Standpunt van het Nationaal Comité van LSP/MAS Parlementsverkiezingen 2003: Een linkse oppositie is nodig! Pakken jonge mensen, arbeiders en wijkbewoners hadden tijdens de paars-groene regeringsperiode redenen te over om te protesteren. De kranten deden nochtans hun best om het echte karakter van deze regering te verdoezelen en stelden haar voor als de “meest linkse regering mogelijk in België”. Ondanks het gekibbel en de talrijke blunders zijn de regeringspartijen erin geslaagd dat imago te behouden terwijl er verder geprivatiseerd, geliberaliseerd en bespaard werd in essentiële diensten. Zelfs tijdens de economische groei zijn de armere lagen in dit land er geen millimeter op vooruit gegaan. De werkloosheid daalde, maar is tijdens de laatste maanden opnieuw gestegen tot het niveau van januari 1997. Er werden enkele kruimels uitgedeeld, maar steeds opnieuw kocht de regering daarmee structurele hervormingen af in de sociale zekerheid, de openbare diensten, het ambtenarenstatuut, de asielwetgeving,... Veel mensen die onder aanval lagen, hebben in die periode hun stem laten horen. Een deel van hen door middel van strijd, campagnes,... maar in Vlaanderen deed een groot deel van hen dat door op het Vlaams Blok te stemmen. Gezien de grote politieke partijen allemaal dezelfde neoliberale politiek van afbraak van de verworvenheden van de arbei-ders en de jongeren voorstaan, lijkt het Blok immers de enige oppositiepartij te zijn. Dat het Blok in wezen dezelfde politiek voorstaat - en nog erger - is veel minder gekend. Velen stemmen enkel op het Blok om de arrogante en corrupte gevestigde partijen “een lesje te leren”. Aan Franstalige zijde lijken de zogenaamde linkse partijen - PS en Ecolo - hun (electorale) geloofwaardigheid beter te behouden, maar een desillusie is op termijn onvermijdelijk, gezien ook zij fundamenteel akkoord zijn met de logica van de bazen. De antiglobaliseringsbeweging mobiliseerde in die periode zeer veel jongeren, maar ook arbeiders. Verschillende seg-menten van het maatschappelijk ongenoegen - vakbonden, milieu-organisaties, organisaties voor ontwikkelingssamenwerking, socialistische organisaties, de vredesbeweging, jongeren tegen de afbraak van het onderwijs, anti-racistische organisaties,... - hebben elkaar daar ontmoet. Naast die brede beweging zijn ook nog steeds talloze lokale actiecomités actief in de strijd tegen lokale bedrijven of instellingen. Voor allen stelt zich de vraag: hoe verder? En wat te doen met de verkiezingen die eraan komen? LSP/MAS is ervan overtuigd dat slechts één soort organisatie een weg vooruit kan tonen voor de brede lagen, namelijk een brede arbeiderspartij die deze verschillende gevechten kan eenmaken en kanaliseren. Een brede arbeiderspartij die discussie toelaat onder brede lagen over welke strategie tegen ontslagen, herstructureringen en faillissementen, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de openbare diensten waar onze ouders en grootouders voor hebben gevochten,... kortom: tegen het beleid van het patronaat en hun politieke vertegenwoordigers. Een brede arbeiderspartij die het gevecht zou opnemen voor een menswaardig bestaan voor iedereen, voor hoge lonen en uitkeringen, voor kwalitatieve diensten voor de bevolking, voor degelijke huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs,... Zo’n partij zou een machtig instrument zijn voor iedereen die de effecten van het systeem wil bestrijden. Ze zou de mogelijkheid creëren tot collectieve en dus doeltreffende strijd. Eendracht maakt macht - verdeling verzwakt ons. Als er al een reden is voor de voortdurende verspreiding van seksistische en racistische ideeën, dan is het die wel: de arbeiders en de jongeren verdelen opdat ze hun macht als massa niet zouden voelen en dus ook gebruiken. Ondertussen kunnen we niet bij de pakken blijven zitten. Een dergelijke partij zal er pas komen na massale gevechten - en de lessen die daaruit getrokken worden door de brede massa’s van arbeiders en jongeren. Het lijkt bovendien uitgesloten dat die partij van de grond komt zonder de steun van minstens delen van de vakbonden die de conclusie trekken dat een nieuwe arbeiderspartij nodig is. De leiding van beide grote vakbonden doet er ondertussen alles aan opdat zo’n conclusies niet zouden worden getrokken. In het ABVV is een heksenjacht op wat men noemt “extreem-links” begonnen. In realiteit is dit geen strijd tegen “extreem-links”, maar een strijd tegen alles wat strijdbaar is en ingaat tegen de strategie van de leiding om tegen de macht aan te schurken en de banden te behouden met de regerende sociaal-democratie. In het ACV lijkt men de banden met de CD&V losser te willen maken, maar dan enkel om ook bij sp.a en Agalev te kunnen aankloppen indien het paars-groene avontuur zich verder zou zetten. In beide vakbonden zal het initiatief voor zo’n partij niet uitgaan van de huidige leiding. Slechts een arbeiderspartij met een massale aanhang kan fundamenteel de situatie veranderen. Dat betekent echter niet dat wij ons nu op onze kop moeten laten zitten. We moeten niet aanvaarden dat de keuze zich beperkt tot partijen met een neoliberaal programma, overgoten door een “sociaal” (SP.A/PS), “ecologisch” (Agalev/Ecolo), “ethisch” (CD&V) of “nationalistisch” (NVA) sausje, of het Vlaams Blok, dat haar anti-arbeidersprogramma slechts verbergt onder racistische demagogie. Er is momenteel geen grote linkse kracht, die zichzelf als alternatief kan voorstellen in de volgende verkiezingen. Desondanks denken we dat die mensen die al overtuigd zijn van de noodzaak van een echte linkse oppositie hun stem moeten kunnen uitbrengen. Daarom zal LSP/MAS lijsten indienen in de plaatsen waar ze daartoe over de krachten beschikt. Deze lijsten zullen openstaan voor individuen en/of organisaties die onze basisideeën over de Belgische politieke situatie - de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij - steunen, maar anderzijds de stap naar lidmaatschap niet willen zetten. We denken dat het onze plicht is om een alternatief naar voor te schuiven, niet enkel met de verkiezingen, maar ook in de concrete strijd. Indien de voorwaarden nog niet aanwezig zijn om dat samen met anderen te doen, dan zullen we dat doen met onze eigen krachten. Ons eerste doel in deze verkiezingen zal niet een verkozene zijn, maar het verspreiden van socialistische ideeën en het samenbrengen van een grotere groep mensen om versterkt in de toekomstige strijd te kunnen tussenkomen. Voor de vorige verkiezingen (gemeenteraad) heeft LSP/MAS een oproep gedaan tot de vorming van een Linkse Alliantie. Alle linkse organisaties uit België werden daartoe uitgenodigd. Behalve in Gent, waar we samen met andere linkse activisten en organisaties de lijst Leef hebben ingediend, kregen we echter zowel op nationaal als op lokaal vlak geen enkele positieve reactie. Bij de enen was de reactie negatief omdat ze er alleen voor wilden gaan (PvdA), bij anderen omdat ze nog niet de noodzakelijke breuk met sp.a (toen nog SP) en Agalev maakten (SAP, die echter op lokaal vlak wel deelnam aan de Leef-lijst in Gent, maar ook KP en PC). Indien de situatie nu anders is en er ook bij anderen ernstig wordt nagedacht over samenwerking voor het vormen van een echt linkse lijst, staat LSP/MAS daarvoor open. We zijn bereid tot samenwerking met alle socialistische organisaties die hun banden met de sociaal-democratie en/of de groenen hebben verbroken (of die nooit hebben gehad); met individuen die akkoord gaan met de stelling dat de arbeiders en jongeren opnieuw hun politieke onafhankelijkheid van de bazen en hun lakeien in de gevestigde partijen moeten opeisen; met iedereen die van oordeel is dat we het Vlaams Blok keihard moeten bestrijden, maar tegelijkertijd een deel van hun kiezers moeten terugwinnen voor een socialistisch alternatief door een linkse oppositie te voeren tegen het rechtse beleid. Indien vandaag wel voldoende organisaties kunnen worden gevonden om zo’n lijst met een geloofwaardig draagvlak te vormen, zal LSP/MAS daar zeker aan meewerken. We denken dat ieder links individu en iedere linkse organisatie er slechts op vooruit kan gaan door de krachten te bundelen, mits dat gebeurt op een duidelijk programma dat geen illusies heeft in de sociaal-democratie en de groenen, en dat rekening houdt met het bewustzijn van de massa’s. Hoe zo’n programma moet geformuleerd worden, moet openstaan voor discussie, evenals de naam die zo’n lijst zou aannemen. Indien zo’n brede samenwerking, die minstens de huidige socialistische organisaties moet bundelen, niet mogelijk blijkt voor de parlementsverkiezingen in 2003, zal LSP/MAS daar waar ze daartoe in staat is haar verantwoordelijkheid nemen en eigen lijsten indienen.