden dat men hetzelfde
standpunt moet innemen als in de Eerste Wereldoorlog:
verbroederen met de Duitse soldaten, proletariërs in
uniform. Vanaf 15 september 1941 veroordelen ze het
terrorisme: "Terroristische acties graven een kloof
tussen de Franse werkers en Duitse soldaten."6 Tijdens
de oorlog is de organisatie van Arlette Laguiller "de
groep die het vijandigst staat tegenover de gewapende
weerstand, in naam van het... internationalisme."7 

Mislukte poging 

In de ogen van de trotskisten is geen enkele
socialistische ervaring geslaagd. De Vierde
Internationale vindt dan wel dat men het embargo tegen
Cuba moet bestrijden maar tegelijk ook de 'dictatuur'
van Castro. Arlette Laguiller kent trouwens maar één
revolutie, die van 1917 tot 1922. Daarna "werd het
revolutionair elan van in het begin vervangen door de
bureaucratische praktijken van de regering." 8 En tot
besluit: "De USSR was geen communistische
maatschappij, geen communistisch bestuur. Hoogstens
een staat met een regering die zich communistisch
noemden." 9 

Vanaf zijn prille ontstaan werd de jonge Sovjet-Unie
bestookt met interventies, economische blokkade,
politieke en militaire omsingeling, subversie,
sabotage en desinformatie. Het geklaag van de
trotskisten over het 'bureaucratisme' droeg een stevig
steentje bij. 

De socialistische industrialisatie, die de basis is
van het materieel en cultureel welzijn en ook een
echte culturele revolutie mogelijk maakte, kon slagen
omdat de Sovjet-Unie het volk mobiliseerde. Met de
communisten kende de USSR een economische opboei
zonder weerga in der geschiedenis, alleen door op
eigen krachten te steunen. En uiteindelijk was het
onder leiding van die zogezegde bureaucratische
communisten dat het sovjetvolk het nazi-monster kon
verslaan. 

Het grootste kenmerk van de 20e eeuw is de botsing
tussen imperialisme en socialisme. Nu, bij het begin
van de 21e eeuw, moeten we de lessen trekken en kamp
kiezen. Vandaag de strijd tegen het fascisme voeren,
dat is vechten voor de vernietiging van het
kapitalistische systeem met zijn armoede en oorlogen
en het vervangen door het socialisme. Het
anticommunisme van de trotskisten heeft hen in alle
grote gevechten in het verkeerde kamp gebracht. 

1 Toespraak in de Zénith (Parijs), 14 april 2002 · 2
Olivier Besancenot, www.lcr-rouge.org · 3 Arlette
Laguiller, Mon communisme, Ed. Plon, Paris, 2002, p.23
· 4 www.lcr-rouge.org Zie ook Het trotskisme in dienst
van de CIA tegen de socialistische landen, Ludo
Martens, Uitg. PVDA, Brussel 1992 · 5 Lutte de Classe,
tijdschrift van Lutte Ouvrière, december 1989,
geciteerd in Communistes en lutte, februari 2002 · 6
La Vérité, Internationale studie en documentatie,
Parijs, 1978, p.59 · 7 Intervention communiste, n°45,
nov-dec 2001 · 8 8 Arlette Laguiller, Mon communisme,
Ed. Plon, Paris, 2002, p.146 · 9 idem, p.8