Niet kijken: Saddam verdrinkt katjes !

door Günther Biesbrouck 
(vertaling en bewerking van een artikel door Mark Steel)
08 september 2002

Ze hebben dus bewijsmateriaal, de Amerikanen en Britten. Bewijzen over de massavernietigingswapens, maar we kunnen ze nog niet te zien krijgen. Wordt het boeltje nog geprint? Is er vertraging omdat men niet zeker is over de precieze spelling van de gebruikte chemische producten? Misschien is er een probleem met de plot, en weigeren de scenarioschrijvers het verhaal de wereld in te sturen omdat het personage van Tariq Aziz nog onvoldoende is uitgewerkt en de relatie tussen Saddam en de Scud-raketten voorlopig onopgelost blijft.

Als ze het bewijs kennen, waarom kunnen ze ons dan de essentie niet vertellen totdat we het dossier hebben? Of op z'n minst een voorfilmpje tonen: "Dit is het verhaal van een man voor wie massavernietiging slechts een hobby was (“De chemische wapens staan bijna in stelling”) en twee mannen, vastbesloten hem te stoppen (“Mijn God, daar is genoeg uranium om ieder levend wezen te vermoorden in ieder land van de NAVO. En kijk eens naar deze bestelbon, die zegt dat hij zijn laatste cruciale kernkop in exact drie maanden zal krijgen.”) Samen hebben ze 90 dagen om de As van het Kwaad te stoppen."

Of, als het zo ver is, kunnen ze ook aankondigen: "We hebben op dit moment nog geen foto's van zijn massavernietigingswapens, maar we hebben wel al tekeningen. Pentekeningen nog wel."

En hoe toevallig toch, dat dit bewijsmateriaal net nu naar boven komt, net op het moment dat het duidelijk wordt dat de publieke opinie eigenlijk tegen de oorlog is. Het ziet er allemaal nogal wanhopig uit, als een koppel dat terugkomt uit vakantie en incompetent probeert een verzekeringszwendel op te zetten. Blair en Bush lijken mekaar onder tafel te trappen terwijl ze mompelen: “Ze hebben absoluut zeker plutonium.” “Uranium.” “Nee, plutonium.” “Wacht even, ik dacht dat we uranium overeen kwamen.”

Binnen een paar weken zal Blair een persconferentie houden en aankondigen dat hij de bewijzen thuis vergeten heeft. Maar hij heeft ze klaar. Eerlijk waar. En die avond zal hij dan Bush opbellen: "Euh, George, kan ik de jouwe kopiëren?"

Dus, voor de tijd die ons rest blijven we achter met verklaringen zoals die van de woordvoerder van het Witte Huis, Ari Fleischer, die verkondigde dat de oorlog moet plaatsgrijpen omdat "Saddam zijn belofte niet nakomt om inspecteurs toe te laten in zijn land". Er werd hem gevraagd of de oorlog nog steeds zou doorgaan indien Saddam hen toch zou toelaten in het land, waarop Fleischer antwoordde: "Het beleid van de VS is op een regimeverandering gericht, met of zonder inspecteurs." Dus, als Saddam toch inspecteurs toelaat, dan zullen die de meest zinloze inspectie ter wereld doorvoeren. Je zou ze niets kunnen verwijten indien ze zich een paar weken op de achtergrond hielden en vervolgens een nota terugstuurden met de woorden: "Hij heeft een machine die ons allemaal in kikkervisjes kan veranderen!"

Dat zou ongeveer op het niveau zijn van een één pagina tellende gids om een eind te stellen aan "Iraks arsenaal van het kwaad", waarvan de Scud-raketten de trots uitmaken. Toegegeven, de  precisie van die dingen is nauwelijks anderhalve kilometer. Kunnen we ten oorlog trekken tegen iemand omdat hij in het bezit is van wat groot vuurwerk? Ze kunnen er even goed "Het Dode Been," aan toevoegen, "Het kwade, dijenopwindende wapen dat verschillende mensen per dag kan verdoven". De Scud, zo zegt men ons, heeft "een bereik van 350 kilometer, zodat Israël, Cyprus, Turkije, Iran en Koeweit mogelijke doelwitten zijn". De eis kan dus zijn, óf dat Saddam zijn Scuds van de hand doet, óf dat hij Irak verplaatst naar ergens verder dan 350 kilometer van het meest nabije land. 

Maar de roddelpraat heeft het ook over nucleaire wapens. Want, "als Saddam verrijkt uranium verkrijgt, dan kan hij binnen een paar maanden een kernkop ter beschikking hebben". Als de KVLV verrijkt uranium verkrijgt, dan kunnen ze binnen een paar maanden een kernkop ter beschikking hebben. Er is, hoedanook, een aanzienlijke hoeveelheid bewijs dat Saddam niet de militaire kracht heeft die Blair en Bush beweren. Scott Ritter, die het VN-inspectieteam leidde, heeft herhaaldelijk verklaard dat elk nucleair potentieel vernietigd was. En de laatste groep inspecteurs vertrok uiteindelijk omdat ze toegaven dat ze als spionnen handelden.

Een ander argument voor oorlog, dat Saddams kwaad bewezen is door zijn oorlog tegen Iran en zijn behandeling van de Koerden, is poëtisch in zijn schijnheiligheid. Het mag dan waar zijn dat hij die dingen deed, maar wie ondersteunde hem in die dagen? De VS schoten een Iraans burgervliegtuig neer, verklaarden hun veto aan een VN-resolutie die de aanvallen op de Koerden veroordeelde en ontsloegen ieder die die gewelddadigheden aanwees. Het is alsof Aimé Antheunis beslist om Yves Vanderhaeghe te bombarderen en vervolgens tegen ieder die suggereert dat niet te doen schreeuwt: "Maar dit is een man die bereid is zijn eigen collega's neer te maaien."

Het zou dus kunnen dat omdat de oorlogsophitsers er niet in slagen de publieke opinie voor zich te winnen, zij plots wat "bewijsmateriaal" bij mekaar geschraapt hebben. En er zullen er stapels zijn. Net zoals de verhalen van de Duitsers die nonnen verkrachtten in 1914 en Iraki's die baby's uit couveuses gooiden in 1990, waarvan men toegaf dat het leugens waren eens die oorlogen voorbij waren. Er zullen korrelige beelden zijn van Saddam die katjes in het kanaal gooit en een knisperende tape waarop je hem hoort dreigen David Beckham zijn kapsel om zeep te helpen. Maar waar we ons vooral mogen aan verwachten, is eerder iets van dit allooi: iedere keer er honderden burgers zullen afgeslacht worden door eigenzinnige bommen, zal de VS-woordvoerder met een uiterlijk zonder uitdrukking zeggen: "Wel, dat incident heb ik niet gezien en ik kan er dan ook geen commentaar op geven. Maar we maken de wereld wel vreedzamer. En zijn we niet goed bezig?"