Caveman schrijft: "De LSP heeft binnen de SP gewerkt tot op het moment dat de SP-bureaucratie zich heeft beginnen afzetten tegen de militante basis. Waarna ze is afgesplitst"

Dat is tenminste duidelijke taal: tot januari 1995 had de SP-bureaucratie zich nog niet afgezet tegen de militante basis. En wat dan met de koloniale politiek in Congo ? En de oorlog tegen Irak ? En het Globaal Plan ?

Een stukje geschiedenis

In 1975 is het de beurt aan de Oostendse groep jongsocialisten ‘Vonk’ om het ‘entrisme’ te volgen. Zij sluiten zich aan bij het grote Britse voorbeeld en worden opgenomen in het Committe for a Workers International.   Opdracht van De Vonk: de SP verlinksen en het stalinisme bekampen. 
De Socialistische Partij kan op dezelfde resultaten bogen als haar broeders van Labour. Steun aan het kolonialisme, steun aan het kapitaal van De Generale & Co, steun aan de barbaarse oorlog tegen Irak. Ook na de verkiezingsnederlaag van de SP in december 1991 (-5,9%), blijft Vonk hardnekkig de sociaal-democratie verdedigen: “De SP is en blijft de traditionele politieke uitdrukking van de arbeidersklasse. (…) Door geduldig en hardnekkig werk zullen we onze partij heroveren én de volgende verkiezingen winnen.”  

De sociaal-democratische partijbonzen hebben hun partijgeschiedenis ondertussen samengevat als “een eeuw samenwerking met het kapitalisme” . “De Socialistische Internationale, heropgericht in 1951, bevestigt ondubbelzinnig het afzweren van het marxisme.”, aldus PS-kopstuk Anne-Marie Lizin . Neen, neen, beweren de “marxisten” van De Vonk, “onze partij” (de SP) blijft “de traditionele politieke uitdrukking van de arbeidersklasse”. Datzelfde jaar heeft “onze partij” de agressie-oorlog tegen Irak gesteund die 250.000 Irakezen de dood injoeg. En diezelfde maand legde “onze partij” de Maastricht-normen voor de Europese Muntunie vast. Maar geen nood, verlaat de de SP niet en blijf geduldig in de partij werken, zo zullen “we” de volgende verkiezingen winnen…

Over het kanaal worden Taaffe & Co, na veertig jaar “verlinksen” van Labour, uiteindelijk uit de Labour Party geworpen. Een groep onder leiding van Grant blijft binnen Labour werken, een groep onder aanvoeren van Taaffe richt “Militant Labour” op.
Ook in België volgt in februari 1992 de scheuring, maar blijft iedereen binnen de sociaal-demokratie werken. 32 leden richten ‘De Militant’ op en blijven in de SP werken, 30 leden blijven bij de ‘Vonk’ en ook zij vervolgen (tot vandaag) hun werk in de SP.   

De leden van het “nieuwe” Militant-groepje blijven oproepen om binnen de SP te werken, net zoals de Vonk dat altijd heeft gedaan. Drie jaar later drukken de SP en PS het Globaal (inleverings)Plan door tegen de wil in van 70.000 betogende arbeiders in Brussel. De staalarbeiders van de Forges de Clabecq zijn met 11 autobussen present. Het bewustzijn groeit dat de sociaal-demokratie een vijand van de arbeidersbeweging is. 
Niet zo bij De Militant. François Bliki blijft het vertrouwen in de sociaal-demokratie prediken, en roept allen op naar het SP-congres te komen: “Wanneer de SP/PS leiding het na zo een betoging nuttig acht in de regering te blijven… dan roept dat vragen op. Ofwel is die leiding niet in staat om leiding te geven en moet ze vervangen worden, ofwel is ze zich niet bewust van wat ze doet en dan moet haar dat duidelijk gemaakt worden… Waar dit nog kan moeten we… oproepen voor een massale aanwezigheid op het SP-congres om te voorkomen dat de leiding alle socialistische principes overboord gooit.”  En na het congres roept Militant gewoon op om voor de ‘linkse kandidaten op de SP-lijsten’ te stemmen.

Zelfs bij het uitbreken van het Augsta-schandaal vindt hoofdredacteur Eric Byl het nodig de PS in bescherming te nemen: "in Wallonië is een sterke PS, ondanks haar politiek van kollaboratie met de patroons en haar slaafs toegeven aan het globaal plan, een hindernis om het botte saneringsmes door de strot van de arbeiders te rammen."  Dat is Operatie Illusie van De Militant ten voeten uit. De PS heeft niet "slaafs toegegeven" aan het Globaal Plan, maar het zelf doorgedrukt. En het botte saneringsmes, dat is het Globaal Plan zélf.

Vier jaar later, in januari 1995, gaan Byl en Bliki eindelijk uit de SP en besluiten ze, naar het stichtend voorbeeld van Militant-Labour om Militant-Links op te richten. Zonder verpinken schrijft Eric Byl bij de oprichting “nooit hebben we illusies gekoesterd in de SP als instrument om de maatschappij te veranderen.”  Waarom hebben ze dan twintig jaar lang jongeren opgeroepen om de SP van Navo-generaal Claes en concurrentie-goeroe Van Miert te vervoegen, op hun verkiezingslijsten te komen en voor hen te stemmen ?