'Ik blijf een partisaan. De partisaan voor een rechtvaardigere wereld.'

Mijn veroordeling tot 5 jaar gevangenis heeft blijkbaar vele mensen verrast, zelfs buiten het milieu van de militanten. Zonder twijfel omdat deze laatsten niet verder zijn gegaan dan de context waarin ik deze acties heb ondernomen, t.t.z. niet buiten het kader van de anti-fascistische strijd. Het is dan ook duidelijk dat dit verdict me wil laten betalen voor deze vorm van strijd of althans voor de gebruikte middelen, alsook voor het feit dat ik er altijd de verantwoordelijkheid heb voor opgenomen vanuit een politiek gezichtspunt, zonder spijt noch ontkenningen.

Nochtans reduceerde deze strijd zich niet tot enkel dit objectief, maar schreef zich in in een bredere strijd, die van de opbouw van een autonome sociale beweging die in staat zou zijn een diepe breuk te provoceren met het geheel van marktwaarden. Dit verdict sanctioneert dus niet enkel mijn daden, het viseert meer dan dat. Men moet het dan ook analyseren en de reële motieven blootleggen.

In Frankrijk is het neoliberalisme vermomd als een socialisme gearriveerd; de financiële markten geven de voorkeur aan een beheer door links, dat efficiënter de economie van het financiële kapitaal kan toepassen en de tegenvuurtjes die hier en daar opvlammen kan blussen. Bezorgd om zijn oude missie die hij heeft geerfd van Léon Blum "in zijn loyaal beheer van het Kapitaal", heeft Jospin het dominante denken perfect geïntegreerd en de voorrang van de economie geconsacreerd in zijn programma. In zijn post-Mitterand rol van boedelbeschrijver heeft hij zeer goed het belang begrepen van een verbond met een KP die zich vooral de vraag stelt hoe te overleven, en met de Groenen die tussen carrièrisme (Voynet,Cohn Bendit) en media-geilheid (Mamère) hun tijd verdoen met postjes bezetten, op het gevaar af snel een groot deel van hun programma over kernenergie af te zweren.

Ondertussen verdedigen de vakbondsbureaucratiën, nagenoeg getransformeerd tot staatsinstellingen, de sociale vrede.

Maar dit alles zou niet mogelijk geweest zijn zonder de hulp van Rechts, zowat het domste van de wereld, dat door zich te ontbinden hen de macht op een schotel heeft aangeboden (...). Gerustgesteld door de dalende werkloosheidscijfers en de economische groei, denkt de sociaal-democratie steeds meer aan haar terugkeer naar de hoogste top van de Staat.

Nochtans profileert zich achter die virtuele horizont een heel andere realiteit.

De boom van de werkgelegenheid remt de tendens tot groei van het onzekere werk niet. Zij slaagt er ook niet in om het aantal bestaansminimumtrekkers gevoelig te verminderen en gaat voor het moment noch in tegen de stijging van het gedwongen deeltijds werken, noch tegen de vooruitgang van de laag tot zeer laag betaalde arbeid, noch tegen de verslechtering van de arbeidsomstandigheden en de gezondheid van de arbeiders. Dit alles staat zwart op wit in de officiële statistieken. We zijn nog nauwelijks verbaasd te ontdekken, bij het lezen van een studie van de INSEE, dat een land zoals Frankrijk 1,3 miljoen arbeiders in armoede (d.w.z. met een loon van minder dan 3.500 FF per maand) heeft. La 'gauche plurielle' in haar geheel weet niet meer te verzinnen dan het niet in vraag te stellen economisch succes sociaal te begeleiden. Dat is de officiële reden waarom elke idee van een breuk met het Kapitalisme officieel wordt geliquideerd als "utopisch", "populistisch" of "totalitair" (refererend naar het stalinistisch communisme), ten hoogste wordt er een hervorming van de meest schrijnende dysfuncties in het vooruitzicht gesteld (Tobin-tax). Tegenover dat wat men voorstelt als onvermijdelijk, tegenover die economie waarvan men ons zegt dat ze zo in overeenstemming is met de menselijke natuur, heeft een deel van degenen die haar ondergaan slechts als antwoord het blanco-stemmen om hun afwijzen van de politieke macht kenbaar te maken.

Hetgeen de politieke macht niet echt verontrust, want haar legitimiteit verkrijgt ze voor alles door haar vermogen om te beheren in het profijt van de grote internationale instellingen zoals de WHO of de netwerken van multinationale ondernemingen ( zoals het investment Network van 50 multinationals als Fiat, Daimler Benz, British Petroleum, Rhône Poulenc, etc.).

Sindsdien is er Seatle, Davos, Millau, Prague, Nice,... geweest, waar we nog de strijd van de arbeiders van Cellatex of van de brasserie Adel Shoeffen aan kunnen toevoegen, die aangetoond hebben dat een deel van de bevolking het globale project van economische dominantie over onze levens en van de technologische machten die ze moeten toepassen, verwerpt.

Het is hier dat dit verdict, voorbij mijn kleine persoon, een voorbeeldfunctie heeft voor al degenen die hun kritieken en acties willen plaatsen buiten de geïnstitutionaliseerde contestatie, door hen te tonen wat zij riskeren. Het bevestigt dat we niet langer het recht hebben buiten die verplichte en verplichtende consensus te treden. Het past geheel in het globale proces van criminalisering van de collectieve strijd en van degenen die die voeren (individuen of organisaties). Het draagt bij tot het zichtbaar maken van de keuzen van een politieke macht die de behoeftigen en armen verbant, die zichzelf als beheerder en repressieve arm opstelt van de liberale economische macht.

Voor de macht zijn verzet en solidariteit termen voor vieringen van vroegere gebeurtenissen en moeten ze vooral niet toegepast worden op het heden, indien wel moeten ze worden onderdrukt. De enige aanvaarde en aanvaardbare revolte is de humanitaire, verbonden met alle sausen: het humanitaire verbergt miserie, het humanitaire verbergt oorlog, en het humanitaire verbergt politiek.

In feite, wat de Staat en haar politieke vertegenwoordiging voor alles vrezen, dat zijn niet onze acties (die geïsoleerd blijven), noch het geweld ervan (dat gelimiteerd is), maar het feit:

• dat zij zeer vaak ontstaan uit de verwerping van de traditionele vormen van politieke mobilisatie, zoals de delegatie van macht via verkiezingen of het consensusdiscours dat het terrein van de krachtsverhoudingen tracht te beperken tot enkel de beschaafde onderhandelingen.
• dat zij het kritisch vermogen trachten aan te moedigen, het verzet en de directe participatie van alle betrokkenen.
• dat zij vasthouden aan zelfbesturende losse organisatievormen, en de mensen toelaten opnieuw > actieve subjecten te worden.
• dat zij zich richten op preciese objectieven, in overeenstemming met en belangrijk voor het sociale > leven (huisvesting, werk, gezondheid, burgerschap, etc.).
• dat zij ertoe neigen de directe actie te priviligeren en de keuze voor de illegaliteit tegenover de legaliteit van het illegitieme.
• dat zij de reële solidariteit hoog in het vaandel voeren, ten koste van het humanitaire of het caritatieve.
• En bovenal dat zij de ontmoeting toelaten, de confrontatie van ervaringen, en bruggen bouwen tussen de verschillende strijden, uitlopend op de convergentie ervan in een gemeenschappelijk doel: het herwinnen van onze levens in het kader van een radikale breuk met het kapitalisme.

Hun onderdrukking wordt dus noodzakelijk voor de politiek, net zoals de uitbreiding van het schaduwen, het ficheren, de sociale schoonmaak van de stadscentra, de video-bewaking, en de penalisatie van de miserie door het koppel sociale controle/justitie.

Het is met dit alles voor ogen dat zo een verdict werd uitgesproken, bedoeld om hard toe te slagen, die actievormen te discrediteren die het terrein van de illegaliteit kiezen en uiteindelijk hun auteurs te isoleren van de rest van de bevolking. We moeten er niet te lang bij blijven stilstaan.

Want de enige manier om een echt alternatief uit te bouwen, is de politiek terug te brengen op het terrein van de kloven tussen de sociale klassen, op het terrein van de confrontatie tussen arbeid en Kapitaal, door het organiseren en socialiseren van de revolte, vertrekkend van de dagdagelijkse strijd, om uiteindelijk de opbouw van een machtsverhouding mogelijk te maken ten voordele van de onderdrukten.

Het enige gevaar dat ons werkelijk beloert, dat is niet de repressie maar de angst om zich op die weg te engageren.