Vandaag is de overgrote meerderheid van het Sabena-personeel in staking. Geheel in de logica van de klachten die ingediend werden door Maria Vindevoghel en Patrick Willeputte, allebei delegee bij Sabena, eisen ze dat hun inleveringen van de laatste vijftien jaar aangewend worden zoals hen beloofd was: om hun bedrijf te redden. En geheel in de logica van de klacht ingediend door een andere delegee, Philippe Doyen, weigeren ze het slachtoffer te worden van tientallen jaren frauduleus en onverantwoord beleid. 	En er is moed nodig om vandaag in te gaan tegen het klimaat van capitulatie dat de politiekers onder de werknemers proberen te zaaien, of het nu is door te zwijgen, door bepaalde dingen te zeggen of met hun gendarmes. 
Ten overstaan van de dreigende sociale en economische ramp en ten overstaan van de woede en de wanhoop bij het personeel hebben de politiekers die aan de macht zijn werkelijk niets te zeggen. En dat is normaal. Toen Renault dicht ging, hield de regering zich gedeisd achter het argument dat ze niets konden doen tegen een Franse privé-multinational. Toen Clabecq, een bedrijf waar het Waals Gewest hoofdaandeelhouder van was, failliet ging, hielden de politieke verantwoordelijken zich schuil achter het argument dat het om een hopeloos verouderde fabriek ging. Wat gaan ze vandaag uitvinden? Sabena is een nationaal bedrijf, de staat is nog altijd hoofdaandeelhouder, de productiviteit van het personeel is zowat de hoogste van alle luchtvaartmaatschappijen, het materiaal is nagelnieuw. 	 

Dit is wat de mannen en vrouwen uit de politiek van dit land zouden moeten zeggen, als het woord ‘waarheid’ nog een betekenis heeft voor hen

Dit is wat de mannen en vrouwen uit de politiek van dit land zouden moeten zeggen, als het woord ‘waarheid’ nog een betekenis heeft voor hen: "De laatste vijftien jaar heeft de Belgische staat het personeel van Sabena dertig miljard inleveringen opgelegd, zogezegd om daarmee het bedrijf te redden. In werkelijkheid liepen de Belgische regeringen helemaal mee met de Europese politiek van deregulering van de luchtvaart. Die deregulering vernietigde alle staatsmonopolies, alle nationale monopolies, zogezegd om de concurrentie te laten spelen. Het resultaat is dat er in de luchtvaart, net als in veel andere sectoren, nu Europese multinationale monopolies ontstaan zijn, die een absolute dictatuur uitoefenen, in hoofdzaak British Airways, Lufthansa en Air France. Alle regeringen van de Europese Unie, vrolijk aangevoerd door de socialisten, namen deel aan deze totale vernietiging van de rechten van de werknemers, van hun lonen en arbeidsvoorwaarden, van het begrip ‘openbaar bedrijf’ en ‘openbare dienst’." Dat zouden ze moeten zeggen, de liberalen Verhofstadt en Daems, de socialist Onkelinx en de groene Durant, als ze ook maar een milligram politieke eerlijkheid in zich hadden. Heel de politiek van de Belgische staat in het dossier Sabena diende om het failliet voor te bereiden, dat de multinationals van de sector in staat moet stellen de hand te leggen op het bedrijf, de know how en de arbeidskracht van de ex-Sabeniens die ze nog nodig hebben terwijl de rest in de werkloosheid terecht komt. 

Met het failliet van Sabena, het grootste failliet in de geschiedenis van België, heeft de Belgische regering de weg geëffend voor een versnelde privatisering van alle nog resterende openbare diensten en bedrijven.

	 Dat is precies wat de Amerikaanse regering deed, eind de jaren zeventig: de deregulering van de luchtvaart bleek uiteindelijk de politieke, economische en sociale voorbereiding van de vernietiging van alle sociale verworvenheden van de Amerikaanse arbeiders. Zoals de voormalige patron van Eastern Airlines het stelde: de deregulering van de luchtvaart in de VS is voornamelijk een aanslag geweest op de syndicale rechten. Heel de Belgische politieke wereld heeft steeds welwillend ingestemd met de vernietiging van Sabena. In 1995 lieten Dehaene (CVP) en Di Rupo (PS) samen de champagnekurken knallen toen Swissair zijn intrede maakte bij Sabena. Sindsdien zetelen de SP met Haeck, de PRL met Van Der Stiechele en de PS met Suinen in de beheerraad. Hoewel ze meerderheidsaandeelhouder zijn, lieten de vertegenwoordigers van de staat de leiding van de hele zaak over aan de privé, aan Swissair; zelfs na het failliet van Swissair lieten ze Müller alle oriëntaties bepalen. En wie is Müller? Een Duits topkader die zijn diensten al bewees bij Lufthansa, Airbus en Daimler-Benz Aerospace. Een man boven alle verdenking... 	
De Europese Commissie, die alleen inspiratie haalt bij de grootste Europese multinationals, wil komaf maken met al die nationale maatschappijen. Het einddoel is dat het Europese luchtruim beheerst wordt door drie of vier grote multinationals terwijl de rest nog slechts een regionale rol te spelen heeft. 	Bijzonder interessant is hoe de strategie van de Europese Commissie in de sector burgerlijke en militaire doelstellingen verenigt. De enorme investeringen in de super Airbus A380 (meer dan 520 miljard BEF) kaderen perfect in deze strategie: vliegtuigen bouwen die de concurrentie aankunnen met Boeing, de Amerikaanse rivaal, om 500 à 800 passagiers te kunnen vervoeren en waar een militaire versie van bestaat die ideaal is om troepen te transporteren. Wat een toeval! Het trio van multinationals dat uitverkoren is om het Europese luchtruim in te palmen – British Airways, Lufthansa en Air France – herinnert toch wel erg aan het driemanschap dat vandaag de Europese deelname aan de oorlog in Afghanistan leidt. Merk dat wanneer het erom gaat in dat soort vliegtuigen te investeren, er nooit een probleem is om privé-investeringen (zoals van Daimler) en staatsinvesteringen (zoals van de Franse staat) te vermengen. 

Het dossier Sabena en het schaamteloze failliet van dit openbaar bedrijf tonen aan hoezeer alle Europese werknemers belang hebben bij de strijd tegen de uitbouw van de Europese Unie. 

Het dossier Sabena en het schaamteloze failliet van dit openbaar bedrijf tonen aan hoezeer alle Europese werknemers belang hebben bij de strijd tegen de uitbouw van de Europese Unie. Die betekent immers de uitbouw van de multinationals en de afbraak van al het sociale; meer repressie en meer militaire avonturen. Gisteren al, op hun persconferentie, riepen de delegees van Sabena die klacht neerlegden tegen de groep Sabena en Swissair, de werknemers op in december te gaan betogen in Brussel, tegen de Europese top in Laken. De Partij van de Arbeid zegt zijn volle steun toe aan alle acties van het personeel, zowel voor de rechtbank als op het terrein, om zich te verzetten tegen het failliet van de maatschappij. In het vooruitzicht hiervan werkte onze partij samen met tal van Sabeniens een Plan van de Werkers uit. Dat is gestoeld op de idee dat het de werknemers zelf toekomt te beslissen over het lot van een bedrijf waar zij tientallen jaren arbeid in hebben geïnvesteerd. En dat de werknemers, van alle categorieën, een beter beleid kunnen uitwerken dan de privé- of staatsaandeelhouders in het verleden deden. De werknemers kregen nooit hun zeg over de strategie van de Europese Commissie of van Swissair of zelfs van de vertegenwoordigers van de Belgische staat. 
Vanuit de lessen uit het verleden voorziet het Plan van de Werkers onder andere de volgende dringende maatregelen: 
1. onmiddellijk een krediet van 100 miljard voor Sabena, voor de voortzetting van de activiteiten
2. oprichting van een commissie van personeelsleden om de verantwoordelijkheid van de huidige directie vast te leggen en om strikt te bepalen wat er uit de zakken van het personeel gestolen is
3. alle bezittingen van Sabena moeten dienen om opnieuw een openbaar bedrijf op te bouwen met de huidige 13.000 werknemers en met behoud van alle syndicale rechten
4. dit bedrijf moet onder controle van het personeel staan
5. dit bedrijf moet goedvastgelegde taken hebben als openbare dienst

   Verklaring van de Partij van de Arbeid omtrent Sabena (6-11-2001, 19u30)