------------ Ali ------------ Ali, 18 ans, étudiant dessinateur industriel, Charleroi Dans ce pays extraordinnaire, merveilleux où les gens vivent avec le sourire tous les jours,où ils te disent "marhaba" et "welcome". En Europe, les gens ont toujours l’air triste, énervés.Jamais de bonjour en tous cas très rarement! Ce que j ai vu en Iraq, jamais je ne l’ai vu à la tv en Belgique où ailleurs. La presse nous a endormis, hypnotisés si je peux le dire comme ca, en montrant toujours les même images, écouter les même choses! Mais là aujourd’hui, je suis sur le terrain, je peux me faire mes propres opinions de ce que j’ai vécu avec le peuple irakien et surtout avec les enfants.Quand je les regarde dans les yeux, il y a de la lumière qui éclate en eux. Ils sont si fort moralement et physiquement, c’est incroyable! L’Iraq que j’ai vu ce n’est pas l’Iraq que nous voyons en Europe ou ailleurs. On ne voit pas de chars postés à chaque coin de rues ni de soldats armés jusqu’ au cou.Ca m’a marqué de voir le peuple irakiens vivre avec sa fierté, heureux, content! Pourtant, c’est eux qui vont se faire bombardé, massacré. C’est surtout ça qui m’a marqué, et les américains et ses alliés qui vont bombarder, c’est eux qui vivent dans l’angoisse, la peur, "je ne comprend pas!" Ce qui m’a choqué le plus, c’est les enfants dans les hôpitaux atteints de leucemies, cancers, qu’on ne peut pas soigner tellement les médicaments sont rares! A cause de l’embargo. Ca m’a brisé le coeur! --------------------------------------------------------------------- Tom: De rozengeur van wierook komt ons toegewaaid --------------------------------------------------------------------- Irak Peace Race 2003 We zijn op weg naar de neef van Bahaa beladen met 4 grote zakken sportmateriaal die we opgehaald hebben in Limburg en Brussel. We zijn de weg kwijt. Door de zware zandstorm van deze morgen is de stad ondergedompeld in een deken van rood stof dat uit de woestijn is komen overwaaien. Door het slechte zicht rijden we 2 keer voorbij het grote portret van Sadam gekleed met een Palestijnse sjaal, dat voor ons ons orientatiepunt is. De wijk waar we moeten zijn is er juist acher gelegen. Fred, de basketter van onze groep wringt zich met zijn 1m95 en 113kg uit de benauwde taxi. We lopen langs een modderig weggetje dat bezaaid is met vuilnis en puin naar oude poort. De verzameling huisjes zien er uit als een oud babylonisch fort. We lopen door een donkere gang waar een 10 tal deuren op uit geven. Elke deur geeft toegang tot een 2 kleine kamertjes waar een hele familie samen in leven. We kloppen aan aan een blauwe deur. De overtante van Bahaa komt opendoen. Een rozengeur van wierrook komt ons toegewaaid. Ondanks de armoede hebben de mensen hun waardigheid behouden. Het is gezellig in de kleine ruimte waar een klein petroleum kacheltje een beetje wamte geeft. De oude vrouw krijgt de tranen in haar ogen. Ze vraagt of we Arabisch spreken. We knikken dat we haar spijtig genoeg niet begrijpen. Ons antwoord was onbelangrijk. Ze praat rustig door en vertelt ons een heel verhaal waar we niets van begrijpen. Het is de eerste keer in haar lange leven dat er een Europese gast haar komt opzoeken. Ze neemt Dieter zijn hand vast alsof ze zeker wil zijn dat we er wel echt zijn. De familie van de neef van Bahaa is van Palestijnse origine, maar leeft al jaren in Irak. Ze hebben hun woning gekregen van de Irakese regering en betalen geen huur. De voetbaltrainer waar we eigenlijk voor gekomen zijn is er niet. Hij geeft les in een klub aan de andere kant van de stad. Hij gaat pas rond 18u terug zijn. Blijkbaar een gemotiveerde man. Overdag geeft hij les en na zijn uren houdt hij zich bezig met een 70 voetballertjes uit de wijk. We besluiten het materiaal samen met de neven van Bahaa eens te bekijken. Weldra sieren de blauw-witte T-shirts van voetbalclub Houthalen de fiere borst van onze Iraakse gasten. We pompen de 5 voetballen nog op voor we vertrekken naar onze volgende afspraak. We nemen nog een afscheidsfoto, omarmen de oude vrouw en springen opneuw de taxi in. ------------------------------------------------------------------------