Enkele losse opmerkingen over wat ik totnutoe te lezen heb gekregen (en zeer tevreden over ben - want het geeft me nieuwe kapstokken om deze o zo wondermooie gruwelijke onbeschrijflijke wereld rondom mij wat te begrijpen).
Bedankt aan al wie mee-denkt en mee-schrijft hierrond.


Nicitz is erin geslaagd het verwarrende begrip macht uiteen te trekken in een positief en een negatief beeld. Hiermee zitten we weer een denk-nivootje hoger, en daar was het mij in eerste plaats om te doen. Thx!

Het benieuwt mij of Jan D ons hierin kan volgen (is onze omschrijving van tegen-macht vanuit de basis wat verduidelijkt? - zoniet: please, shoot!).

Mara had enkele vraagjes:
* ..maar wel 'beslissingsrecht' of 'autoriteit' of 'vertrouwen' of 'foculizing'... 
=> Is dat een soort van ‘natuurlijke leiderschap’, of kan dit door iedereen van de groep worden opgenomen? 
Antwoord: zie naar Nicitz' duidelijke reply. Iedere mensenziel heeft zo zijn eigen 'talenten' op aarde: leidend, inspirerend, ondersteunend, uitvoerend, enz... allen gelijkwaardige posities (of zo zou het toch moeten zijn!). Neem gewoon de proef op de som in je allereigenste micro-milieu (familie, vrienden, school- of werksituatie): een groep die elkaar kent, respecteert en vertrouwt, zal er meestal in slagen om de 'natuurlijke leiders' (bijv. "ik stel mij verantwoordelijk voor het doen van de boodschappen") te 'gebruiken', zonder dat die de kans krijgen om hier misbruik van te maken. Waar dit WEL gebeurt, ligt dit eerder bij de volgzaamheid, laksheid, hypocrisie van de mensen rond die 'leiders' (ik hoor liever: foculizers, coördinators, coachen,....) dan bij die leidende figuren zelf. De manier waarop sommige mensen 'democratie' willen invullen is te gek om los te lopen.
Neem bijv. het voorbeeld van het kerngezin. Mama beslist bijv.  wat er op tafel komt, en zij krijgt hiervoor het vertrouwen van de rest van de familie. Als een zoon op gegeven moment zijn ongenoegen wil uiten over de manier waarop gekookt wordt, dan moet hij dit in principe kunnen uiten voor de rest van de familie, en zal de rest van de familie 'democratisch' een besluit kunnen nemen - NIET rond wat er de volgende dagen op tafel moet komen (want dat zou een hoogst belachelijke interpretatie van zgn democratie zijn - je krijgt enkel chaos en conflict), maar wel WIE van de TWEE (of: alternerend steeds één van beiden - of: mama en zoon vormen een team) hun vertrouwen krijgt om het eten te bereiden. En zo zijn er honderden 'regeltjes' in de allerkleinste mensengroepjes, waardoor iedereen wel 'foculizer' wordt van bepaalde deelaspectjes hiervan. Een gedeelde verantwoordelijkheid is de ENIGE manier waarop mensen verbonden blijven met elkaar en met de groep. De logica zelve.

* .., dé allerbelangrijkste verklaring van het kapotgaan van zovele mooie en idealistische politieke initiatieven (tolkien schreef hier héél mooi over). 
=> Dat is toch niet dezelfde Tolkien die minder mooie ideeën had over raszuiverheid? 
Ik heb het over J.R.R. Tolkien en zijn fabelachtige verhaal over De Ring van de Macht. In deze saga toont hij héél mooi aan hoe zelfs de in-goede Frodo langzaam maar zeker verleid wordt door de voordelen van zijn (ongecontroleerde) macht. Wat deze Tolkien gezegd zou hebben over 'raszuiverheid' weet ik helemaal niet, en lijkt mij in deze weinig relevant zelfs. 

* ..leuke hieraan is ook, dat, waar men zou denken dat zo'n vorm van basisdemocratie uitmondt in oeverloos gezwam en postmoderne chaos, dit eerder leidt tot meer zelfdiscipline (enkel spreken waarover je iets weet) en een dieper respect voor 'beslissingen' (want wie klaagt, wordt gevraagd om een alternatief te geven, zich ZELF te engageren). 
=> Maar wat doe je dan met mensen die terecht klagen, maar niet over de mogelijkheden (kennis, achtergrond, middelen) beschikken om een zinvol alternatief te bieden? En (nog moeilijker)wat doe je met de mensen die hun verantwoordelijkheid weigeren op te nemen? Uitsluiten- negeren- socialiseren- heropvoeden-straffen-meer communiceren? Hoe los je dit op in een anarchistische maatschappij? 
Antwoord: Waar liefde en respect en verbondenheid heersen (ben je ermee akkoord dat dit belangrijk is in een gemeenschap, mara?) zul je merken dat Zij die zich moeilijk kunnen uiten of verdedigen, toch gehoord zullen worden door een deel mensen (kijk gewoon terug eens rond in je eigen vriendenkring - ook daar zie je mensen die een zwak hebben voor de zwakkeren - a thing called 'love'). Enne, een 'alternatief zoeken' is vaak helemaal niet zo moeilijk als het lijkt, hoor. In een maatschappij waar de kinderen van jongsaf worden geleerd om te luisteren naar hun innerlijke stem (persoonlijk aanvoelen van goedheid, schoonheid, rechtvaardigheid,...) én naar de anderen, daar merk je dat dergelijke noden heel vlug worden opgemerkt, en dat er vaak een sterk ethische reflex bestaat om die zwakkeren steeds te helpen. Wat je niet echt kan zeggen van deze maatschappij. Lees niet de kranten, Mara, maar ga eens persoonlijk langs bij geëngageerde mensen uit het werkveld: zoek uit hoe het anno 2002 in één van de allerallerrijkste landen ter wereld gesteld is met de opvang van o.m. asielzoekers, delinquenten, geplaatste jongeren, zwakzinnigen, migranten, kansarmen, chronisch zieken enz. (om het nog niet te hebben over het Anderlechtse slachtvee) Het is niet bepaald een fraai plaatje, hoor (en dat weet ik ook uit eigen ervaringen).
(((wat doe je met de mensen die hun verantwoordelijkheid weigeren op te nemen? Uitsluiten- negeren- socialiseren- heropvoeden-straffen-meer communiceren? ))) Zéér interessante vraag, mara. En hier wil ik in eerste instantie vluchtig refereren (zonder het debat te willen mijden - stof voor een uitgebreider artikel) naar de diep-psychologische behoefte van mensen naar genegenheid, gelding enz... Wie geen aandacht krijgt op een negatieve manier (doordat er bij de anderen geen 'slave mind' meer is, en er dus niet ingeklikt kan worden op pervers machtsstreven), die zal uiteindelijk meestal constructief meewerken. Wij zijn groepsdieren, remember? Die enkele pathologische gevallen die overblijven, kunnen in bepaalde settings worden opgevangen zodat zij geen onmiddellijk gevaar voor de maatschappij opleveren, en waar zoveel mogelijk wordt gedaan om die persoon te laten inzien dat samen-werken meer energie en voldoening vrijmaakt dan tegen-werken of domineren. Wie geen 'verantwoordelijkheid' wil opnemen: geen probleem. In een anarchistisch samenlevings-model gaat men uit van 'vrijwillig engagement' en 'vrijwillige verbondenheid' met diverse groepen (bijv. ik maak deel uit van een familie, diverse vriendenkringen, enkele hobbyclubs, enz enz). Wie niet wil mee-werken moet niet, maar hoeft dan ook niet zomaar te verwachten dat de rest van alles voor die persoon gaat doen (metafoor van 'sociaal contract' tussen verschillende individuen).
Maar dit stuk kan zeker nog uitgewerkt worden (schuld en boete, ethisch recht op zelfverdediging, gevangenissen,...).

* Er bestaat een conflict-visie op politiek (zero sum game: als je een voordeel behaalt, betekent dit een nadeel voor de ander) maar ook een consensus-model (win win situation)! Op indymedia wordt bijna enkel het eerste model gehanteerd, lijkt mij.
* Op het niveau van besluitvorming in Vlaamse verenigingen (bijv jeugdhuizen), zie je dat er heel wat valkuilen zijn. De allergrootste valkuil lijkt mij het natuurlijke gedrag van 'bullebakken' (1 à 2 per groep van 15 mensen) die de sfeer soms helemaal verzieken door alle belangrijke beslissingen naar zich toe te trekken. Bepaalde verenigingen trachten dit democratisch deficit op te lossen door heel wat 'tegenmacht'-regeltjes te verzinnen, met als enig gevolg dat het NOG ingewikkelder wordt om het machtsmisbruik van de intelligente bullebakken te kunnen duiden, of je stem te laten horen op een vergadering. De meest simpele oplossing is evenwel het stimuleren van de weerbaarheid, het opkomen-voor-jezelf van die andere mensen rond de tafel. Micro-macro; niet zoveel verschil, hoor.

* Nicitz herinnert ons gelukkig nog eens aan de biologisch-gedetermineerde mens. Als idealist wil ik in de eerste plaats waarschuwen voor een niet-realistisch (negatief idee-alistisch) mens-beeld. Nochtans merk ik in de meeste politieke discussies dat het menselijk subject tot object verwordt, en dat de meeste beleidsbeslissingen gewoonweg niet werken (de mens is een dynamisch wezen, en totnogtoe niet reduceerbaar tot verklaarbare modelletjes en voorspelbare gedragingen) (naar het schijnt zijn we hier wel al goed mee bezig: rebelse kinderen krijgen op school en thuis steeds meer het label 'karaktergestoord' opgeplakt, en daarmee het recht van de maatschappij om hen allerhande verdovende middelen in de strot te duwen - of zie naar de prozac-successtory...)(hier refereer ik graag ook terug naar de tekst van Rocker)

Mijn grootste anarchistische engagement wil ik als volgt omschrijven: een wereld steunen waarin kinderen en ouderen worden gestimuleerd om 'met liefde en met een lach' (thx,nic) elkaar te vertrouwen, gewetens-  en consensusvol samen te werken (daar waar samenwerking een wederzijdse meerwaarde oplevert), en tegelijkertijd steeds op hun hoede te zijn voor de Macht op zich. Leren opkomen voor jezelf, en geen enkele 'leider' te vertrouwen die zijn mooie woorden niet in daden illustreert. En vooral je eigenste ziele-zelf leren ontdekken, zonder je te verschuilen achter valse en gemakzuchtige conformiteit. Eenheid in verscheidenheid!

Een mooi staaltje van intellectuele samen-werking, voel ik hier, tot meerdere eer en glorie van onze individuele bewustzijnen, en, héél misschien, tot verfijning van het bestaande maar o zo onzichtbare cultureel-collectieve bewustzijn.

Peace and love!
pinkje