Pas aangekomen in Muenchen, op 14 februari, nam ik de metro richting stadscentrum en besloot wat rond de Marienplatz rond te wandelen als eerste kennismaking met de stad. Een stadcentrum van pracht en praal met de bijhorende kilheid van mensen gekleed in bontmantels en allerlei hyperdure modewinkels. Het viel me op dat ik geen enkele straatmuzikant of bedelaar zag. Al snel werd duidelijk waarom : koppeltjes politieagenten patrouilleren voortdurend door het stadcentrum en houden af en toe halt bij iemand die niet in het dure decor past. 

Een uur later kom ik terug op de Marienplatz, wat op 1 en 2 februari het centrum van de protesten was en waar met veel geweld op vredevolle betogers werd gemept. Ik zie er een spandoek met een tafeltje met foldertjes dat een boodschap tegen de oorlogspropaganda draagt. Ik wandel er naar toe, waar twee vriendelijke dames me te woord staan. Op het tafeltje liggen foldertjes die het overdreven geweld van de politie aanklagen en die oproepen om niet in te gaan op de oorlogspropaganda die momenteel wereldwijd gevoerd wordt. Nauwelijks begonnen met een praatje slaan, of twee polizisten komen afgestormd met veel vertoon, de ene haalt een boekje boven en begint kei-luid te declamer : "Ah so, es gibt hier fuenf  Personen, ein Plakat, und was habt ihr hier noch anderes…." Alles wat in het bereik van het standje ligt, inclusief de omstaanders, worden in het boekje genoteerd. Dat het duidelijk om intimidatie an sich gaat, is evident. Toen ik een beetje te dicht naar de zin van de noterende Poliziste naar het notitieboekje keek, bleek er gewoonweg onduidelijk gekrabbel in te staan, helemaal niet bruikbaar voor wat dan ook. Het boekje betrof een gewoon schriftje dat je in gelijk welke papierwinkel kan kopen. Het effect van de intimidatie was duidelijk : mensen die op de Marienplatz aankwamen wandelden in een boogje om het standje heen of bleven op een veilige afstand toekijken. Na de interventie praatte ik nog wat met de mensen van de vredesorganisatie die het standje had opgericht : het bleek om een telkens weerkerende pesterij te gaan, wat hen alleen maar aanspoorde om twee dagen per weer telkens opnieuw er te blijven staan. De wakes voor een wereld zonder terreur en oorlog vinden elke dinsdag en donderdag plaats op de Marienplatz, in Muenchen. Meer info op www.muenchner-friedensbuendnis.de.

De vriend bij wie ik logeerde had veertien dagen terug het bericht gehoord op de radio dat "tausende gewaltbereitene Leute" (duizenden die bereid zijn geweld te gebruiken) naar Muenchen kwamen afgezakt. Hij dacht toen dat het om een neonazimanifestatie zou gaan en besliste om weg te blijven. Toen de berichten aanhoudend pejoratief  bleven, vond ie dat toch maar verdacht en besliste eens op indymedia.de naar wat betrouwbaardere info te zoeken en het bleek om een vredesbetoging te gaan. Het gaat dus duidelijk om een bewuste mediastrategie waar de betogers al op voorhand gebrandmerkt worden als criminele bandieten. Een groot deel van intellectueel europa heeft daar blijkbaar totaal geen problemen mee. Wellicht speelt het feit dat ze geen oor hebben naar de boodschap die de betogers brengen, en dat ze die boodschap liefst zo veel mogelijk verborgen willen houden, daarin mee. Alle tactieken zijn goed, zelfs voor liegen schaamt men zich niet. En dat doet men grondig : ervoor, tijdens, en erna. Wie de echte criminelen en bandieten zijn, is nochtans niet zo moeilijk vast te stellen : meer dan 800 aanhoudingen (1 betoger op 7 ongeveer), abrupte sabotage van vredesvolle acties, massale aanwezigheid van filmende politiecamera's, afsluiten van de toegangswegen naar Muenchen, willekeurige arrestaties en fouilleringen, hardhandig aanpakken van journalisten. 

Krieg ist kein Mittel gegen Terror - Krieg ist Terror. Nein zum Krieg! (Oorlog is geen middel tegen terreur - oorlog is terreur. Neen aan de oorlog) En, zoals een van de standhoudsters terecht zei : "Unseren Kampf muS international werden!" (Onze strijd moet internationaal worden). Het positieve dat we kunnen melden, is dat het protest ook steeds groter wordt. Niettegenstaande de protesten verboden werden, zijn duizenden komen opdagen, wat een gigantisch contrast met vorig jaar was. In verschilllende andere Duitse steden vonden verschillende solidariteitsacties plaats. Het enige antwoord dat men kan bedenken op deze zeer snel aangroeiende vormen van protest, bestaat uit leugens en schendingen van elementaire mensenrechten.