Het feit dat dit artikel zoveel stof doet opwaaien is al een aanduiding dat het ergens hout snijdt. Het raakt zere tenen
                           en dat zegt op zich al genoeg. 

                           Sommige dingen mogen niet gezegd worden of worden niet graag gehoord in het Belgiqueske. Het artikel, of beter
                           de discussietekst van Toon, is daar een voorbeeld van. Wat men ten alle prijze tracht te verzwijgen is meestal het
                           meest interessante. 

                           Toon vertolkt een dissident geluid binnen een groot gedeelte van wat zich progressief noemt. Daar zal hij zijn stem
                           echter nooit kunnen laten horen.Censuur weet je wel, of dacht je dat wij zo ruimdenkend zijn in het Vrije Westen? Ik
                           kan je uit eigen ervaring een hele lijst van organisaties en zogenaamd democratische partijen opsommen die de vrije
                           meningsuiting actief beperken of dat pogen te doen. Maar ik zal niet beginnen te schelden. Het feit alleen al dat
                           Indymedia noodzakelijk is, is daar het beste bewijs van. Mochten de NGO?s en de vakbonden een vrije
                           meningsuitingpolitiek hanteren dan was Indymedia niet nodig. 

                           Schelden doet men bij gebrek aan argumenten of overtuigingskracht. 

                           Soms leert de ervaring iets, zelfs meer dan een hele boekenkast. Toon is een insider van zowel grote NGO?s als
                           van de vakbond. Hij weet waarover hij het heeft, uit ervaring. Velen hebben die ervaring niet en kunnen het zich
                           zelfs niet inbeelden. 

                           Dat de auteur van het artikel de zaken scherper schrijft dan ze eventueel zijn is geen probleem. Een microscoop
                           vergroot ook het object om te zien hoe de zaken werkelijk in elkaar zitten. De overdrijving is de microscoop van de
                           sociale wetenschappen, schreef een Hollands filosoof. 

                           Ik laat me niet in met de details, maar met de essentie van het artikel. Het artikel gaat over macht, tracht die macht
                           bloot te leggen. Dat is heel materialistisch. Het is eigen aan diegenen die de macht uitoefenen (ook binnen links) of
                           ermee in alliantie gaan, die machtskwestie te verdoezelen of te ontkennen. (Idealisme is het keurmerk van de
                           heersers, helaas ook binnen links.) 

                           Concreet. De auteur beschrijft minstens een viertal evidenties. 
                           1. Net als dat overal binnen de maatschappij het geval is, is er ook binnen links een permanente machtsstrijd aan de
                           gang. Wie dat niet ziet herleidt de slogan ?Eenheid in de verscheidenheid? tot romantiek. Met dergelijke naïviteit
                           komen we niet vooruit. 
                           2. Die machtsstrijd is ongelijk, opnieuw zoals dat ongeveer overal is. Er zijn binnen links groepen met veel macht en
                           middelen en anderen met veel minder. Bovendien is de rechterzijde hier meebepalend. Bepaalde progressieve
                           groepen kunnen in de media of door het establishment op sympathie rekenen, anderen worden gecriminaliseerd.
                           Binnen de linkerzijde heb je m.a.w. farizeeërs en melaatsen, of mensen die het wagen met de melaatsen aan tafel te
                           zitten. Ik weet er alles van. Het feit of je tot deze of gene categorie behoort ligt nogal zeker in het verlengde van het
                           politieke programma en hoe gevaarlijk dat is voor het establishment. 
                           3. Het is nogal wiedes dat zowat elke dynamische speler op het veld zijn voordeel tracht te halen uit een schijnbare
                           krachtige beweging als de agb. Ik kreeg deze week - het is toeval, of misschien juist niet - een uitnodiging van de
                           KP om aan te sluiten bij de ?Vlaamse radicale jongeren?, info bij Jan D. Het is ook duidelijk dat de
                           sociaal-democratie een bijzondere aandacht vertoont voor de agb. Dat is ook logisch In hun plaats deed ik
                           hetzelfde. De twee citaten in het artikel van Toon spreken nogal voor zich. 
                           4. Dat in België en meer nog in Vlaanderen de mobilisatie tot voor kort werd gemonopoliseerd door de grote NGO?s
                           en de vakbonden, daar kan je niet naast kijken. Dat de agb dat kwam en komt doorkruisen en dat bijgevolg de twee
                           hoofdspelers dat trachten te beletten is dan ook meer dan logisch. Of we dat okee vinden is uiteraard een andere
                           zaak. 

                           De toekomst staat misschien niet aan ?onze? kant, maar zal wel heel snel duidelijk maken of en in welke mate de
                           uitspraken van Toon hout snijden. Aan Toon en iedereen om dat op te volgen en daar de conclusies uit te trekken.