An beschrijft op een genuanceerde wijze het effect van de oorlogsdreiging door het VS-imperialisme op de Iraakse bevolking en het regime van Saddam. Ze beschrijft de spanning, de reactie daarop van de bevolking en de toenemende repressie die ermee gepaard gaat. Ze geeft geen zwart/wit benadering, tracht de beweegredenen voor bepaalde reacties af te leiden uit de concrete situatie en stelt tenslotte de retorische vraag: "Hoe kan er een einde komen aan de wereldwijde oorlogen als de 'machtigste' natie ter wereld de zwakkeren steeds in verschrikking laat leven?" 

Sim meent het antwoord op die vraag te kennen: "Door onvoorwaardelijke steun te geven aan de staten die weigeren mee te draaien in het imperialistische kraam". Om die stelling kracht bij te zetten geeft hij/zij een voorbeeld: de Vietnamoorlog ('65-'75), voor de gelegenheid terecht een bevrijdingsstrijd genoemd en in het enthousiasme van het ogenblik een volksguerilla (guerilla had ook wel volstaan). Sim vergeet echter dat we toen in volle koude oorlog zaten en dat Vietnam kon rekenen op economische, humanitaire en militaire hulp uit de Sovjetunie. Dat was trouwens ook zo toen "communistisch" Vietnam in '79 "communistisch" Cambodja van de Rode Khmer binnen viel. "Communistisch" China viel daarop "Communistisch" Vietnam aan. Wie hadden we in dat geval "onvoorwaardelijke steun" moeten verlenen? Het Belgische AMADA koos toen tegen Vietnam, voor Cambodja en China.

"De Vietnamoorlog (de laatste overwinning op de VS) is niet alleen beëindigd door de bevrijdingsstrijd van de volksguerilla, maar ook door het massaal protest van talloze amerikaanse en europese studenten en arbeiders", schrijft Sim. Sim wekt de indruk dat die Amerikaanse en Europese studenten en arbeiders "onvoorwaardelijk" steun verleenden aan Vietnam. Zeker in de VS, maar ook in Europa, was dat bijlange niet zo éénduidig. Integendeel, het duurde zolang vooraleer de vredesbeweging draagkracht had, juist omdat de VS-regering iedere anti-oorlogsactivist probeerde voor te stellen als een medestander van de Vietcong. Het lukte de VS-regering op die basis de vredesbeweging te isoleren van bredere lagen. Daarin kwam verandering toen de lijkzakken terugkeerden en velen zich begonnen vragen te stellen bij het nut van deze oorlog.

Arbeiders en studenten in Europa en de VS kwamen niet alleen op straat tegen de oorlog, maar dat anti-oorlogsprotest liep weldra over in een breder verzet tegen de maatschappij in haar geheel. Frankrijk '68, Portugal '74, Griekenland '75, Spanje '76, Tsjechoslovakijë '68, Angola... overal grepen massale protestbewegingen plaats die zich niet beperkten tot anti-oorlogsprotest (net het tegenovergestelde van wat sommigen hier in discussies beweren nl. dat de strijd voor sociale kwesties, voor socialisme incluis, moet uitgesteld worden tot de strijd tegen de hoofdvijand achter de rug ligt), maar direct doorstootten naar het hart van het systeem door de anti-oorlogsbeweging te verbinden aan de nood aan sociale verandering in Europa en de VS. Sim pleit voor een wereldwijde vredesbeweging. Zeer juist, alleen: zo'n vredesbeweging verkrijg je niet door ze "onvoorwaardelijk" te verbinden aan welk burgerlijk regime ook, maar door juist uit te leggen dat de oorlogsinspanning de arbeiders niets oplevert en alleen maar kost: in termen van oorlogsslachtoffers, achterblijvende familieleden, oorlogsbelastingen etc... Laat ons niet vergeten dat één van de redenen voor de plotse groei van het protest in de VS, lag in het feit dat heel wat oorlogsveteranen werkloos bleven en zich in de steek gelaten voelden.    

Ik zou niet weten wat er "eigenaardig" is aan de dubbele houding van de VS ten aanzien van Irak en Israël. Sim stampt hier een open deur in. Was het dan nog niet algemeen geweten dat UNO-resoluties en VN-interventiemachten slechts rookgordijnen zijn waarachter de belangen van het VS-imperialisme gecamoufleerd worden? Was het nog niet geweten dat Israël de Amerikaanse bull-dog is in het Midden-Oosten en dat Saddam, sinds hij als instrument van de VS tegen Iran heeft afgedaan, in ongenade is gevallen?

As uitsmijter schrijft Sim: "De as van het kwaad ligt niet van Bagdad via Tehran naar Pyongyang, maar van Washington tot Londen tot Tel Aviv!" Tja, dat is wel echt heel simpel gesteld. Het is vergeef het mij, waanzinnig om de politiek van de VS en haar retoriek zo maar op zijn kop te zetten. Er is geen as van het kwaad: noch tussen Bagdad en Pyongyan, noch tussen Washington en Tel Aviv. Er zijn enkel imperialisten, kapitalisten en hun politieke, academische en militaire vertegenwoordigers enerzijds en arbeiders en jongeren die hun politiek moeten ondergaan anderzijds. Laat ons die arbeiders en jongeren verenigen ongeacht of ze nu van Pyongyan, Teheran, Washington of Londen zijn, zonder ze over te leveren aan hun eigen nationale burgerij (hun versie van wat in Rusland tussen februari en oktober '17 de voorlopige - burgerlijke - regering was). Dat was de manier waarop de Vietnamoorlog beeindigd werd. Het was de manier waarop de Bolsjewieken tussen 1919 en 1922, tijdens de burgeroorlog, vreemde troepen te lijf gingen: niet met bommen, maar met pamfletten die de soldaten opriepen zich te keren tegen hun eigen burgerij.