"Depuis que 'Le Soir' a révélé la crise que traverse le SETCA de Bruxelles et le licenciement de son secrétaire général Albert Faust, une guerre ouverte a éclaté entre responsables du syndicat socialiste", schreef Michel De Meulenaere in Le Soir van 13 juli. Waarover gaat het ? Aan de hand van 2 weken persknipsels uit Le Soir en De Morgen (De Standaard liet de 'affaire' 'links' liggen) alsook een paar elektronische publicaties, reconstrueren we wat er gebeurde en zoeken we de inzet van één en ander. ** De feiten 8 juli: de Brusselse SETCA (Syndicat des employés, techniciens et cadres; in het Neder lands: BBTK, Bond van Bedienden, Technici en Kaderpersoneel) wordt door de nationale leiding van de socialistische vakbond ABVV/FGTB onder toezicht geplaatst. Secretaris- generaal Albert Faust wordt ontslagen. Reden: de onduidelijke boekhouding van de SETCA Brussel. Faust wordt er ook van beschuldigd vakbondsgelden voor zichzelf aangewend te hebben. Nu 2 weken later is de affaire nog aan de gang. Le Soir kopt op 20 juli op zijn cover: "SETCA: le trou serait de 3 millions" (euro) "Chacun accuse l'autre de stalinisme". Ondertussen heeft Albert Faust op de beweringen van ABVV-Nationaal gereageerd. Hij weerlegt ze één voor één. Via juridische weg wil hij zijn gelijk halen. Eerst bekomt hij van de rechter de uitspraak dat zijn ontslag niet correct gebeurde. Vervolgens dient hij met 32 leden van zijn uitvoerend comité, klacht in tegen nationaal SETCA-voorzitter Christian Roland. ** Genuanceerde Le Soir versus partijdige De Morgen Le Soir besteedde de jongste twee weken ruim aandacht aan 'de affaire'. Voor- en tegen kwamen aan bod. Zowel de ABVV-leiding werd geinterviewd (o.a. Christian Roland en ABVV-voorzitster Mia De Vits) als Albert Faust (waarvan Le Soir ook een 'portret' bracht). Bovendien verschenen op de lezerspagina's twee artikels die het voor Faust opnamen (ondertekend door in totaal zes mensen). ULB-professor Mateo Alaluf en uitgever/journalist Hugues Le Paige waren alvast ontzet door de totale afwezigheid van de vakbondsbasis (de militanten) in heel het ontslag van Faust. "Als de vakbond de democratische spelregels negeert, verzwakt hij zichzelf en de democratie." Op 13 juli schreef journalist Michel De Meulenaere: "Il n'est pas question, à ce stade, de départager les camps." Hij verwees naar een gelijkaardig geval bij de Antwerpse BBTK in 1994 en besloot dat de militanten, recht hebben op de waarheid. In De Morgen speelde Josse Abrahams het in vier artikels van zijn hand veel minder 'voorzichtig'. "Albert Faust was 'relict van vakbondsfeodaliteit" titelde Abrahams op 10/7. De teneur van het artikel gaf hij weer in deze zin: "Voor het ABVV is het aardig meegenomen dat iemand opzijgeschoven wordt die niet meer past bij het moderne profiel dat een vakbond zich wil aanmeten." Waarna een overzicht volgt van Fausts leven, te beginnen met zijn lidmaatschap van de KP waar hij een 'autoritaire' leiderschapstijl ontwikkelde. Dat brengt Abrahams bij "de gelijkenis met Robert D'Orazio", "de Waalse vakbondsman die de strijd voor het behoud bij de Forges de Clabecq leidde, met dezelfde dictatoriale neiging. 'Demo cratie', een mooi woord, maar in het vuur van de strijd telt dat zo niet. Dan worden curatoren even op een rijtje tegen de muur geplaatst om vakkundig op hun 'bakkes' getimmerd te worden" ... Mijnheer Abrahams heeft fantasie ... Dat Abrahams met D'Orazio afkomt is niet toevallig: Faust verdedigde hem, tegen de vakbondsleiding in. Daarna citeert Abrahams "één van de secretarissen van Faust": "Naar buitenuit kun je je geen linksere vakbondsman voorstellen, maar intern probeert Faust mensen die in zijn ogen nog linkser zijn, te dwarsbomen" ... Dat terwijl ABVV Nationaal het Faust juist kwalijk neemt dat hij te goede contacten heeft met de 'linkseren' ... Abrahams vergeet die tegenspraak en concludeert: "Het doet denken aan de verhalen van achter de schermen van communistische regimes in China en Rusland." Zo krijgt ons verhaal nog een internationale en universeel menselijke 'touch' ... Op 13/7 ging Abrahams verder op zijn elan, in het editoriaal "Enron aan de Zenne". "Voor wie de vergelijking met Enron en WorldCom, twee Amerikaanse bedrijven die recent wegens zware boekhoudkundige malversaties in opspraak kwamen, te verregaand vindt: Bernie Ebbers, stichter van WorldCom, liet indrukwekkende leningen op zijn naam uitschrijven en werd onder meer daarom door zijn raad van bestuur aan de dijk gezet." Als Abrahams nu Fausts weerleggingen van de aanklachten inzake persoonlijke verrijking eens gelezen had ... Heeft Abrahams een agenda ? "Bij de vakbonden bestaat er intern grote terughoudendheid tegenover externe controle. Voorzitter Christian Roland van de BBTK zei weliswaar geen principiële bezwaren tegen te hebben, maar andere topmensen van de vakbond tekenen groot voorbehoud aan. Hun voornaamste vrees is dat de revisoren inzage krijgen in de strategische stakingskassen en die informatie overbrieven aan bedrijfsleiders. Het wantrou wen is begrijpelijkerwijze groot, maar zal moeten overwonnen worden." Want, zo eindigt hij: "de duizenden vakbondsleden die maandelijks 12 euro van hun zuurverdiende centjes afstaan, hebben recht op een moderne organisatie." ** Plaatselijk probleem of staat er meer op het spel ? Dat de boekhouding van SETCA Brussel niet echt een voorbeeld was, schijnt wel vast te staan. Le Soir publiceerde overigens een brief van Faust aan 'tresorier' Marc-André Verbeu re waarin hij zich bekloeg over de rommelige boekhouding. Maar om dan zoals De Morgen te gaan pleiten voor externe controle ... Een vakbond kan niet met een bedrijf vergeleken worden. Vakbonden hebben bv. geen rechtspersoonlijkheid en dat is één van hun sterke troeven. Wie daaraan en aan de geheime 'stakingskassen' raakt, zet de al zo beperkte vakbondsmacht op het spel. De financiële problemen bij de Brusselse afdeling hadden ongetwijfeld anders kunnen aangepakt worden dan op de manier waarop ABVV-Nationaal het nu aanpakt. Wat ons bij de vraag brengt: waarom moest Faust de laan uit ? Zelf twijfelt hij daarover niet: zijn ontslag is het werk van de nieuwe nationale ABVV-voorzit ster Mia De Vits. Zij houdt volgens Faust niet van de radicaal-linksen die hij wel toeliet. In De Morgen - die op 15 juli kort inging op het verweer van Faust - stelde hij: "Al wie links staat van Mia De Vits wordt geviseerd." De Vits stelde tijdens een recente toespraak extreem- rechts op één lijn met extreem-links. Faust (in Le Soir): "Je ne suis pas d'accord. Entre les deux, il y a au moins une différence: l'extrême droite est raciste." Om van de gevolgen voor het strijdbare karakter van de vakbond nog niet te spreken. In de persberichten die de trotskistische LSP (Linkse Socialistische Partij) over het ontslag van Faust publiceerde (o.a. op Indymedia, 10/7 en 16/7) werd daar ook op gehamerd: het ontslag van Faust is een aanval op het strijdbare linkse syndicalisme. Faust zelf noemt het een stap naar het "syndicalisme d'intégration contre le syndicalisme de contestation." De Vits wil de ABVV tot 'een dienstenvakbond' maken. Waarop Faust van ABVV-bons Thierry Nollet het verwijt krijgt (Le Soir 20/7) dat hij aan zijn problemen een "ideologische draai wil geven" om zo niet op de "echte problemen van zijn desastreus beheer te moeten antwoorden." Misschien heeft Nollet nog gelijk ook, maar de andere lezing van de feiten, de zwenking van het ABVV onder Mia De Vits, die (dixit de LSP) "sterk voorstander is van nauwe contacten met SPA en PS", is wel veel verontrustender. En die wordt niet 'gecounterd' door de Fausts van het ABVV aan de deur éte zetten. Of zoals Manuel Abramovicz, Jean-Marie Dermagne, Hugo Glussels en Dan Van Raem donck in hun 'carte blanche' in Le Soir (12/7) schreven: "Qui menace la FGTB, le syndicalis me d'Albert Faust ou le syndicalisme de service, de complaisance, institutionnel, complice, technocratique ? Le 'syndicalisme à la papa' ? Un syndicalisme, il faut se le rappeler, qu'aiment en particulier les patrons de l'économie et beaucoup de 'patrons' de la vie politique." Dit artikel werd overgenomen uit nr 13 van e-DIOGENE(S). Voor info: mediadoc.diva@skynet.be