Hallo,

Ik wil hier niet vervallen in de jammerlijke discussiestijl die hier tegenwoordig welig tiert, met name het produceren van een karikatuur van wat anderen denken overgoten met een sausje beledigingen. 

Het is schandalig dat er hier sommigen beweren dat de LSP een objectieve bondgenoot zou zijn van Sharon. De LSP komt op tegen onderdrukking. Wij staan aan de kant van de onderdrukten in Palestina en de onderdrukten in Israel. Alleen mag dat laatste blijkbaar niet meer volgens sommigen.

Marxisten moeten verder gaan dan het louter achterna lopen van bewegingen. Het is belangrijk dat marxisten een perspectief naar voor brengen en een weg vooruit aangeven voor de beweging. Ook al betekent dit dat je tegen de stroom moet in gaan. 

Daarom moet er ook gekeken worden naar oppositiebewegingen tegen Sharon in Israel zelf. Zoals Karl Liebknecht al zei bevindt de hoofdvijand zich in eigen land. Waarmee hij wees op de noodzaak van oppositie tegen de burgerij in het land waar je actief bent. Maar je kunt dat idee even goed omdraaien. Voor Sharon is een ontwikkelende vredesbeweging in solidariteit met de Palestijnen iets erg gevaarlijk. Sommigen noemden de gezamenlijke betoging van Palestijnen en Joden in Ramallah vorige woensdag utopistisch, maar ik denk dat dit een belangrijke stap vooruit was. De oppositie rond de "refuseniks" (die weigeren hun militaire dienst te verrichten op het grondgebied voorbij de "Groene lijn", de grens van voor 1967) is toch een krachtig wapen tegen Sharon? Alleen mag dit vandaag, in tegenstelling tot een paar weken geleden, blijkbaar niet meer gezegd worden zonder dat je direct een scheldtirade over je heen krijgt en beschuldigd wordt van steun aan Sharon. 

Nu, om heel kort in te gaan op een aantal van die vragen (er is hier de afgelopen dagen door verschillende LSP-leden voldoende geantwoord op allerhande zaken zodat ik het kort zal houden).

1/ De vermeende afwezigheid van LSP op de betoging: dit is fout. Ik weet van minstens 1 LSP-lid die aanwezig was. Er was dus wel een trotskist te zien... Los daarvan: we waren inderdaad niet sterk aanwezig gezien omstandigheden (onze Socialisme 2002 bijeenkomst te Brussel). Op de komende betogingen in Gent mag je ons zeker verwachten. En dat ondanks mogelijke meningsverschillen met het eisenplatform (ik het dit platform nog niet gezien en stel dit dus voorwaardelijk).

2/ Slogans in het Arabisch zouden volgens David een probleem vormen voor mij. Waar hij dit haalt, weet ik niet. Op anti-fascistische betogingen roep ik heel graag mee met slogans in het Turks of andere talen. Wat voor mij telt is de inhoud van een slogan, niet de taal ervan. Of wil je dat ik ook zou roepen dat Allah groot is? Ik heb er begrip voor dat sommigen die slogan roepen, maar ik sta daar niet achter. Als linkse kracht moet je in een betoging proberen een impact te hebben zodat islamfundamentalisten kunnen geisoleerd worden in die betoging. Dat is bijvoorbeeld wat wij gedaan hebben op een anti-fascistische betoging in Gent enkele jaren terug waar er Grijze Wolven aanwezig waren. Door met de organisatoren van de betoging zelf anti-fascistische slogans in het Turks te gaan roepen konden we hen politiek marginaliseren en zijn ze uiteindelijk niet verder meegegaan met onze betoging. 

3/ Gewapend verzet. Is dit gerechtvaardigd in de bezetten gebieden? Natuurlijk! Zijn aanslagen op onschuldige (er zullen er wellicht ook wel een aantal "schuldige" tussen zitten ook) Joden een manier om de strijd van de Palestijnen vooruit te helpen? Neen. Volgens mij niet, omdat solidariteit vanuit Israel in de strijd tegen Sharon een bijzonder sterk wapen zou zijn dat deels uitgeschakeld wordt door die aanslagen. Denk je nu echt dat de moord op Ze'evi de Palestijnen geholpen heeft? Het heeft er vooral voor gezorgd dat Sharon zijn repressie in eigen land gemakkelijker uitgelegd kreeg.

4/ Moeten de Palestijnen zich aanpassen aan de Israeli. Waar zouden we dat gezegd hebben? Gaat het idee van twee staten uit van de huidige verdeling? Neen, natuurlijk niet. Als internationalist moet je een standpunt innemen dat je overal kunt verdedigen bij de onderdrukten: bij de onderdrukten in Palestina en jawel, ook bij de Israelische slachtoffers van het reactionair regime van Sharon. Als je alternatief erin bestaat dat de Joden maar in de zee moeten gedreven worden, kan je je misschien gemakkelijk populair maken bij nationalisten maar bied je geen ernstig alternatief.