Stelling 3: De LSP beschouwde het socialisme op een derde van de planeet als een obstakel dat uit de weg geruimd moest worden.

Hier de volledige stelling: "De stelling dat het socialisme op een derde van een planeet – hoe verziekt het ook was – een ‘obstakel’ zou zijn naar het socialisme en dus omver moest worden geworpen. Midden 1992 is de Nieuwe Wereldorde een feit. In operatie Desert Storm hebben de imperialistische legers de oorlog om olie in Irak en Koeweit gevoerd. In voormalig Joegoslavië is de burgeroorlog gestart nadat Kroatië onder hoede van Duitsland afscheurde. En overal marcheert extreem-rechts voorwaarts na de ‘historische overwinning’ op het socialisme. In België halen Vlaams Blok & Co 479.917 stemmen. Polen telt meer dan 2 miljoen werklozen en Tsjecheslowakije een half miljoen. In de Sowjet-Unie zit na één jaar kapitalistisch herstel al acht procent van de bevolking zonder werk. De “Treuhand-Anstalt” van Andre Leysen vernietigt de bedrijven en biedt ze voor een symbolische prijs van één Duitse Mark aan speculanten en Westduitse multinationals. De industriële productie is gezakt naar 29,8% van het niveau van 1989. Toch blijven Peter Taaffe en de zijnen de 'overwinningen van de contrarevolutie' toejuichen: "Wij steunen de strijd die de arbeiders in de Oosteuropese landen voeren om de controle over de economie uit de handen te nemen van de verrotte stalinistische bureaucratie (...) De ineenstorting van de 'stalinistische economieën' heeft een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd." (De Militant, juli-augustus 1992) De aap is uit de mouw. De Sowjet-Unie was een “obstakel op de weg naar het socialisme”. De historische taak van de trotskysten bestond erin dat obstakel “uit de weg te ruimen”. 

Peter gebruikt bij het citeren alweer dezelfde methode als voorheen. "Wij steunen de strijd die de arbeiders in de Oosteuropese landen voeren om de controle over de economie uit de handen te nemen van de verrotte stalinistische bureaucratie (…) …", "citeert" hij. Hij gebruikt hier wat dichterlijke vrijheid. Het bewuste citaat haalt hij uit het presentatieblok van De Militant (nr. 117) op blz. 10. In werkelijkheid staat er: "Neen aan het herstel van het kapitalisme in Oosteuropa en de vroegere Sovjet Unie. Steun aan de strijd die de arbeiders in die landen voeren om de kontrole over de ekonomie uit de handen te nemen van overblijfselen van de verrotte stalinistische bureaucratie!" Peter laat hier bewust de voorgaande zin achterwege, zodat hij de positie van De Militant kan verkopen als steun aan de contrarevolutie. 

"Overblijfselen van de verrotte stalinistische bureaucratie" wordt bij Peter "de verrotte stalinistische bureaucratie". Hij weet nochtans heel goed dat met overblijfselen van de verrotte stalinistische bureaucratie in Oosteuropa in 1992 - dus na het herstel van het kapitalisme - alleen maar de zichzelf tot nieuwe kapitalistische klasse omgevormde verrotte overblijfselen van de voormalige bureaucratie bedoeld kan worden. 

Bovendien vindt Peter op de bladzijde ernaast (blz. 11) een citaat dat hij met genoegen aan het door hem geamputeerde citaat koppelt: ".. de ineenstorting van de ‘stalinistische economieën' heeft een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd". "De aap is uit de mouw", voegt hij eraan toe. In werkelijkheid is er geen aap uit de mouw, maar een konijn uit Peters goochelaarshoed. 

Dat citaat ontleent Peter immers aan een aankondiging van ons zomerkamp van 10 tot 16 augustus ’92. Daarin lezen we onder de hoofding ‘socialisme versus stalinisme’: "De ineenstorting van het stalinisme heeft ons marxisten nooit verbaasd. Het feit dat deze monsterachtige regimes opgeruimd zijn wil helemaal niet zeggen dat het socialisme "dood" is. Integendeel. Hierdoor werd een belangrijk obstakel op de weg naar het socialisme uit de weg geruimd. De puinhoop die de kapitalisten nu van Oost-Europa aan het maken zijn zal het revolutionaire proces niet tegenhouden". Kortom: door het citaat in zijn juiste context te plaatsen krijgt het zowat de tegengestelde betekenis van wat Peter ons wil doen geloven. 

Peter, wiens partij de "staatskapitalistische" Sovjetunie als hoofdvijand nummer 1 beschouwde tot op het ogenblik dat Gorbatsjov en Yeltsin de macht overnamen, komt ons vertellen dat voor de LSP "het socialisme op een derde van de planeet een uit de weg te ruimen obstakel zou zijn. Hoezo ‘het socialisme op een derde van de planeet’. Plots ziet Peter overal socialisme, ook daar waar hij er voorheen geen zag. Toegegeven, hij heeft er "hoe verziekt het ook was" aan toegevoegd, een nuance die we van hem niet gewoon zijn. Het duuurde tot de contra-revolutionair Gorbatsjov de lakens uitdeelde vooraleer de PvdA bereid was de planekonomie in de Sovjetunie te verdedigen. Op dezelfde manier waarop Peter en diens partij de bureaucraten steunden die in de Sovjetunie de weg voorbereidden om het kapitalisme herin te voeren, zo steunen ze tot vandaag de bureaucraten die in China het kapitalisme herinvoeren. Wat is de historische taak van de stalinisten à la Peter dan? Het herstel van het kapitalisme?

Om zijn stelling in te leiden schetst Peter een bijzonder negatief beeld van de wereld midden ’92. Hij verwijst naar "de nieuwe wereldorde", de burgeroorlog in Joegoslavië, de opgang van extreem-rechts en de economische ineenstorting in Oosteuropa en de Sovjetunie. Wie zich de moeite neemt De Militant van destijds te herlezen, zal zien dat ook wij deze tragische gebeurtenissen uitvoerig becommentarieerden. In tegenstelling tot de PvdA, die louter oog had voor de "verrechtsing" en de "fascisering", en daardoor het fascisme banaliseerde, wees De Militant er echter op dat we eerder moesten spreken van polarisatie. De nieuwe wereldorde, ingeleid door de Golfoorlog ging gepaard met massaal verzet tegen de oorlog en leidde uiteindelijk tot een "wereldwanorde", een grotere instabiliteit op wereldvlak. De opgang van extreem-rechts provoceerde een massale tegenbeweging, ook in België met Hand in Hand, Blokbuster, de scholierenstakingen tegen racisme etc… In ’93 was er de beweging tegen het Globaal Plan, in ’95 de spoorstaking in Frankrijk, in ’96 de Witte Mars, in ’97 de multicolore mars van Clabecq… Kortom: ’89 - ’91 was een nederlaag voor de arbeidersbeweging, maar die zou zich op basis van de concrete arbeids- en levenscondities hiervan geleidelijk herstellen en opnieuw in het offensief gaan. 

Op het eerste gezicht lijkt Peters’ stelling onschuldig. In werkelijkheid was het dat pessimisme, de "verrechtsing" en de "fascisering", de "VTM-isering", die door de vakbondsleidingen systematisch werd ingeroepen om geen ééngemaakte strijd te moeten organiseren en de basis te demoraliseren. Het negatieve beeld van de jaren ’90 was met andere woorden een instrument om de arbeidersbeweging te ontwapenen en de neo-liberale concepten zonder al te veel verzet door te voeren.