Beste Raf,
de definitieve platformtekst "International Peace Appeal" is voor het eerst officieel verspreid op een barbecue van SOS Irak op 7 SEPTEMBER 2002, waar meer dan 50 mensen aanwezig waren. Hij werd ook verspreid op het Internationaal colloquium van Europese Vriendschapsverenigingen in Brussel op 25/26 september, met o.a. Hans von Sponeck (en waar trouwens niemand van de NGO's of de Vredesbeweging aanwezig was). 
Het was de bedoeling om, na de bijzonder geslaagde Internationale Vredesmissie van april 2002, een instrument te hebben om op een deftige basis een vernieuwde vredesbeweging (liefst Europees) uit te bouwen die een oorlog tegen Irak kan helpen voorkomen. De vredesbeweging hield zich met Irak hoegenaamd niet bezig (ze hadden waarschijnlijk nog een kater na het "embargo: ja, oorlog: nee" débâcle in 1990/91. 
De eerste versie van de tekst, die in april 2002 al werd verspreid, en die door de meeste vredesinspecteurs werd goedgekeurd, zal ik hieronder kopiëren. Na diverse verfijningen werd op 7 september dan de huidige tekst aan de goegemeente gepresenteerd. De OFFICIËLE datum waarop de betoging van 10/11 werd afgesproken, was op een vergadering in brussel op 5 OKTOBER, met de initiatiefnemers die je kent van www.STOPUSA.be.
Op zaterdag 28/9 heb ik een lang gesprek gehad met mijn goede vriend Rudy De Meyer, en bij mijn weten hadden de NGO's toen nog niet beslist of er al dan niet een betoging zou plaatsgrijpen. Het weekend daarna hebben we dan, o.m. op aandringen van verschillende mensen uit verschillende hoeken, besloten om het weekend daarna (5/10) samen te komen om een betoging te plannen.
De discussie moet volgens Rudy eerlijk gevoerd worden. En het gaat er inderdaad soms nogal verhit aan toe, maar de discussie was (voor mij althans) bijzonder leerrijk, polemisch, maar eerlijk. "Waar wrijving is, is warmte" zegt een wet van de fysica, dus ik vind dat de discussie de tegenstellingen mag blootleggen, en dat emoties daarbij niet altijd verkeerd zijn. Het belangrijkste is dat de discussie moet verder worden gevoerd om op termijn tot een ééngemaakt écht anti-imperialistisch standpunt te komen. Ik geloof daar in, Mark Vandepitte ook, en een heleboel anderen wiens reacties ik in deze kolommen heb gelezen
Er zijn al belangijke wijzigingen aangebracht aan de eisen voor de betoging, en da's goed, maar het platform is nog steeds niet op een echt anti-oorlogsstandpunt, omdat o.a. het nogal zacht is voor de agressor: de VS, omdat het het Zionisme niet openlijk aanvalt en omdat het het lot van Irak in de handen legt van de VN, die een instrument is in handen van de VS. De argumenten zijn bekend. Dat tweesnijdend zwaard (betogingseisen t.o.v. ordewoorden)zou toch moeten worden opgelost, vind ik. 
En Rudy, het komt wel goed als we blijven verder discuteren. Ik zal er zijn de 10de en de 17de (maar ver van de eerste rij politici en andere bonzen), en ik hoop voor jou hetzelfde. En aan al de mensen, zoals Rudy, Ludo, Georges en andere echt progressieven van de vredesbeweging: jullie hebben de "Internationale oproep voor de vrede" nog niet  ondertekend. Is daar een speciale reden voor? Inhoudelijk niet akkoord? Rudy, en anderen van het NCOS: jullie hebben in 1991 wél het platform van de "Koördinatie tegen de Oorlog in de Golf" ondertekend. En toen waren er ook 2 bewegingen en platforms, zoals al eerder werd aangegeven. Toen vond je ook dat wij eigenlijk gelijk hadden. Kom jongens: een mailtje naar sos.irak@skynet.be, schrijven: "ik teken de internationale Oproep voor de Vrede", met jullie naam, functie en/of organisatie en klaar is kees. Doen !! 

Hier volgt dan de "verklaring" , de EERSTE aanzet tot platformtekst van 27/4/2002, regelmatig gewijzigd (vooral omwille van de steeds acuter wordende oorlogsdreiging) en op 7 september in de vorm verspreid zoals we die nu kennen:

Verklaring van de internationale delegatie ‘vredesinspecteurs’
Internationale Vredesmissie S.O.S. Irak, 13-27 april 2002

Tijdens onze missie in Irak hebben we gemerkt dat meer dan tien jaar oorlog en sancties de ontwikkeling van dit land op brutale wijze hebben stopgezet. We hebben nog kunnen zien dat Irak destijds een land in snelle expansie was, dat zijn rijkdommen gebruikte voor de ontwikkeling van zijn infrastructuur, een efficiënte en gratis gezondheidsdienst en een openbaar en gratis onderwijssysteem.

Internationale Vredesmissie S.O.S. Irak
27-04-2002

De sancties zijn de oorzaak van ondervoeding en van het weer opduiken van besmettelijke ziekten die al verdwenen waren. Het ‘olie-voor-voedsel’ programma voorziet vijf dollar per maand en per persoon voor geneesmiddelen. Het tekort aan geneesmiddelen en medisch materiaal leidt tot een gebrek aan preventie en efficiënte behandelingen. Dit verhoogt de sterfte nog.

De voorziene voedselrantsoenen volstaan nauwelijks voor twintig dagen per maand. De prijs van groenten en vlees zijn enorm hoog, door de grote daling van de productie in de landbouwsector. De landbouwinstallaties kunnen niet onderhouden worden en functioneren niet meer goed. Mest is niet beschikbaar of wordt slechts druppelsgewijs verdeeld. Machines kunnen niet hersteld worden. Al deze materialen worden immers verondersteld gebruikt te kunnen worden voor de aanmaak van wapens.

De leerkrachten doen heroïsche inspanningen om een goed onderwijsniveau te vrijwaren, maar zelfs potloden aanziet het Sanctiecomité van de Verenigde Naties als ‘materiaal voor dubbel gebruik’. Het grafiet ervan zou gebruikt kunnen worden voor militaire doeleinden; De invoer van papier is verboden, want het kan door het regime gebruikt worden voor propaganda.

Dit alles leidt ons tot het besluit dat het vernederende ‘olie-voor-voedsel’ programma een koloniale onderneming is, opgezet om van Irak een afhankelijk land te maken. Het is ook schadelijk voor de bevolking. Wij juichen het toenemend verzet tegen deze genocide toe, dat tot uitdrukking komt in de stemmingen in het Belgisch en Italiaans parlement en binnenkort in een stemming in het Europees parlement over het onmiddellijk opheffen van de sancties.

Wij eisen dat dit wordt uitgebreid tot het opheffen van alle sancties. Er is geen enkele reden waarom Irak geen toelating zou krijgen om zich te verdedigen, op een moment dat de Verenigde Staten hun militair budget opdrijven met 85 miljard dollar. Wij eisen van onze regeringen en van de Europese ministers dat ze deze stemmingen ook in praktijk brengen, zoals het hoort in een democratie. Wij eisen dat ze tot de actie overgaan in de VN-Veiligheidsraad en er een resolutie indienen ten voordele van de onmiddellijke opheffing van de sancties. Wij vragen dat onze regeringen diplomatieke en handelsrelaties aangaan met Irak.

Wij hebben de hospitalen van Basra bezocht en er de slachtoffers van kanker en genetische misvormingen gezien ten gevolge van verarmd uranium, gebruikt door de VS-troepen tijdens de Golfoorlog. Wij hebben artsen ontmoet die deze catastrofe bestrijden zonder de nodige middelen voor diagnose of behandeling. Wij eisen een onmiddellijke tussenkomst van de Wereldgezondheidsorganisatie om Irak toe te laten alle noodzakelijke materiaal aan te kopen om aan deze noden te beantwoorden. Wij eisen dat alle geallieerde soldaten en andere slachtoffers de waarheid te horen krijgen over de bestraling en de chemische vervuiling waaraan ze werden blootgesteld. Wij eisen dat zij een aangepaste behandeling krijgen op kosten van hen die deze wapens gebruikt hebben, in een inbreuk van het internationaal recht. Wij eisen het onmiddellijk verbod van deze wapens.

Bovenal vragen we onze regeringen om de VS-regering en haar bondgenoten te stoppen in de voorbereiding van een nieuwe oorlog tegen Irak. Wij vragen hen om elke deelname aan deze oorlog te weigeren. Voor ons kan zo’n agressie geen ander doel hebben dan de onderwerping van een onafhankelijk land en de absolute controle van de VS over de olierijkdommen. Net zoals we geen andere reden zien voor de VS-steun aan de agressie van Sharon tegen Palestina.

Laat Irak Irak zijn, en laat het Irakese volk zelf beslissen hoe het geregeerd wil worden en hoe het zijn land wil ontwikkelen. Wij hebben een moedig volk gezien: artsen, leerkrachten, boeren, arbeiders, mensen zoals wij, die voor erg weinig geld werken in extreem moeilijke omstandigheden, om hun medeburgers een draaglijk leven te bezorgen.

Wij willen aan de volkeren in het Westen zeggen dat het Irakese volk niet zal capituleren. Wij willen hen zeggen dat de strijd tegen Bush en zijn bondgenoten de steun heeft van de grote meerderheid van de volkeren in het Midden-Oosten. De druk op de Arabische regimes is zo groot dat ze niet kunnen deelnemen aan een coalitie tegen Irak. Het Irakese volk zal zich niet overgeven. Zoals een vrouw zei, die haar zoon verloren had in een bombardement in 1999: "Wie al doorweekt is, is niet bang voor de regen".

Wij willen de publieke opinie sensibiliseren om aan onze regeringen te zeggen: "U zal geen mensen zoals wij meer doden, tegen alle internationale regels in. Dat kan u niet meer doen in onze naam."