Met blijde verbazing zagen we bovenstaande artikel hier prijken. Waar we meestal het nieuws maken zijn we nu zelf nieuws !  Neen, het genoegen zit hem in de herkenning: het feit als mens zich door de verslaggeefster/er gewaardeerd te weten, met respect voor ieders levensvisie. Gezamelijk streven naar een betere wereld.

"Want ... they shall not grow old as we will ... either". Voorzeker wie zich inzet voor vrede zal weerstand ondervinden doch hopelijk ook vrede krijgen. Het is vanuit deze houding dat we met een aantal jongeren vanuit het Gentse en het Brugse deelnamen aan de Vredesloop. Moge een gelukkig leven ons gegeven zijn. Hen die hier in Vlaamse klei crepeerden was het niet gegeven. Weggeranseld uit hun huizen, op transport gezet door koloniale troepen, ontscheept en aan 't front... "Mort pour la France".


Laten we het bij verslaggeven houden. 't Nieuws
moet actualiteit zijn, liefst ontdaan van vervlogen 
emoties en achtergrond. Toch volgens de smaak 
van sommigen.


Een vrouw bij d'inschrijvingen die vernam dat we moslims waren was laaiend enthousiast: zij wou haar moslimleerlingen eens tonen dat hun voorvaderen hier voor dit land gestorven waren en dat ze dus meer dan recht hadden hier als moslims te zijn.

Nou, of enig soldaat hier voor 't Vaderland-van-ver-of-nabij crepeerde laten we in 't midden doch prachtig is d'argumentatie, terwijl enkele "progressieven" hun gelovige medemens, en zeker moslims, geeneens spreekrecht gunnen.
Dat zelfs verslaggevening eens een culturele dimentie zou kunnen hebben is hen vast nog niet gedaagd.

Aan de Menepoort, waar honderden namen van 'verdwenen' soldaten staan werd een kort gebed gehouden. Niet echter zonder kleine theologische discussie of het wel kon om als moslim aan een graf te bidden. Heiligenverering is dan niet ver en inderdaad is zo'n praktijk vreemd aan de Islam.
Dergelijke discussies zijn kenmerkend voor de waarlijk rijke geloofsbeleving van moslims.
Gezien de Menepoort een gedenkplaats is waar niemand begraven ligt; gezien we hier als groep naar toegekomen waren met als doel dua (smeekbede) te doen voor hen die stierven en met de hoop dat vrede ons aller deel moge zijn vandaag, besloten we toch een korte smeekbede te verrichten.

Een delegatie uit Brussel had intussen de mensen uit Gent en Brugge vervoegd. Met z'n allen bezochten we de begraafplaats van St. Charles de Potyze, gelegen langs de Zonnebeekseweg, net buiten Ieper.

"Mort pour la France". Een Belgische vlag en een Franse vlag. Grafzerken wapperen niet. Sterke schaduwen.
Hier werden grafzerken geplaats in de vorm van een kruis, of met een Joods kenmerk en voor de moslims een Arabische tekst. Niet waarschijnlijk dat er onder het gras iemand begraven lag: daar was "in the heat of the fight" geen tijd voor. Een historicus vertelde dat als er al mensen begraven liggen ze meestal in een snel gedolven massagraf, of een bomkrater, gesmeten werden. Later, na de oorlog, werd daar dan een groot kruis op gezet. De grafzerken zijn niet meer dan symbolen. Naamplaatjes. 

De ellende van de achtergebleven vrouwen, kinderen, het verlaten land dat nu nog makkelijker door de imperialisten kon ingepikt worden. De vrouwen en wezen tewerkgesteld in wat heet de oprukkende Westerse beschaving... Niets van dit alles vertelde een Vlaams "progressief" me ooit van; en op het kerkhof is er geen plaats voor. Enkel in onze harten.

Ook vandaag word het moslims nog ontzegt begraven te worden op een begraafplaats die in overeenstemming is met de Islamitische geloofsovertuiging. Geen van de doden hier op dit oorlogskerkhof ligt waarschijnlijk met het aangezicht naar Mekka. Assimilatie tot na de dood. Nooit brengt een oorlog vrede.


De dood van al die mensen mag niet zinloos geweest zijn.
Het was een goede zaak aan de Vredesloop deel te hebben genomen. Hun samenhorigheid ligt begraven. De onze werd gesterkt.


Ibrahim Hublou


Moslims in de Wereldoorlogen (tekst)
http://groups.yahoo.com/group/PIN-forum/message/124
(Of op verzoek u toe-geemailt; nur@pandora.be)