Tom, 

Het probleem waar de staalarbeiders vandaag voor staan is misschien een gemakkelijker uitgangspunt om uit te leggen wat ik bedoelde, dan een vraag aan de SAP over hun politiek alternatief. Hun industrie wordt al bijna 50 jaar gerationaliseerd onder controle van de Europese instellingen (EGKS, EG en EU).Zonder enige twijfel is de komende fusie rond ARBED en USINOR teken van een nieuwe tijd in de geglobaliseerde economie. Die fusie is nauw verbonden met het nieuwe Europa dat nu wordt opgebouwd. In dit nieuwe Europa komt inderdaad  meer macht in handen van de communautaire instellingen ten koste van de nationale Staten. Uiteraard kunnen de arbeiders de problemen van hun industrie niet meer vanuit een nationale bril bekijken. Dat MOETgebeuren vanuit een globale en Europese dimensie. En dat gebeurt NU AL,  meer dan pakweg 50 jaar geleden of pakweg 20 jaar geleden.

Maar het probleem is dat de multinationals NOOIT hebben toegelaten om de sociale gevolgen van de rationalisatie van de industrie internationaal aan te pakken. Alle sociale begeleidingsplannen in de staalindustrie
(op een paar detailpunten na) werden en zullen ook onder de nieuwe instellingen na de Conventie worden overgelaten aan de bevoegdheden van de nationale staten. Dat heeft natuurlijk essentieel te maken met het feit dat er geen werkelijk internationaal syndicalisme bestaat. Maar dat feit is op zijn beurt het gevolg van het feit dat het syndicalisme van vandaag met hand en tand gebonden is aan de nationale staten in het bijzonder het beheer van de sociale spanning in de bedrijven en de maatschappij en van het sociaal loon van de werkende klasse. De multinationals en dit Europa ZAL NOOIT de sociale relaties en de sociale zekerheid globaliseren. Dit zou de weg openen voor een versterking van de werkende klasse, ondanks de achteruitgang die zij gekregen heeft de afgelopen 20 jaar. 

In die zin blijven de nieuwe en op te bouwen Europese instellingen hybride constructies die de multinationals ter wille zijn met behoud van het nationaal beheer van de sociale spanning. Hierop enten zich aloude tegenstellingen tussen de grote natiestaten (Duitsland, Engeland, Frankrijk en Italië) die elk nog eigen economische diplomatieke en militaire belangen en oplossingen te verdedigen hebben. Er zal natuurlijk ooit een Europese snelle interventiemacht komen, maar Engeland en Frankrijk gaan nooit hun kernmacht onderbrengen onder een Euorpese vlag zonder dat ze zelf niet volledig over het gebruik van hun kernwapen kunnen beslissen. Er zal natuurlijk orde op zaken moeten gezet worden in de Balkan en in Centraal Azië, maar de grote Europese natiestaten blijven daar grote economische concurrenten. België, daar zijn we het over eens, België speelt niet mee, zoals wij toch wel duidelijk gezien hebben tijdens het voorzitterschap. België is een vazalstaat van de Europese grootmachten en de VSA, een wingewest voor de multinationals, geleid en bijeengehouden door een subtiele politieke, ideologische en sociale evenwichten van allerlei  opgeblazen ”middenvelden”

Om die redenen die zo oud zijn als het imperialisme zelf en ondanks de nieuwe tijden, is mijn basisuitganspunt dat in mijn vraag aan de SAP vervat zit na het succes van hun meeting dat een politieke oplossing voor de verzuchtingen van de globaliseringsbeweging  niet noodzakelijk of niet uitsluitend zal voortkomen uit de opbouw van een Europese politieke tegenmacht. Tom, ge las toch geen neiging naar een “nationale terugplooi” in mijn vraag ? Ik ben voor een Europese republiek, zonder koningen met een Europese regering die steunt op de arbeidersklasse en ondercontrole staat van het volk.  Ik stel “nationaal” niet tegenover “Europees” of “globaal”.

Onze tegenstrevers overgieten de bevolking  met “meer Europa” op een ogenblik dat er geen echt Europees sindicalisme bestaat ( er zal geen internationale CAO afgesloten worden over de gevolgen van de arcelor-fusie) en op het ogenblik dat de globaliseringsbeweging nog  onvoldoende massabasis heeft. Juist om dat internationaal sindicalisme echt op te bouwen en om voor de globaliseringsbeweging een echte volkse basis te verkrijgen, is een politiek alternatief op meer dan ooit noodzakelijk, op alle niveaus, ook op nationaal vlak. Anders zullen wij niet begrepen worden. En het is daar dat er in België nog veel werk aan de winkel is. Meer nog, uit alle grote politieke krisissen hebben onze politieke tegenstaanders zich herpakt door delen van de maatschappelijke beweging  en kritiek te integreren in een politiek tegen de werkende klasse. Herinner U het vorige Belgisch voorzitterschap: Dehaene voert het globaal plan uit tegen de vakbonden ! Na de meest massieve algemene werkstaling uit de Belgische geschiedenis stemt links België… voor “ uw sociale zekerheid”.. Tobback. Deze verkiezing van 1995 zonder linkse tegenwicht heeft ons veel parten gespeeld in de vakbonden. Op de zelfde wijze is paarsgroen in het zadel geholpen na de witte mars. En het debat over de lessen die hieruit moeten getrokken worden komt toch zo moeizaam op gang. 

Dat was de achtergrond van mij vraag aan de SAP en geen “nationale terugplooi”.

Raf.