Ik ben gedegouteerd van hoe dit landje wordt bestuurd. Ik wordt misselijk van ons economisch wereldsysteem. Ik wordt triest van alle miserie, egoïsme en haat die ik rondom mij zie.

En ik wil verandering, verbetering, vermenselijking. 

Maar ik wil ook geloven in echte democratie. Dus praat ik, ruik ik, voel ik zo goed en zo kwaad als het kan met mijn medemensen. Het zijn allemaal mensen, en allen hebben ze hun zwaktes. De ene is economisch zwakker, de andere sociaal, of emotioneel, of intellectueel, of gewoon qua uitzicht. We hebben hetzelfde bloed, en dood gaan we allemaal. Ik probeer er mee samen te leven, samen te werken (als buur, als vriend, als collega, als familielid, als medeaxievoerder, als hulpbehoevende, enz enz).
Ik heb gemerkt dat nog niet bepaald iedereen is doordrongen van de gedachte van solidariteit, vrijheid, wederzijds respect, gelijke kansen, enz. Integendeel zelfs: een meerderheid van mensen die ik in mijn jonge leven al ben tegengekomen, vallen ietsje te veel ten prooi aan paranoia, hebzucht, haat; ze zitten vast in hun ego-wereldje, willen constant aandacht voor hun eigen persoontje, slagen er niet in empathie te betonen met hun bredere omgeving, geven geen moer om afrika of dierenrechten, en zijn allen op één of andere manier machtsgevoelig (hetzij als kleine tiran, hetzij als gemakzuchtige slaaf).

Ik ben gaan zoeken, in heuvels en dalen, in bossen en woestijnen, en ik kwam hier en daar wat mensjes tegen die deze ellende, deze liefdeloosheid en domheid en gruwelijkheid eveneens met een min of meer helder oog aanschouwden, en er iets aan wilden doen. Zij bestaan echter uit twee soorten mensen.

Van één soort moet ik minder en minder hebben. Dat zijn de zgn 'radicaal linkse' roepers, zij die het steeds maar weer hebben over het Grote Gelijk, de nakende Revolutie, zij die gevangen zitten in het verdoemde Zwart-wit denken en BOVENAL zichzelf nooit in vraag stellen. Zij kiezen 'radicaal' voor een anti-perspectief, zien overal vijanden, en spotten met ieder die het aandurft 'ook eens in eigen hart te kijken', 'voor je eigen deur te vegen'. Deze zielloze wezens zijn slaven van een systeem dat enkel en alleen maar kan denken in termen van macht en geweld. 
Deze personen zijn over het algemeen  niet echt 'warme' personen, zij kijken je nooit recht in de ogen, durven al eens wat te liegen of bepaalde feiten te kleuren. Zijn bang van zichzelf en van de anderen, maar kunnen het niet nalaten constant Oordelen te vellen. Het te weinig aan hart wordt hier overgecompenseerd door de Geest. Te weinig mensenkennis, gecamoufleerd door gemakkelijk hokjesdenken. Ontwijking van al onze menselijk-sociaal-psychologische problemen, door alles monocausaal politiek te kleuren. Zijn eigen vrijheid niet aankunnen, en dus aanspraak maken op die van de anderen.

Langs de andere kant ben ik (gelukkig!!!) ook al wat andere, meer warme mensjes tegengekomen. Deze groep mensen valt, in tegenstelling tot de eerste groep, niet zo gemakkelijk te labellen. Het is een amalgaam van Vragers en Zoekers en Dromers met het hart op de juiste plaats. Zij plaatsen de Mens voor het Idee, en weten niet altijd zelf het Juiste Antwoord op hun persistente vragen. Praten betekent hier niet direct afmaken, of zoveel mogelijk mensjes winnen voor je eigen gelijk. Integendeel: deze groep mensen tracht zich wat bescheidener op te stellen, en tracht te leren van elkander. Zij zijn immers god niet. Zij trachten niemand te haten, en de complexiteit van het bestaan te aanvaarden. Als je hen vraagt naar hun 'gezindheid', dan krijg je een overvloed aan mogelijke antwoorden, gaande van hippie, over anarchist, trotskist, maoïst, communist, zapatist, marxist, gandhist, quaker, links-nationalist, kunstenaar, naar hen die zich helemaal geen etiket wensen aan te meten, niet geloven in een echte links-rechts opdeling, en zich enkel als Mens benaderd willen zien. Maar hoe men zichzelf in deze groep ook ziet, er wordt steeds geluisterd naar de ander.

Ik hoop tot die tweede groep te behoren. Daar, en daar alleen, voel ik mij thuis.

Maar wie tot deze tweede groep behoort, die staat voor een dilemma. Hoe moet de Revolutie er dan wel uitzien, als je beste medestrijders zich allemaal wel van een andere politieke of andere beeldentaal 
bedienen? Hoe moet je met die mensen ooit tot één of andere 'eisenbundel' of 'politiek manifest' komen, zonder in de allergrootste misverstanden terug uit elkaar te gaan?

Gevraagd naar de concrete invulling van DE revolutie, blijken de meeste roepers algauw een toontje lager te zingen. De meesten gaan hier terug uit van een centralistisch gestuurd economisch systeem, propvol bureaucraten. Met natuurlijk de nodige propaganda en media-controle, alsook gevangenissen en heropvoedingscentra WANT de koele vaststelling blijft: anno 2002 is misschien amper 1% van onze bevolking een radicale economische revolutie genegen. En die 1% is dan nog ZO oneens over de vorm van de revolutie.... 
Wie democraat is, luistert naar de stem van het volk, en laat de politiek gedijen op het ritme van het collectieve bewustzijn.
Wie radicaal-links is, installeert eerst de revolutie, en zal daarna de mensen van het nut ervan overtuigen???

Ik weet alvast wat ik wil doen. Ik wil meewerken, samen met zoveel mogelijk andere Zoekers en Dromers, aan een betere wereld. En ik wil dit doen door zoveel mogelijke wrede en slechte dingen publiekelijk aan de kaak te stellen (liefst via mediagenieke, frivole, originele axies), zoveel mogelijk mensen te sensibiliseren rond de uitwassen van vervuiling, asielproblematiek, economie enz. (via persoonlijke gesprekken, workshops, discussies....), en te werken aan een Vermenselijking van ons Westerse denken. (Ons denken is sinds Socrates misschien ietsje teveel Geest en ietsje te weinig hart geweest.) Stapje per stapje. Men mijn eigen leven als strompelende, gebrekkige getuigenis, naast dat van vele andere makkers. Mensen recht in de ogen kijkend. Samen met anderen zoeken om steeds meer Mens te worden, empathie aan te leren, leren luisteren, en vooral, ons bevrijden van die vervloekte SLAVE MIND, die ons telkens maar weer wijsmaakt dat de wereld enkel kan veranderd worden van bovenaf, in plaats van van onderuit, vanuit het hier en nu, door jij en ik.
Een 'revolution of the mind' IS mogelijk, en alleen vanuit deze premisse zal er ooit één of andere politiek- economische revolutie kunnen slagen. Slagen in menselijkheid en echte inspraak en democratie, bedoel ik.
Zijn dergelijke denkers dan 'reformisten' of 'reactionairen'? Ik dacht het niet. Een wezenlijk onderdeel van de groei van de 'master minds' (itt de 'slave minds'), is het opeisen van het eigen lichaam (kleding, sexualiteit, body language, taal,..) en de publieke ruimte (reclaim the streets, parkfuiven, kraken,...). Het is niet omdat je tegen bloed en repressie bent, dat je je als een schaap moet gedragen, de powers that be klakkeloos moet aanvaarden. Er bestaat echt wel iets als actieve geweldloosheid, non violent direct actions. Als onrecht wet is geworden, wordt ongehoorzaamheid de plicht.

Maar ben ik nu nog wel 'radicaal links' bezig, of laat ik politieke analyses beter over aan zij die er meer van weten?

love and respect
pinkje