Zowat overal ten lande organiseren de Arabische en Islamitische gemeenschappen in ons land acties. Ze bieden hierbij aan om samen te werken met andere actievoerders die zich door het thema aangesproken voelen en in sommige gevallen lukt die samenwerking heel goed. Een aantal individuen en organisaties to(o)n(d)en aan dat samenwerking op voet van gelijkwaardigheid echt wel mogelijk is.

Deze vaststelling doet mij goed want ik begon mijzelf zo stilaan als een buitenbeentje te beschouwen. Mijn bewuste keuze om alle mensen als niet gelijk maar wel gelijkwaardig te beschouwen, op te komen voor hun recht om niet gelijk te zijn, heeft er namelijk voor gezorgd dat ik, een paar levenslange vrienden niet te na gesproken, door onze tolerante autochtone gemeenschap uitgespuwd ben en reeds jaren de facto binnen de Islamitische gemeenschap leef. Een Islamitische gemeenschap die wel het nodige respect en begrip weet op te brengen voor mijn eigenheid. Waar ik als atheïst en humanist bijna letterlijk geadopteerd ben door een aantal van de meest religieuze families. We hebben vaak geanimeerde discussies, maar in wederzijds respect en zonder dat de één de ander van zijn gelijk probeert te overtuigen. Dit is voor mij het pra	ktische bewijs van de theorie dat fundamentalisme in wezen een westers (christelijk) concept is dat op de Islam geprojecteerd wordt door gebrek aan kennis (en interesse om die kennis te verwerven).

Toch wens ik hier ook een aantal zaken aan te kaarten, niet als mossel noch vis, wel mede namens mijn vrienden, mijn familie.

De acties rond de gebeurtenissen in Palestina werken als katalysator voor een aantal zaken die reeds enige tijd aan het groeien waren binnen de Islamitische gemeenschap, en de andere gemeenschappen uit de migratie, vandaar ook de gemotiveerde medewerking aan lokale acties vanuit bv. de Kongolese gemeenschap. Het heeft veel, zoniet alles te maken met gelijke rechten en recht op eigen identiteit. Gelijke plichten is gekend en aanvaard. Meer plichten, daar heeft men (als Belg) de buik van vol.

Daarom ook de verontwaardiging over de houding van heel wat individuen en verenigingen die het nodig vinden om in plaats van te gaan samenwerken, zich te gaan bemoeien.

Vooreerst de “integratie”sector, de minst hypocriete houding daar is er één van trek uw plan, wij zijn neutraal. Ik dacht anders wel dat het tot hun doelstellingen behoorde om “de emancipatie van etnisch – culturele minderheden” te ondersteunen.
Daar waar men wel meewerkt, stelt men zijn voorwaarden. Met die voorwaarden heeft niemand een inhoudelijk probleem, het gaat om het principe. Men gaat er van uit dat de protestbeweging vanuit de moslimgemeenschap per definitie ondemocratisch, integristisch, rechts – reactionair, … is. Men stelt impliciet als voorwaarde dat deze emancipatiebeweging zich laat recupereren door de ngo ’s en het middenveld.

De campagnebrief van het actieplatform Palestina vraagt, vanuit zijn toonzetting en door zijn verspreiding duidelijk gericht op autochtonen, vraagt om binnen te stappen bij de allochtone winkeliers in de buurt en hen bewust te maken van de boycotactie. Niet gehinderd door enige kennis van de boycot die gelanceerd werd vanuit Al Azhar, die oproept tot een boycot van ALLE Israëlische producten, niet enkel citrusvruchten. Deze boycotactie, waarvan ik kan vaststellen dat ze hier ter plaatse toch vrij goed opgevolgd wordt, richt zich bovendien ook tot de VS, wat gezien het feit dat zij de grote geldschieter zijn van het Zionistische regime, geen onlogische beslissing is. Hadden de opstellers van deze brief zich de moeite getroost om contacten te leggen met de moslims, hadden ze beseft dat  deze passage niet alleen overbodig is, maar dat ze bovendien symptomatisch is voor de houding van autochtonen. 
Het aantal affiches bij handelaren in de Brabantstraat die opriepen tot de AEL betoging in Brussel zegt voor mij genoeg.

Het is slechts een gerucht, maar ik heb het uit verschillende bronnen, dat een aantal ngo ’s er mee dreigen hun steun aan de protestbeweging te laten vallen indien de eis van Jeruzalem als hoofdstad van een Palestijnse staat niet uit de platformteksten verdwijnt.
De plaatselijke initiatieven nemen enkel die eisen over die het Palestijnse volk als legitiem ziet, met wel recht zouden wij of de ngo ’s hierover bijsturingen kunnen aanbrengen?
Indien zij zich niet achter deze eisen kunnen scharen, dan moeten ze niet meedoen, het is bewezen dat het zonder hen ook gaat. Dit is net het soort chantage dat men niet langer bereid is te pikken.

De vraag vanuit de initiatiefnemers voor deze protestbeweging is er één tot samenwerking, een uitgestoken hand. De vraag is niet een vraag tot beheersing, kanalisering, of overname van een emancipatiebeweging. De vraag is een vraag naar gelijke rechten en gelijkwaardige behandeling voor alle mensen, in Palestina, maar ook hier.