Stelling 5: Het CWI en de LSP willen het socialisme in Cuba omver gooien

Hier Peter Mertens in volle glorie: 
"De oproep van het CWI en de LSP om het socialisme in Cuba omver te werpen. Nadat het CWI alle contrabewegingen in de Sowjet-Unie, de DDR en Tsjecheslowakije hebben gesteund die het kapitalisme in het Oosten van Europa opnieuw hebben ingevoerd, mocht toch verwacht worden dat zij zelfkritisch zouden terugkijken op de verleende steun. Niets daarvan. Meer nog, socialistisch Cuba wacht hetzelfde recept. In oktober 2001 schrijft de Duitse afdeling van het CWI een artikel tegen Fidel Castro. Castro en de ‘Cubaanse bureacuratie’ vormen het probleem. Zijn ‘ondemocratisch’ regime ‘drukt’ zelfs op de arbeidersklasse en de latino’s in de USA! "Castro en de Cubaanse bureaucratie hebben zich nooit op de arbeidersklasse en haar vaardigheid om een socialistische maatschappij op te bouwen gesteund, niet in Cuba noch ergens anders. Door haar optreden, door haar ondemocratische aard, en ook door haar economische ontwikkeling zijn zij geen deel van de oplossing, maar deel van het probleem. Ook de ondersteuning van de arbeidersklasse en de spaanssprekende bevolking in de USA wordt enorm bezwaard door het ondemocratische regime van Castro. (…) Van Castro valt geen socialistisch alternatief te verwachten, wat hem dwingt om verder de weg van de vrije markt te bewandelen." (Stephan Kimmerle (Die Sozialistische Alternative (SAV), Duitse afdeling van het CWI) Kuba - zwischen Imperialismus und Revolution http://www.sav-online.de/xebene2/cwi/cwi-berichte/kuba.htm) Als dit een grap was, zouden we makkelijk kunnen zeggen: jazeker ‘weegt’ het socialistisch regime in Cuba ‘zwaar’ op het gemoed van een bepaalde latino-bevolking in de States. En wel op de maffieuze Cubaanse elite in Miami die al tientallen jaren poogt om de Communistische Partij in Havana uit het zadel te lichten. Maar het is geen grap… Want, omdat er van Castro geen socialistisch alternatief kan verwacht worden, moet hij maar meteen omver worden geworpen: "De gevolgen van het burokratisch wanbeheer, (...) de beperking van democratische rechten, (...) bewijzen de nood aan een politieke revolutie om Castro en de burokratische elite aan de dijk te zetten."( Cuba. De laatste arbeidersstaat. De Militant nr 117, juli-augustus 1992, blz. 9). We zien dus precies hetzelfde scenario als tijdens de contra-revolutie in Oost-Europa en de Sowjet-Unie"

Dat het CWI en de LSP het socialisme in Cuba omver willen gooien hebben we al meer van Peter en diens partij, de PvdA, mogen horen. In ’97 wijdden ze er drie artikels aan. De onderliggende redenering was grosso modo dezelfde als in bovenstaande stelling, alleen wat lomper. Intussen wijdde de LSP een kleine brochure aan de thematiek als antwoord op de PvdA en Mertens. Daarin weerleggen we systematisch de beschuldigingen. Dat heeft blijkbaar gewerkt. Peter heeft zijn oude bronnen laten varen en is naarstig op zoek gegaan naar nieuwe. Daarvoor is hij tot  in Duitsland moeten gaan, enfin, via internet dan toch. Vooraleer we zijn nieuwste batterijtje weerleggen willen we de lezer verrassen op een paar voormalige pareltjes van Peter.
Peter Mertens over Cuba en De Militant
In Solidair (12 maart ‘97) pakt Peter onder de titel "Naar Cuba: de zon en het socialisme zien - niet naar de smaak van de Militant-intriganten" voor het eerst fors uit naar onze stroming (omtrent Cuba toch). Hij vermoed dan, hoe kon je het raden, ‘een complot’. Deze keer van de Vrienden van Cuba (VVC) en Militant Links (LSP) tegen de door de PvdA opgerichte "Che Brigade". Om een ons onbekende reden hebben de jeunes-FGTB en de Mouvement des Jeunes Socialistes op dat moment hun medewerking aan die brigade opgezegd. Peter ziet daarin, invloedrijk als we zijn in die kringen, de onzichtbare hand van De Militant. Voor hem was dat "niet anders dan geheim intrigantenwerk van een paar PS-kopstukken en van de anticommunistische Militant" (sic) Minder dan 6 maand na de Witte Mars bleef ook dat echter een operatie doofpot: Peter heeft steeds geweigerd ons te zeggen wie die PS-kopstukken dan wel waren.
De jongerenpagina van Solidair nr. 14 (2 april ’97) is gewijd aan Cuba en… De Militant. Daarin titels als: "De Militant roept op Fidel Castro omver te werpen" en "Jeltsin, de opvolger vanTrotsky" (tegen die tijd is het al ’97 en niet meer ‘87). We lezen er onder meer: "De Militant hoopt dat Cuba een "zachte landing" maakt in het kapitalisme, ze zijn voor een sociaal-democratisch model waarbij "gezondheidszorg en onderwijs" van hoge kwaliteit blijven. Herinneren we eraan dat ook Gorbatsjov, dat andere troetelkind van de trotskisten, aan de Russische bevolking een kapitalisme beloofde volgens het Zweedse, sociaal-democratische model". Je moet het maar durven. De Solidair die van Gorbatsjov een klein decennium eerder een bijdrage van 2 bladzijden tegen het Trotskisme publiceerde (Solidair nr. 733, 13 januari 1988). De Solidair die in ’87 (Solidair van 4 november ’87 blz. 10) titelde over Gorbatsjovs hervormingen dat ze "noodzakelijke radikale hervormingen" waren, die in ’89 nog zei dat Gorbatsjov "een begin maakte van herstel van de socialistische democratie ‘alle macht aan de sovjets’" (Solidair 5 april 1989) beschuldigt ons ervan Gorbatsjov als troetelkind te hebben. 
"Wie wil Fidel Castro omverwerpen? De groep Militant-Links en zijn leermeester" titelt Solidair nr. 36 van september ’97. Onder de foto: de CIA werkt constant aan de omverwerping van Castro. De trotskisten van de Militant willen ook de omverwerping van Castro, maar dat, ziet u, is om het "socialisme te redden" 
Castro, de waterdrager van het Sovjetimperialisme. 
Peter is niet direct een man van veel nuances, hij ziet de zaken liever zwart of wit, dat is éénvoudiger. In de PvdA heeft hij daarvoor de ideale partij gevonden, de PvdA in hem de ideale man. Vandaag loopt die partij op met Cuba en Castro, je zou haast denken dat Peter erbij was, bij de bestorming van de Moncada kazerne. Het is echter niet altijd zo’n grote liefde geweest tussen de PvdA en Cuba. Ook Che Guevarra, die nu als een icoon op iedere betoging wordt meegezeuld - Stalin, Mao of Kim Il Sung zijn niet meer zo ‘in’ - en zich wellicht zou schamen om zoveel persoonsverheerlijking, was destijds voor de PvdA niets minder dan een agent van het Russisch sociaal-imperialisme. 
Hier is wat de PvdA zelf zei over Cuba en Fidel Castro:
In 1976 schrijft het AIB-blad Internationale Solidariteit (nr 15 blz 4) onder de titel "Rusland, handen af van Angola" over de Cubaanse troepen: "‘rood’ expeditiekorps van de sovjetunie" en verder: "De Cubanen hebben niets anders gedaan dan één fraktie van de burgerij aangewakkerd en gesteund in het uitroeien van de andere frakties. Ze hebben tienduizenden vermoord en honderdduizenden op de vlucht gejaagd…. De Russisch-Cubaanse tussenkomst in Angola (tegen het UNITA van Jonas Savimbi - extreem-rechtse Mobutu bondgenoot en steunpilaar van het VS-imperialsime - EB), moet dan ook vergeleken worden met de Italiaans-Duitse fascistische tussenkomst in de Spaanse burgeroorlog en met de USA-agressie in Korea."
Op bladzijde 5 van datzelfde nummer licht de PvdA toe: "de Cubaanse tussenkomst in Angola 100% in dienst van het Russische sociaal-imperialisme en hun oorlogsvoorbereidingen. Het is deze rol die de Cubanen opknappen voor de Russische oorlogsstokers. Diegenen die hieraan nog twijfelen, en die denken dat de Cubaanse militaire tussenkomst in de verschillende landen van Afrika los staan van de oorlogsplannen van de USSR, raden wij aan de standpunten van de Cubaanse leiders ernstig te bestuderen."
Amada nr 21 (21 mei ’80): "17.000 Cubaanse soldaten en Russische adviseurs werden naar Ethiopië overgebracht om het leger te versterken (tegen het door China en de PvdA gesteunde Eritreia - EB). Het Mengisturegime dat door Moskou als "revolutionair" en "socialistisch" wordt getaxeerd, onderwerpt het land aan een fascistische terreur." 
In Internationale Solidariteit Jrg6, nr 2 blz 5 wordt onder de titel "Cuba, sterk opgedreven politie-kontrole" de "grote concentratie van de macht in handen van Fidel Castro" aangeklaagd. In datzelfde nummer wordt aangeklaagd dat er in Cuba geen asielrecht zou bestaan. 
… De boodschap is duidelijk.

Zelfkritieken
Maar, het zijn, nog altijd volgens Peter en zijn partij, het CWI en de LSP die oproepen het "socialisme" in Cuba omver te gooien. Nadat we alle contrabewegingen in de Sowjet-Unie, de DDR en Tsjechoslovakijë hebben gesteund, mocht toch wat zelfkritiek verwacht worden, meent Peter. In goede stalinistische traditie wil hij ons een ware zelfkritiek opdringen. Na diens steun aan Gorbatsjov en Yeltsin in de voormalige Sovjetunie, na de vergevorderde restauratie, geleid door zijn voormalige vrienden, in China vindt Peter dat niet hij en/of zijn partij, maar de LSP wel eens aan wat zelfkritiek toe is. Hoe durfden we de strijd van arbeiders en hun gezinnen steunen tegen de verotte stalinistische bureaucratie die een herstel van het kapitalisme verkoos boven arbeidersdemocratie. Nu hij eindelijk erkent dat Cuba geen waterdrager is van het Sovjetimperialisme, en er het ‘socialisme’ ontdekt heeft komt Peter uit zijn bunker gekropen om ons met de vinger te wijzen.
Over die stalinistische zelfkritieken valt nog heel wat te vertellen. Ik hou het kort. Het was de bureaucratische kliek rond Stalin die de perverse gedachte ontwikkelde om haar slachtoffers te vernederen met een psychologisch (Kafkaiaans zouden we dat nu noemen) proces. Dat was ten tijde van de Moskouse processen waarin Stalin afrekende met zowat het gehele centrale comité dat de oktoberrevolutie van ’17 had geleid. Behalve Stalin bleef daar na die processen enkel Kollontai (ambassadrice in Zweden) en Trotsky (In ballingschap in Mexico en daar in ’40 vermoord door Ramon Mercader, een agent van Stalin) van over. Die processen gingen ervan uit dat de beste beschuldiging er één was van het slachtoffer zelf. De slachtoffers werden verplicht hun eigen doodvonnis te ondertekenen. 

Peters nieuwe "argumentie"
Peters collectie citaten uit documenten van LSP werd al eerder weerlegd. Hij komt er niet op terug, ik vermoed omdat hij beseft dat ze te zwak was om stand te houden. Vijf jaar later komt hij met "nieuw materiaal" op de proppen. Deze keer is hij mosterd gaan zoeken op de site van onze Duitse zusterpartij, Socialistische Alternative Voran (SAV). Goede moed Peter, we hebben afdelingen in 36 landen. 
Peter preekt schande omdat onze Duitse zusterpartij durft zeggen dat de ondemocratische aard van de bureaucratie (bij Peter wordt dat verpersoonlijkt naar Castro: "Zijn ‘ondemocratisch’ regime" - was dat niet net wat de PvdA zelf zei in Internationale Solidariteit jrg6, blz. 5?) en haar economische ontwikkeling (bedoeld word uiteraard de dollarisering) een deel van het probleem zijn, niet van de oplossing. Ook hier valt de selectiviteit van Peters’ citaten op. Hij citeert uit het Duits het laatste hoofdstuk van een artikel dat juist begonnen was met een opsomming van de verworvenheden van de Cubaanse revolutie, maar dat komt Peter even niet van pas. 
Laat ons eens zien wat er net boven de door hem geciteerde passage staat: "De 40 jaar oude VS-blokkade heeft een flink aandeel gehad in de armoede in Cuba. (het andere aandeel ligt bij de Russische bureaucratie die het land tegen de wil van Che Guevarra in, verder in een monocultuur heeft gedreven, zie daarvoor ook het PvdA-Blad "Konkreet" van 14 mei 1980 blz. 16 - EB) De strijd tegen het imperialisme en deze blokkade kan enkel internationaal worden gevoerd. Zoals de bewegingen van de arbeidersklasse en de onderdrukte massa’s in Ecuador, de ontwikkelingen in Venezuela, de algemene stakingen in Argentinië en de beweging van de landloze boeren in Brazilië in de loop van de jongste jaren aantonen: er zijn genoeg aanknopingspunten in Latijns-Amerika (maar niet enkel daar) voor revolutionaire, socialistische bewegingen die noodzakelijk zijn voor die landen, voor de ondersteuning van Cuba en wereldwijd." 
Dan volgt het citaat dat Peter aanhaalt. "De ondersteuning van de arbeidersklase en de spaansprekende bevolking in de USA", moet uiteraard zijn "de ondersteuning door" en niet "van" (Waardoor de betekenis compleet verandert). Dat "zwaar wegen op het gemoed" is een dichterlijke vrijheid van Peter die hem toelaat te verwijzen naar de Cubaanse elite in Miami. De PvdA heeft trouwens iets met Cubaanse vluchtelingen. In Konkreet nr. 20 van 14 mei ’80, de voorloper van Solidair straat daarover te lezen: "Castro heeft inmiddels aangekondigd dat al wie het niet eens is met de ‘harde levensstijl’ op zijn eiland, maar moet ophoepelen. Naast suiker en tabak worden vluchtelingen dan wellicht het derde belangrijkste Cubaanse exportprodukt. Hiermee zet Castro zijn voet in het spoor van de Vietnamese leiders. Nog voor er van enige oppositievorming sprake kan zijn, worden alle lastige, malkontente elementen op een bootje gezet en in zee gedreven “(blz. 16), een soort humor die men eerder in Pallieter zou verwachten. 
Tenslotte koppelt Peter de geselecteerde zin uit het Duitse document van Voran aan drie knipsels van enkele woorden die met punten en haakjes aan elkaar genaaid worden om te bewijzen dat Castro maar meteen omvergeworpen moet worden volgens De Militant. Laat ons die drie stukken eens terug in de context plaatsen (De Militant nr. 117 blz. 9, vierde kolom, paragraaf 2): "De verworvenheden van de Cubaanse revolutie tonen overduidelijk de superioriteit van een geplande economie aan. De gevolgen van het bureaucratisch wanbeheer, de kostprijs voor het ekonomisch zigzaggen, het verstiikken van initiatieven, de beperking van democratische rechten en het afremmen van de revolutionaire processen uit eng-nationalistische belangen bewijzen de nood aan een politieke revolutie om Castro en de bureaucratische elite aan de dijk te zetten. Het behoud van de planeconomie is op termijn enkel mogelijk via een democratische running ervan door arbeiders en boeren. Op dit ogenblik, onder meer door de aanwezigheid vanCastro, heeft het deel van de bureaucratie dat de planekonomie wil behouden nog steeds de bovenhand. Door de versterkte positie van het imperialisme wordt de druk van de pro-kapitalistische vleugel in de bureaucratie, net als in China, steeds sterker."

Wat is de echte positie van de LSP?
LSP heeft steeds "kritische steun", een begrip dat het verstand van een rechtlijnige denker als Peter Mertens te boven gaat, verleend aan Cuba. Wij steunen de geplande en genationaliseerde economie (de sociale onderbouw) die veel productiever is dan de markteconomie, maar niet de wurggreep waarin een kleine bureaucratische elite de Cubaanse maatschappij houdt. Cuba is wat wij noemen: een gedeformeerde arbeidersstaat. Het heeft de sociale eigendomsstructuur van een arbeidersstaat, maar niet de politieke bovenbouw ervan. Het is een kopij van de Sovjetunie na de stalinisatie.
Het verschil tussen Cuba en de Sovjetunie en het Oostblok is een kwestie van timing. In Cuba is de bureaucratie een relatieve rem op de ontwikkeling van de maatschappij, in de Sovjetunie en Oosteuropa was ze al een absolute rem geworden. Castro is een revolutionair van de eerste generatie die nog vasthoudt aan de verworvenheden van de revolutie, de stalinistische leiders in het Oostblok en de Sovjetunie hadden er nooit zelf voor gevochten en voelden geen enkele affiniteit meer met de revolutie.
Niettemin maakt Castro deel uit van een bureaucratische kaste, die hijzelf mee creëerde, helpt in stand houden en wiens macht hij mee consolideert. Binnen die bureaucratische kaste bestaan verschillende strekkingen met allemaal eenzelfde doel voor ogen: de bescherming van de belangen van de kaste. Sommigen, zoals de oude garde waarvan Castro de voornaamste vertegenwoordiger is, menen dat best te kunnen via een geplande economie, maar dan wel zonder arbeidersdemocratie. Anderen zullen, zoals Gorbatsjov en Yeltsin destijds, streven naar een geleidelijke restauratie van het kapitalisme. Wij denken dat deze strekking het op termijn zal halen om de eenvoudige reden dat de bureaucratie en de planeconomie op termijn niet te verzoenen zijn. Zelfs Castro begrijpt dat, vandaar het invoeren van marktelementen in de economie. Maar zelfs indien Castro naar een kapitalistische markteconomie zou willen evolueren, dan nog, om zijn eigen hachje te redden is hij afhankelijk van de planeconomie om de eenvoudige reden dat de VS ten allen prijze zijn kop willen.
Het behouden van de planeconomie kan enkel wanneer de arbeiders en boeren zelf de macht in handen nemen. Dat kan alleen via een politieke revolutie, niet door te kiezen voor één deel van de bureaucratie tegen het andere, dat is een reformistische illusie. Uit haar debacle in de Sovjetunie met Gorbatsjov en Jeltsin, in China, in Burkina Faso, in Eritreia en in talloze andere landen zou je toch kunnen verwachten dat de PvdA minstens die les geleerd heeft. Je zou toch denken dat ze eindelijk beseft dat enkel een onafhankelijk klassenstandpunt het voortbestaan van de planeconomie kan garanderen. De arbeidersklasse is tenslotte de enige die op termijn objectief belang heeft bij een democratisch gerunde, geplande economie. Niets daarvan bij de PvdA. De PvdA kent geen klassen, maar enkel ‘leiders’ en die leiders, die moeten onvoorwaardelijk verdedigd worden zelfs al zijn het Afghaanse Mujahedin, stalinisten van het slag van Ceaucescu, sociaal-democraten als Milosevic, nationalisten als Saddam Hoessein, of opportunisten als de Argentijnse perronist Saa (zie solidair vn 8 januari 2002 bladzijde 12 en 13). De PvdA verdedigt die ‘leiders’ zo lang tot de bevolking totaal gedomoraliseerd in de handen valt van het imperialisme, waarna de PvdA alweer een nieuw CIA-komplot kan bloot leggen. 
De LSP verleent "kritische steun" aan Cuba. Dat betekent dat we de genationaliseerde en geplande economie verdedigen tegen de aanvallen van de burgerij en van de bureaucratische kaste die, om haar belangen veilig te stellen, uiteindelijk opteert voor kapitalistische restauratie. Dat betekent onder meer een hardnekkig verzet tegen de boycot van het VS-imperialisme. Die verdediging willen wij echter zo efficiënt mogelijk voeren. Dat kan enkel als de arbeiders en de boeren zelf de maatschappij in handen nemen en zich daarvoor niet vertrouwen op de bureaucratie. De PvdA kan zoiets uiteraard niet begrijpen. Na familiefoto’s met Kim Il Sung, Kabila en andere "grote revolutionaire leiders", is Ludo Martens ook bij Castro even mogen op bezoek gaan. Hij heeft zijn gelegenheidsspeech wel flink moeten inperken. Daarmee treed Ludo in de voetsporen van de Paus - en de PvdA in die van het Vatikaan? - die laatste werd weliswaar met meer honneurs verwelkomd.