Rwandees “geraffineerd” negationisme of Aangaande het proces van de 4 Rwandezen

In Le Soir verscheen een lezersbrief “Aangaande het proces van de 4 Rwandezen”, de auteurs postten deze brief ook op deze website [weliswaar onder een andere naam].
Daar de brief een geraffineerde vorm van negationisme is werd de brief van de nieuwslijn gehaald. Toch is het meer dan interessant om er op in te gaan.

han

Laat ons eerst eens in herinnering brengen over wat we eigenlijk hebben. De genocide in Rwanda kostte op enkel weken tijd aan meer dan 800.000 mensen het leven [de ene bron zegt 1.000.000 de andere spreekt over + 500.000]. Dit is een genocide op schaal die de mensheid nooit tevoren heeft gekend, zelfs het Nazi regime kon haar genocide niet aan dergelijk tempo voltrekken.

Het is ook interessant om te vergelijken met de Vlaamsche extreem rechtse groepen als het Sint Maertensfonds. Hun centrale eis is steeds geweest : “Amnestie”. Daarbij moet je in het achterhoofd houden dat zij die toegaven dat ze in fout gingen reeds jarenlang Amnestie genieten. Extreem rechts heeft de collaboratie met het Nazi regime steeds gebanaliseerd (en daarbij ook de misdaden van Nazi regime] en weigert nog steeds om die collaboratie ter verwerpen.

Mijn stelling is dat precies hetzelfde gebeurt inzake de genocide in Rwanda, en dat veel “democraten” zich laten vangen. Ik wil dat proberen te demonstreren aan de hand van het artikel dat ook op deze website werd gepost en dat als lezersbrief in Le Soir verscheen.

Het is belangrijk om de verantwoordelijken, en meer bepaald de planners, van de genocide te berechten. Dit is een onontbeerlijke erkenning van het lijden van de overlevenden, een les in gerechtigheid voor de mensheid.

De auteurs kunnen natuurlijk niet ander dan de “genocide” te verwerpen. Zoals beschaafd extreem rechts ook Neurenberg niet en vraag stelt, vinden de auteurs het ook niet opportuun om te stellen dat “de verantwoordelijke” dien berecht te worden.

Maar het proces heeft plaats in een weinig serene context.

Vanaf het begin werd het vermoeden van onschuld zwaar geschonden. Erger: het anti-hutu racisme wordt op de spits gedreven!

Hebt U al eens gelezen in welke taal Vlaamsch extreem rechts over “de periode van de repressie” spreekt. Het zou volgens hen gaan om een “Anti-Vlaamsche” repressie.

Beseft men wel hoe moeilijk Rwandezen zich blootgeven, hoezeer de angst hen doet verstommen – simpelweg om te kunnen overleven. Niet elke getuige is vrij om naar waarheid te getuigen als hij weet dat hij daarna terug naar zijn land moet. In dit proces bleken een aantal rechtstreekse getuigenissen vals en volledig verzonnen. In welke mate is het gerechtvaardigd om zoveel tamtam te maken rond getuigenissen die soms zo onzeker zijn? Anderzijds, geeft men wel genoeg ruchtbaarheid aan het feit dat getuigen à décharge worden geïntimideerd, zelfs hier in België?

Dit is natuurlijk zuiver stemming makerij. Indien dat het geval zou zijn, zou het nuttig zijn dat aan te tonen. Maar dat doen de auteurs hier niet. Ze stellen het als zou het een waarheid zijn. Als je weet dat een van de beklaagden in de loop van het proces van het ministerie van binnenlandse zaken “politiek asiel” heeft gekregen, kan je toch wel vragen stelen bij deze bewering.

Is men trouwens niet aan het meeheulen met de huidige machthebbers in Rwanda? Het huidige regime kwam met wapens aan de macht en houdt stand door geweld. Zegt men wel dat er tegenwoordig Hutu’s en Tutsi’s zijn die hun land ontvluchten omdat ze worden bedreigd door een regime dat hen vijandig gezind is?

Zeer slim.

Ze weten allemaal dat er dingen scheef lopen in Rwanda, en daar speel de auteur hier op in.
Het proces speelt zich niet af in Rwanda, de beklaagden zullen niet uitgeleverd worden (althans dat is niet de vraag van de aanklagers).
De enige reden waarom de auteurs dat erbij slepen, is om iets verder te doen aanvaarden dat er eigenlijk geen processen mogen plaatsvinden tegen de verantwoordelijken en medeplichtigen aan de genocide.

Dit proces draagt er trouwens toe bij dat de Hutu’s en de gematigde Tutsi’s het zwijgen wordt opgelegd, ze worden al te gemakkelijk beschouwd als verraders, volkenmoordenaars of revisionisten.

Dit is natuurlijk de realiteit op zijn kop. In Rwanda werden +/- 800.0000 mensen vermoord, het ging om zogenaamde Tutsi’s en gematigde Hutu’s (zij werden door genocidairs al volksverraders gezien). Dat de bewering van de auteurs weinig mensen shockeert heeft er voornamelijk mee te maken dat realiteit van de genocide in Rwanda veel te weinig gekend is.

Men moet het niet hebben over een “genocideproces”, noch over een Rwandees “Neurenberg”: hier worden 4 personen berecht, en het gaat niet bepaald om planners. De berichtgeving erover schokt ons omdat ze de waarheid verdoezelt en bijgevolg de vrede niet dient.

Hier word een oude truc bovengehaald van Vlaamsch extreem rechts. Men banaliseert de daden van de medeplichtigen (de bakker of beenhouwer die toevallig aan de verkeerde verkocht).

De 4 beklaagden zijn wel niet de eerste de besten : een Minister / fabrieks directeur, een professor aan de universiteit, twee klooster zusters,….

Ze staan ook niet terecht omdat ze toevallig op de verkeerde moment op de verkeerd laats waren, ze staan terecht omdat ze “medeplichtig” zouden zijn, en samen rechtsreeks of onrechtstreeks verantwoordelijk voor meerdere duizenden doden.

De oorlogscontext die sinds 1990 woedt wordt zelden onderstreept. Men verwijt de beschuldigden bijvoorbeeld dat ze mensen die gevaar liepen niet hebben geholpen. Maar wie van ons zou het, tijdens de oorlog van 40-45, hebben aangedurfd om tientallen bedreigde joden met open armen te ontvangen? De meesten van hen die het deden zijn samen met hen omgekomen.

Dit is grotesk.
De beklaagden zouden samen medeplichtigen zijn en zelf hebben deelgenomen aan de moord op meerdere duizenden mensen. Hoe kan je dat vergelijken met duizenden Belgen die WOII het niet aandurven om een Joods gezin te verbergen. Mischien nuttig om te merken dat België precies een land is waar duizenden joden wel mensen berijd vonden om hen te verbergen. Hoe durven de auteurs mijn grootvader die het inderdaad niet aandurfde om een joods gezin te verbergen, te vergelijken met mensen die terecht staan voor de moord en de medeplichtigheid aan moord op honderden mensen.

De twee groepen worden geglobaliseerd et de Rwandezen worden in twee kampen onderverdeeld: enerzijds de goeden, de Tutsi-slachtoffers, de volmaakt onschuldigen, en anderzijds een volk van slechte, genicidaire Hutu-beulen. (Uiteraard zijn wij de redders!) De waarheid is zoveel complexer. Laten we stoppen met verdeeldheid te zaaien onder de Rwandezen! Laten we stoppen met oorlogvoeren!

En hier komen we tot de kern van het betoog.
“Amnestie”, stop het proces, stop alle processen tegen de genocidairs, stop de oorlog,…..

Maar er staat meer dan dat.
Er werden in Rwanda 800.000 mensen vermoord, de auteurs bannaliseren dat hier volledig. Voor de auteurs is het niet nodig dat zij die verantwoordelijk zijn en nog minder zij die medeplichtig zijn hiervoor worden berecht. Want het berechten van de beulen zou de verderzetting zijn van de oorlog.

In de logica van de auteurs zou er geen enkel proces mogen plaatsvinden tegen moordenaars, vechtersbazen,…. “Want het proces op zich is een verzetting van de vechtpartij”

En och hebben de auteurs een beetje gelijk, want inderdaad met deze rechtszaak wil men een duidelijk signaal geven. “
Medeplichtigheid aan volkerenmoord is een misdaad”

Heeft de Belgische politiek in de Rwandese geschiedenis nog niet genoeg etnische verdeeldheid gezaaid? Daarbij, na de dood van onze tien para’s hebben onze politici ook gekozen voor het niet verlenen van hulp aan honderdduizenden personen in nood.

Inderdaad, nog meer dan dat. Het is het Belgisch en Frans kolonialisme en neokolonialisme dat rechtstreeks verantwoordelijk is voor de genocide.
Men ken er inderdaad terecht voor pleiten opdat deze politiek verantwoordelijk ook berecht zouden worden. Maar mij lijkt het niet dat dat is waar de auteurs om vragen.