Als men in dit landje controversiële mensen aan het woord wil laten, loopt dit niet altijd van een leien dakje.  Toen ik Dyab Abou Jahjah uitnodigde om naar Kortrijk te komen spreken, kon ik niet vermoeden dat dit zoveel voeten in de aarde zou hebben.  Ondertussen heeft de hele organisatie al veel weg van een soapserie.

· Eerste obstakel: aanvankelijk leek geen enkele zaal bereid het risico te nemen.  
· Toen ik uiteindelijk een zaal vastlegde, kreeg ik even later een telefoontje van de organisator.  Hij had toch even de veiligheidscommissaris van de politie verwittigd, en die zou het voorleggen aan de burgemeester.  Even later kreeg ik bericht van die man dat het evenement mocht doorgaan, op voorwaarde dat het op een andere datum kon (was oorspronkelijk gepland voor 10 januari).  Op 10 januari was er namelijk één of ander feestje waar de meeste  politiemensen zouden aanwezig zijn, en dus konden die zich niet vrijmaken.  Zijn de Kortrijkse flikken dan zo’n AEL-fans, dat ze een debatavond met Dyab niet willen missen?  
· Bovendien zou ik uitgenodigd worden op het kabinet van de burgemeester hierover, en zouden ze samen met mij uitkijken voor een geschikte zaal.
· Toen de datum verplaatst werd naar 7 februari, bleek de oorspronkelijke zaal niet meer vrij.  Een auditorium van de universiteit kon ook niet, aangezien het dan net verlof is voor de studenten.  Dan maar het kabinet van de burgemeester op hun woord genomen, en die hebben een schitterende zaal geregeld (waarvoor mijn oprechte dank, hun bemoeienissen kunnen ook positief zijn).  De zaal is wel vlakbij het politiebureel, zou dit toeval zijn?  
· Daarna werd ik toch nog uitgenodigd voor een vergadering met iemand van het kabinet van de burgemeester en iemand van de politie, die me trouwens nogal angstig leek over het hele “evenement”.  Moest ik ook nog contact opnemen met iemand van de Integratiedienst, kwestie van “positieve controle” te houden over de organisatie, zoals het kabinet hem zelf zei.
· Ik had braafjes mijn plicht gedaan, dus dacht ik dat ze zich nu niet verder zouden bemoeien.  Tot mijn vader me gisterennmorgen zei dat een vroegere buurman, die BOB’er is, mijn telefoonnummer gevraagd had.  Die man had een boodschap ingesproken op mijn antwoordapparaat, en ik moest hem terugbellen.  Zo gezegd, zo gedaan.  Bleek dat ze een foldertje “onderschept” hadden voor 7 februari.  Hoewel ik hem uitdrukkelijk zei dat de politie en het gemeentebestuur op de hoogte zijn, komen ze vrijdagnamiddag toch langs om me uit te horen.  Alsof ik niets beters te doen heb!

En ondertussen was mijn vader in alle staten omdat mijn naam als verantwoordelijk uitgever op die foldertjes staat (dat zou zijn goede naam kunnen schaden), zeggen mijn ouders dat ik “gebrainwashed” ben door die “bruine mannen”, en dat ze geen kinderen op de wereld gezet hebben om als kanonnenvoer te dienen (ik vertrek op 15 februari met Fire Gym naar Irak, vandaar).   Heb voorlopig wel wijselijk verzwegen dat ik ondertusen zelf autochtoon lid ben van AEL, en ook het huurcontract van de zaal, in een envelop met daarop “Arabisch-Europese Liga, t.a.v. Carline Vanhie” hebben ze gelukkig niet onder ogen gekregen.  

En ik van mijn kant snap niet hoe mijn ouders, die toch heel christelijke mensen zijn, het een schande vinden dat hun dochter een vredesactiviste en een antiraciste is.  Mijn moeder bidt dat er geen oorlog komt, maar ze zegt dat onze acties en betogingen Bush niet zullen tegenhouden.  Alsof haar gebeden dat wel zullen doen!  

Ik ben ondertussen wel wat uitgeblust van al dat heen en weer lopen, maar ik laat me er niet door ontmoedigen.  Het pad van een activiste gaat niet altijd over rozen.  En zo’n situaties werken bij mij als een rode lap op een stier: hoe harder ze tegenwerken, hoe gemotiveerder ik ben om ermee door te gaan.  Dus: bedankt bange blanke Belgen die stokken in de wielen willen steken, jullie zijn voor mij een grote steun!  En ondertussen kan Dyab op zijn twee oren slapen: met zoveel politiebelangstelling kan hem op 7 februari zeker niets overkomen – inch’allah.

Voor wie geïnteresseerd is om te komen luisteren op 7 februari, meer info vind je op de agenda van Indymedia.