Antwoord op antwoorden De voorstellen die ik een tijd geleden op deze site plaatste om te komen tot een soort 'politieke alliantie' tussen 'antigloba listen - democratische globalisten' en 'consequent links', kregen hier heel wat commentaar. Daarnaast vond een tiental mensen het beter om me hun bedenkingen via e-mail te bezorgen. Met enige vertraging hebben ze ondertussen allen een antwoord gekregen. Op één terugkerend punt wil ik hier in het algemeen antwoorden: de vrees dat de beweging van de 'antiglobalisten - democratische globalisten' én de eventueel op te richten 'linkse alliantie' door de PVDA zou gerecupereerd worden, de onwil ook van sommigen om met de 'maoisten' samen te werken omdat het 'ideaal' waar die voor staan, allesbehalve democratisch zou zijn. Voor alle duidelijkheid: zelf ben ik geen lid van de PVDA en zal het ook nooit worden. Wel probeer ik een onafhankelijk denker en media-activist te zijn, me inspirerend op het voorbeeld van Diogenes, de Griek wiens naam sinds begin 2001 ook staat voor een onafhankelijk tijdschrift over media en democratie, uitgegeven door vzw Mediadoc. 'Consequent links' Misschien is 'consequent links' nog de beste verzamelterm om al diegenen aan te duiden die nog geloven in een socialistische of communistische maatschappijvisie. Dus niet de medewerkers van SPa, een partij die al langer een 'postjesmachine' is en die het socialistisch gedachtengoed nu ook uit haar naam aan het schrappen is. Dus niet Agalev, een partij die nooit een duidelijke klassen- analyse gemaakt heeft waardoor ze ook nooit de milieuproblemen zal oplossen. (Wie over de band tussen kapitalisme en milieuver nieling boeiende uitspraken wil lezen, raad ik het laatste hoofdstuk aan - 'Ecologische openbaring, een klassenwet' - in het boek van Michael Parenti: 'Zwarthemden en Roden' - EPO, 2001). Gedrevenheid, maar ook bescheidenheid en zelfrelativering Het communisme verloor zijn aantrekkingskracht voor een ruim deel door het feit dat de regimes zoals we die in de Sovjet-Unie en China gekend hebben, wel voor meer sociale gelijkheid zorgden, maar daarbij de vrijheid van hun onderdanen sterk terugschroef den. Met als triestig hoogtepunt de dictatuur van Stalin. Er zijn mensen (zoals Ludo Martens) die trachten om Stalin in een positiever daglicht te plaatsen (en dat mogen ze gerust proberen, er circuleert veel desinformatie over de man en vergeten we niet dat dankzij Stalins Sovjet-Unie, nazi-Duitsland verslagen werd), maar zelfs de hardnekkigste verdedigers van Stalin en Mao kunnen niet ontkennen dat hun dictaturen finaal gefaald hebben. Net zoals de anarchisten, trotskisten en anderen niet kunnen ontkennen dat hun ideale maatschappij ook nog nooit ergens verwezenlijkt werd. Vandaar dat de 'consequente linkerzijde' zich niet alleen erg gedreven moet opstellen tegenover al het sociaal onrecht, maar ook bescheiden: we hebben geen van allen dé oplossing, dé waarheid (dé 'Pravda') en we zullen die ook nooit hebben. Hoe gelijkheid en vrijheid ('égalité et liberté') combineren ? Hoe een goed georganiseerde wereld'staat' (in staat om bv. de ecologische problemen aan te pakken) uitbouwen en tegelijk zoveel mogelijk vrijheid (echte vrijheid, ook inzake de economische gang van zaken bv.) realiseren ? We kunnen alvast beginnen door met een open geest de geschiedenis te bevragen, na te gaan wat er eerder mis liep en welke lessen we daaruit kunnen trekken. Om vervolgens toch zelf weer nieuwe fouten te maken maar dan met hopelijk voldoende zelfrelativering om die fouten niet opnieuw te laten ontsporen tot een nieuwe 'Goelagarchipel', een nieuwe 'culturele revolutie'. Totdaar de inleiding, nu het antwoord op de replieken ... Een antwoord dat er komt na lectuur van het jongste nummer van Solidair (14/11/2001), het weekblad van de PVDA en nota bene ook nog het enige (in het Frans en het Nederlands) verschijnende linkse weekblad in België. In dat nummer gaat veel aandacht naar de sociale strijd om Sabena alsook naar bv. de milieuconferentie in Marrakech en het filmfestival 'Cinéma d'Attac' in Brussel. Recuperatie In het Sabena-dossier in Solidair komt de kritiek aan bod dat de PVDA de strijd om Sabena wil 'recupereren'. Het is een argument dat ook door sommige 'antiglobalisten - democratische globalis ten' in de discussie over een linkse alliantie gehanteerd wordt: de PVDA probeert de beweging te 'recupereren'. Drie bedenkingen daarbij: 1) Recupereren is iets wat alle politici doen. Daarom staat de beweging van 'antiglobalisten - democratische globalisten' terecht kritisch tegenover elke steun uit politieke hoek. 2) Bepaalde vormen van recuperatie hebben ook voordelen: het betekent dat men steun krijgt in andere milieus en dat standpun ten overgenomen worden en op andere fora terecht komen. 3) Het is aan de bewegingen (sociale, milieu-, vredes-bewegingen) om zich niet als 'beweging' zelf te laten recupereren, om samen te werken maar tegelijk de onafhankelijkheid te behouden. Verstandige politici weten overigens dat totaal gerecupereerde bewegingen hun oorspronkelijke dynamiek verliezen en weer afgelost worden door nieuwe bewegingen. Hoe de neoliberalen 'groen' doen lachen ? Een ander argument om de PVDA buiten spel te zetten is dat we ons niet mogen ophouden met mensen die de communistische dictaturen van destijds nog steunen (gesteld dat ze dat al doen en dat daar geen discussie over mogelijk zou zijn). Daarmee zouden we de neoliberalen een open kans tot scoren geven. Maar moeten we er niet juist de neoliberalen op wijzen dat ook het kapitalisme een erg moorddadig systeem is (denk aan al de AIDS-doden in Afrika door het niet ter beschikking stellen van goedkope medicijnen) ? Indien we de neoliberalen daar niet op attent maken en indien we - als 'consequent linksen' - de best georganiseerde kern (de enige met bv. nog een weekblad) ter linkerzijde buiten spel zetten, dan zullen de neoliberalen pas goed in hun vuistje lachen. Om nog niet te spreken over de vreugde bij het Vlaams Blok ... Dan spelen we zelf het eeuwige verliesspelletje van 'verdeel u zelf en laat u overheersen'. 'L'union fait la force' Voor wie bovenstaande redeneringen kan volgen, kan het besluit alleen maar zijn dat we met heel de 'consequente linker'zijde moeten samenwerken, over alle persoonlijke aversies (want ook die spelen mee) heen. Welke vorm zo'n samenwerking kan aannemen: dat moet de toekomst uitwijzen. Laten we er alvast verder over nadenken en zo de kiem leggen van wat ooit iets mooi zou kunnen worden ...