Ik kan mij goed vinden in de tekst en argumenten van Han. 
Met een paar puntjes ben ik het niet eens.

Ik denk dat er wel degelijk iets heel fout is aan de woorden van Fortuyn. Het vertrekt van de logica dat andere culturen en overtuigingen storend zijn en dat die dus tot de huiskamer moeten beperkt worden. De islam moet dus iets blijven voor de vochtige kelders. Ik voel mij zelf als een militant van de rechten van de moslims om hun geloof volwaardig en open te belijden (net zoals De Ley en Kruithof). De tekst van De Ley argumenteert waarom dat zo belangrijk is en waarom dat een strijd is waarin vrijzinnigen moeten in voor gaan. 

Ik denk niet dat die ondertussen wereldberoemde jongen uit Gent gezegd heeft dat "wij islamieten niet graag hebben dat er in het opnebaar gekust wordt."
Ten eerste is het beter te spreken over moslims. Ten tweede heeft de schroom tegenover openbare uitingen van seksualiteit niets te maken met de islam. Het is eerder een uiting van andere culturele normen en waarden. 
Ik denk dat sommigen hier eens serieus moeten nadenken over de absoluutheid van de Westerse waarden. Ik heb het hier al 100 keer geschreven: het feit dat je vindt dat tongkussen (we hebben het niet over een knuffel) iets intiems is dat je niet met iedereen deelt, betekent niet dat je vijandig staat tegen seksualiteit. Zonder hier een apologie van de islam te willen schrijven: de islam kent de niet dezelfde lichaamsvijandigheid die het christendom wel kent. In de islam is genot heel belangrijk. Het aardse genot wordt aangemoedigd omdat het een voorproefje is van het paradijs. De islam staat bijvoorbeeld heel positief tegenover voorbehoedsmiddelen. Door een soort culturele blindheid kunnen veel westerlingen de islam blijkbaar alleen bekijken vanuit hun eigen herinneringen aan het christelijk geloof.
Ik ben er van overtuigd dat verschillende culturen met elkaar samen kunnen leven. 
Om dat samenleven mogelijk te maken zullen we wel moeten openstaan voor andere culturen. Momenteel is het zo dat iedere uiting van de Arabische cultuur onmiddellijk wordt afgewezen als fundamentalisme.
De totale afwijzing van de Arabische cultuur en de islam is bijzonder spijtig en schadelijk. De moslims die overal in de wereld op straat komen tegen het Amerikaanse imperialisme zijn onze bondgenoten. 
In de jaren '70 kon de bevrijdingstheologie ook bij atheïstische jongeren op enorm veel sympathie rekenen. Ook in de islam bestaan er zulke stromingen. Door de algemeen verspreide afkeer van de islam zijn die stromingen totaal onbekend in het Westen. 
Ik sluit hier af met enkele citaten van Tariq Ramadan (een bekende islamkenner die af en toe in Le monde Diplomatique publiceert en enkele heel interessante boeken heeft geschreven over de verhouding tussen de moderniteit en de islam).

"Depuis Seattle les alliances et les résistances traversent les frontières nationales et culturelles. Les musulmans qui vivent en Occident peuvent constituer un pont. Mais cela suppose aussi, en Occident, de rompre avec la vision monolithique et simpliste du monde musulman. Il faut chercher une alliance avec ceux qui prônent une résistance déterminée sur les plans économique et social et qui ajoutent aussi, comme une axe essentiel de leur lutte, une dimensions religieuse et culturelle que l'on ne peut ni négliger ni évacuer en la qualifiant simplement de "réactionnaire" parce que "religieuse"."

Over de anitglobalisten:
"On peut adopter une attitude politique et économique de résistance à l'ultralibéralisme et, presque inconsciemment, reproduire sa grille de lecture et ses excès dans les relations intellectuelles et militantes que l'on entretient avec les civilisations, les religions et les cultures du tiers-monde. Difficile de faire comprendre à un militant qui se considère comme un progressiste qu'il défende en même temps, et sans toujours s'en rendre compte, une représentation impérialiste et dominatrice de l'univers de référence des peuples musulmans."

Het is altijd interessant om de 'andere' kant ook eens aan het woord te laten...


(Citaten uit L'islam en questions, Alain Gresh et Tariq Ramadan, 2000)