it's not only about the war victims.
no justice no peace!

In alle commentaren van vredesmanifestanten op televisie hoor ik spreken over het feit dat zij de oorlog omwille van het geweld niet zien zitten, dat er naast precisiebombardementen ook bommen vallen die meer burgerslachtoffers zullen maken, enzovoort enzoverder, en ook dat het in tegenspraak is met de opzet van een vredesbetoging dat er projectielen (van mandarinekes tot een kwart stoeptegel) worden gegooid naar politiebakken. Het verbaast mij dat andere soort bommen nodig zijn om zijn standpunt hard te maken. Op alle twee de fenomenen wil ik even grondig (sorry) reageren.
 
Het is erg hoopgevend te horen dat haast de gehele bevolking de oorlogsslachtoffers van het kapitalisme niet zien zitten. Dat wil dus zeggen dat er een grens bestaat voor de consumenten in het westen. 
Toch gaat het niet alleen om dat bloed. Dat zou betekenen dat na de paar weken waarin het Irakese regime vervangen is door één die de kapitalistische belangen van Amerika dient, de consumenten van het westen weer tevreden zijn, ah ja, want er vallen geen bommen meer. En wat met precisiebombardementen? Zijn we nog tegen deze oorlog als geen enkele burgerdode zou zijn gevallen in plaats van de drie waar de Irakese bronnen over spreken? Zo niet, dan zijn we ver van huis (toch van het mijne). Nog een vraagje: moeten we niet voor massavernietigingswapens zijn als we zien dat Noord-Korea niet aangevallen wordt omdat het er wel heeft in tegenstelling tot Irak? Als het ons alleen gaat om de oorlogsslachtoffers wel, nietwaar?

We hebben hier te maken met een oorlog om grondstoffen, nu in handen van Saddam en met zijn goedwil gebruikt voor de noden van de bevolkers van het oliebronnenland, met handelsakkoorden waar vooral the VS niets aan heeft. De oorlog wordt ook gevoerd om via de verkoop van wapens de beurs weer omhoog te krijgen, en voor macht in de regio in het algemeen. Aanvallen dus, gewoon overpakken, partijpolitici uit de oppositie kneden met handelsakkoorden en voila. De VN is uitgeschakeld want oorlog is er zo-wie-zo. De wapeninspecties waren er voor de publieke opinie, om de weinige wapens die er nog zijn eventueel uit te schakelen en waarschijnlijk ook als spionage, nu Irak geen enkel land heeft aangevallen zoals in de tweede GO wel het geval was. Frankrijk, Duitsland en co doen niet mee en hadden Saddam er liefst nog een tijdje zitten gehad. Geen regering dus die iets om de Irakese bevolking geeft.
Kapitalisme maakt elke dag slachtoffers, niet alleen door scherfinslagen. Elke Chiquita die u eet is gegroeid op gronden van uitbuiting en elke bus Europese melk komt van een industriële producent waarvoor tientallen kleine traditionele producenten geweken zijn (sinds de EU een overlevingsklimaat schepte waarin alleen de groten passen). Het gebeurt slechts zelden dat het tot een militaire machtsgreep moet komen om de belangen van één van de kapitalistische grootmachten te vrijwaren. Meestal gebeurt het door regeringsleiders in de invloedssfeer te krijgen, een regering massaal wapens te verkopen om tegen de 'eigen' mensen te gebruiken, door manipulatie van de nieuwsberichten, door stakingen te ensceneren tegen lastige regeringsleiders, door een Chileense generaal te zoeken die een staatsgreep voor de grootmacht wil uitvoeren, enz....
Waar vroeger, toen het SU nog bestond, de verschillende kapitalistische grootmachten meestal samenwerkten is nu een strijd tussen kapitalisten begonnen. De VS zijn momenteel de enige met een machtig hightech leger. Langs de andere zijde wordt nog met diplomatie gestreden. Toch wil elke staat niet meer of minder dan de macht van zijn multinationals vrijwaren. Het is geen consequente ideologische strijd. Men zal Bush niet voor de rechtbank dagen, er komt geen VN resolutie tegen de oorlogsmisdaden die de VS nu pleegt... De EU voelt zich voorzichtig sterk om de economische concurrentiestrijd stilletjes aan ook tegen de VS in te zetten. Daarom flirt men: geen tweede resolutie, wel militair logistieke steun, zeker en vast mits een paar handelsbeloninkjes. Europa wil het nu, onder leiding van Verhofstadt?, opnemen tegen de bemoeienissen van Turkije, waarom niet tegen die van de VS?
Na deze bombardementen heeft de Irakese bevolking alle, maar dan ook alle macht, om over het eigen welzijn te beslissen verloren. Hoewel ze dat met Saddam al niet meer kenden, kon men nog rekenen op een beleid dat economisch 
wel in functie van het land stond. Binnenkort is de economie van Irak een radertje in het mondiale economisch monster en ziet een gehele bevolking zijn functie gereduceerd tot de olie tussen de radertjes.

Dit is een verdere reductie van het menselijk bestaan. 

Ondertussen proberen de andere kapitalistische machten de bevolking te lijmen voor hun eigen concurrentiestrijd waarvoor nu duidelijk een militaire macht nodig is.  De vredesbeweging is, als die niet steviger schoenen staat dan antiamerikanistische en pacifistische, gemakkelijk om te schakelen tot een groep die de publieke opinie rijpt voor een nationalisme, waarin europa de natie vormt en de E.U. de leiders ervan. Die E.U. kan dan de soevereiniteit van derde wereld landen verder aantasten (in de strijd tegen de belangen van een concurrentiele grootmacht), en kan de reducties van sociale rechten, de afbraak van het sociaal weefsel, de onderdrukking en criminalisering van dissidente Europeanen, enz. als offers voor de concurrentiezaak verkopen. Deze vredesmanifestanten zouden wel eens de katalysator van dat rijpingsproces kunnen zijn. 

In dit kader aanvaard ik de opmerkingen van pacifisten niet die beweren dat deze betogingen vredesmanifestaties zijn. Voor vele deelnemers zijn ze alleen vredesbetogingen als men ook spreekt over de voorwaarden voor vrede. Zolang de rechten van de producent (boer, arbeider) niet mondiaal gegarandeerd zijn (rechtvaardige prijzen, zelfbeschikkingsrecht) en vrij van machtsinmenging van staat en kapitaal dan kan er alleen sprake zijn van oppervlakkige onrechtvaardige vrede. Vrede ja, maar: no justice, no peace (fuck the corporate police!). Zolang ik daar niet over hoor spreken ben ik niet akkoord met de term vredesbetoging. Voor velen is dit geen pacifistische betoging omdat pacifisme universeel wil zijn, in elke situatie geweld verwerpt. Ondertussen draait de wereld op steeds meer ongeremd, schaamteloos geweld van het grootkapitaal en vormen de zogenaamde pacifisten, die andere betogers veroordelen voor het gooien van een steen of mandarijntje tegen een waterkanon of bank, geen enkele bedreiging voor dat grootkapitaal en kunnen ze in een wip en een flik voor het (europees) grootkapitaal gemobiliseerd worden.
Voor anderen is dit geen pacifistische betoging maar een betoging tegen de schendingen van de soevereiniteit van de Arabische volkeren en de kontlikkerij van de regeringen in veel Arabische landen. Voor anderen is dit geen pacifistische betoging maar een betoging waarin gebruik wordt gemaakt van het feit dat zij, die in de Belgische maatschappij geen stem krijgen, eens het verschil kunnen maken en het nieuws kunnen maken. Ikzelf ben het met iedereen eens maar vind niet alles even waardevol of constructief. 

Bij deze vraag ik respect voor de beweegredenen van elke anti-oorlogsmanifestant  en wil ik iedereen vriendelijk uitnodigen hun plaats in het debat te bepalen. Ondersteun ik het kapitalisme en kom ik alleen op straat als het de spuigaten uitloopt? Of  ga ik verder in mijn redenering dan ‘ik wil geen oorlog, want daar vallen burgerslachtoffers’? Aanvaard ik het fenomeen van de staat? Volgens de communisten heeft Saddam op veel vlakken binnen de logica van de natie logisch gereageerd, ook in de oorlog tegen Koeweit (zie boekje Marc Van de Pitte, jan 2003, 2 euro). Als dat zo is, dan moet ikzelf ook het concept natie verwerpen. 
Nooit is er een betere voedingsbodem voor nationalisme (dus de macht van de staat) dan in oorlogstijden. De romantiek van de strijd voor de eigen natie, regio, continent of unie wordt dan makkelijk door machthebbers gecultiveerd op grond van de haat voor de vijand. Daaraan hebben zowel Bush, Saddam, Aznar (anti-ETA), Stalin en vele andere al dan niet subtiele volksverkrachters hun macht te danken. De machthebbers van staten genereren elkaar: door anti-andere-naties gevoelens en ook doordat ze elkaar macht verschaffen als het in het plaatje past (zo is Saddam kind van Amerika). De gevoelens voor iets abstracts als ‘de natie’ ‘de unie’ of  ‘de religie’ is gevaarlijk omdat het de vorm romantiseert, en de inhoud uit het oog verliest. De ideologie en politiek die de eigen natie voert stuit nooit minder verzet als onder de dekking van nationalistische gevoelens. Idem dito voor religieuze romantiek. Deze anti-oorlogsgolf kan nog alle kanten op!

Als we een beetje verder staan en de kapitalistische Amerikaanse producten erkennen als een deel van het probleem, dan kunnen we om te beginnen met een boycot beginnen. Staan we nog ietsje verder dan kunnen we ALLE producten van kapitalistische oorsprong beginnen vermijden (dat is een serieuze uitdaging) en alle onderwerpen voor betogingen eens in hetzelfde plaatje beginnen plaatsen… Dat zou al heel wat zijn en dan zou ik nog eens ten volle kunnen feesten!

Ik heb er alle hoop in dat het nu of nooit is. We zien elkaar voor de ambassade en doen dan hopelijk eens een klapke! Een comment hieronder wordt ook geapprecieerd!