Louis Tobback is de ideale figuur om zich op dit thema te profileren. Hij staat sinds de vorige verkiezingen aan de rand van de grote politiek. Niemand zal Tobback verdenken van migrantvriendelijke standpunten. Daarvoor ligt de moord op Semira Adamu nog te vers in het geheugen. Denk ook aan zijn gevleugelde uitspraken over de vluchtelingen: "Het salon is vol", en "ze komen naar hier als meeuwen op een stort". Aan de andere kant is het een uitgelezen kans om nog eens te scoren bij een progressief publiek. Vooraleer de antiracistische beweging zich laat charmeren door de inzet van Tobback is het toch interessant te weten wat de achtergrond is van de spelletjes die nu gespeeld worden. Tobback is een gehaaid politicus. Hij weet dat dit thema de politici zal blijven achtervolgen. Hij weet ook dat er in de jaren '80, toen het Vlaams Blok nog een kleine splinterpartij was, een unieke kans is gemist om dat beperkte stemrecht in alle stilte te realiseren. Nu wil hij er dan maar meteen een einde aan maken. Geef die migranten stemrecht op gemeentelijk vlak en wij zijn voor goed van dat debat verlost. Velen zien de strijd voor stemrecht op gemeentelijk vlak als een opstap voor de strijd voor algemeen stemrecht. Ze zouden zich wel eens ernstig kunnen vergissen. Tobback is daarin heel duidelijk. "Wie stemrecht wil op nationaal niveau moet lid zijn van de club." Als het van hem afhangt zal er dus nooit stemrecht komen op alle niveaus. Dat betekent dus dat iemand die hier al jaren woont, wel het recht heeft om zhaar of zijn zeg te hebben over de huisvuilbelasting, de inplanting van een speelplaats of de frequentie van fuiven en populaire bals in de dorpszaal, maar dat zij of hij niets te zeggen heeft over al wat hem echt aanbelangt. Het onderwijs waar haar of zijn kinderen het zo moeilijk hebben, het sociale woonbeleid waar zij of hij niet welkom is, de sociale zekerheid,...  
De buitenlandse ervaring toont dat de stapjestheorie niet werkt. In Nederland hebben de migranten al jaren stemrecht op gemeentelijk niveau. Het debat over stemrecht op alle niveaus ligt er volledig plat. Dat is ook de bedoeling van Tobback. Hij hoopt dat na deze korte pijn de kwestie voor goed van de baan is. 
Stemrecht voor migranten is een belangrijke strijd. Veel van de argumenten tegen stemrecht op alle niveaus zijn ongeveer dezelfde als de argumenten die ooit gebruikt werden tegen het stemrecht voor arbeiders en voor vrouwen: de vrees dat de politieke evenwichten zullen verstoord worden, de migranten zijn er niet klaar voor en zullen fundamentalistisch stemmen, de Belgen zijn er niet klaar voor,... Enkele argumenten zijn specifiek zoals: onze nationale souvereiniteit komt in gevaar, er is de Belgische nationaliteit,... De verdedigers van het eerste argument zien de Belgische nationaliteit als iets unieks en ondeelbaars. Zij denken dat de "natie" iets natuurlijks of zelfs iets sacraals is en niet iets politieks. De aanwezigheid van vreemde elementen brengt de natie in gevaar. Je vindt dit denken terug bij extreemrechts. In Frankrijk vraagt Le Pen bijvoorbeeld dat alle naturalisaties sinds 1974 opnieuw bekeken worden. Ook het zogenaamde links nationalisme is in hetzelfde bedje ziek. Wie een beetje de geschiedenis kent, weet dat de "vreemde elementen" zich altijd verenigd hebben met de arbeiders en democraten voor de strijd voor het behoud van de nationale soevereiniteit. Onder de collaborateurs bevinden zich geen kleurlingen. Petain was een rasechte Fransman en Degrelle en De Man geboren Belgen. De Italiaanse migranten speelden daarentegen een voortreffelijke rol in het verzet tegen de Nai's. In Frankrijk werd het volksfront versterkt door de inzet van de migranten. Zij beseften dat ze dezelfde belangen hadden als de Franse arbeiders.
Het tweede argument borduurt verder op het eerste. De migranten moeten het stemrecht verdienen door de nationaliteit aan te vragen. Zo bewijzen ze hun engagement aan België. Die nationaliteit wordt nog altijd op een etnische en culturalistische wijze ingevuld. Het voorstel van Objectief maakt van die nationaliteitsverwerving een puur politieke kwestie wat het ook hoort te zijn. Iederen die hier al een tijd verblijft, krijgt automatisch de Belgische nationaliteit. Zo zijn meteen alle wettelijke discriminaties opgelost. Die automatische toekenning houdt ook het voordeel in dat de migranten hun eigen nationaliteit kunnen behouden. De meeste migratielanden staan immers de dubbele nationaliteit toe als de tweede nationaliteit NIET aangevraagd werd. Waarom willen migranten hun eigen nationaliteit behouden? Is dat niet in tegenspraak met de politieke invulling van het begrip nationaliteit? Veel migranten willen geen lid worden van een club die hen al jaren discrimineert, die hen uitspuwt en geen kansen gunt. In Frankrijk weigeren veel Algerijnen de nationaliteit op te geven waar ze zo lang voor gevochten hebben tegen de Franse kolonisator. Zij weigeren de nationaliteit van een land dat nog altijd in alle talen zwijgt over het aantal slachtoffers tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd. 
We hebben dus alle reden om te strijden voor stemrecht op alle niveaus, om ons niet tevreden te stellen met een eerste stapje en om daarbij het voorstel van Objectief ernstig te nemen. Het voorstel van Objectief is trouwens het enige voorstel dat de migranten stemrecht zou geven bij de volgende parlementsverkiezingen. 
Het is interessant te weten dat het voorstel een illustere voorganger heeft. In 1936 diende het Front Populaire in Frankrijk een wetsvoorstel in om het statuut van de migranten te regelen. Over de politieke rechten stond er het volgende te lezen: "La nationalité française devait devenir automatique, acquise de droit, pour tout étranger résidant en France depuis trois ans ou dans un pays en union douanière avec la France."
Als de belangen gelijk zijn, maar de rechten verschillend, wordt de eenheid van de strijd aangetast. Dat hadden de leden van het Front Populaire goed begrepen. En net die eenheid hadden ze hard nodig in de strijd tegen de oprukkende fascisten.