Wie ik ben? Ik zou liever beginnen met wie ik WAS… Eén van de vele oppervlakkige mensen die op deze aardbol rondlopen en niet verder denken dat hun neus lang is…  Ik was eigenlijk gewoon zoals de grijze massa. Ik dacht dat de wereld draaide rond geld, diploma’s, carrière maken. Je leest het goed: ik dacht…
Het begon eigenlijk allemaal met het lezen van een interview in Humo met 2 van de bezetters. Ik had iets van ‘waw sjiek’, maar als studente journalistiek rook ik eigenlijk alleen een interessant verhaal. Toen we een artikel moesten schrijven voor Communiqué, het studentenblad van Hogeschool West-Vlaanderen, en zelf een onderwerp mochten kiezen, was mijn keuze dan ook algauw gemaakt.
Ik kan eigenlijk niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik het bos bezocht (op jacht naar een interessant stukje tekst). Het was bijna alsof de plaats magisch was. Ik voelde me er meteen thuis en besefte hoe erg het zou zijn als dit bos zou verdwijnen. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het voor mijn bezoek ook al tof wat de bezetters deden, maar ik had er gewoon niet echt bij stilgestaan.
De dagen na mijn bezoek aan het bos had ik echt het gevoel van ‘ik wil helpen, maar hoe???’ Omdat ik bijna jarig was (jaja, je raadt het al: de 14e oktober… Over een ongeluksdag gesproken!) besloot ik om daar gebruik van te maken. Ik mailde rond om iedereen mee te delen dat ik niets voor mezelf wilde maar alleen gerief voor de bezetters van het lappersbos wenste. Zondagavond hadden we dan ook onze auto ‘vol’geladen, klaar om –ironisch genoeg- op maandag naar het bos te trekken. Ik kon die avond niet slapen, ik was té enthousiast over de volgende dag. Ik lag die nacht te denken over die bezetters en hoe ze een verschil maakten. Hoe ze hoop gaven aan deze wereld. En hoe oppervlakkig mijn leven was, net zoals de mensen die mij omringen. Ik besefte ineens hoe belangrijk het was wat die jonge mensen in dat bos deden. Niet alleen voor het bos zelf, maar ook als signaal naar de mensen dat er sommigen wél nog om geven hoe de wereld in elkaar zit. Voor mij waren die bezetters die nacht een echt symbool van hoop (en dat zijn ze nog steeds natuurlijk).

Het smsje dat ik op maandag kreeg tijdens de lesuren sloeg dan ook in als een bom. Ik wilde kost wat kost toch naar Brugge gaan, en dat deden we dan ook. Na lang zoeken naar de actievoerders belandden we op de steenbrug. Nu zal ik eerlijk zeggen; ik kom uit een kleine gemeente, had nog nooit echt contact met de politie moeten hebben behalve als ze hier in de straat woonden. Ik heb heel mijn leven respect gehad voor de politie, maar de 14e oktober heeft dat helemaal veranderd. Ik denk dat ik nog lang zal rondlopen met een gevoel van minachting als ik de politie zie. Mannen in uniform die betaald worden om ons (de burgers) te beschermen, die hun macht misbruiken om rustige betogers (vrije meningsuiting, hallo?) in de grond te duwen en mee te sleuren. 
Weet je, momenteel voel ik me echt raar. Ik besef nu pas dat mijn wereld een illusie is, een oppervlakkige facade zonder inhoud. Ik wil eruit, maar hoe moet dat? Ik ben geen ‘plantrekker’ die het wel redt wat hij ook probeert. Ik ben opgegroeid met het idee dat ik zonder diploma nergens geraak, en ik kan dat idee dan ook niet zomaar van me afzetten. Maar ik hoef mezelf niet drastisch te veranderen, toch? Stapje voor stapje, zo lukt het ook. Dankzij de bezetters van het lappersfront (en alle andere actievoerders niet vergeten!) besef ik nu dat ik niet de persoon wil zijn die ik aan het worden was. Ik wil anders leven. Mijn eigen stijl creeëren, mijn eigen mening hebben, geloven waar ik in wil geloven. En hé, wie had 2 weken geleden gedacht dat ik vandaag op een site van activisten zou schrijven?
Ik wil deze tekst dan ook graag besluiten met het volgende: ook al is het maar iets kleins dat je probeert te bereiken, alle beetjes helpen. Woensdag was ik ook bij de ‘betoging’ (ik vind betoging eerlijk gezegd nogal agressief klinken, maar vind niet direct een beter woord). Pjotr zei toen tegen de betogers: “We hebben misschien een veldslag verloren, maar zeker niet de oorlog.” Als er ook nog maar iemand rondloopt die dankzij de bezetters is gaan nadenken over zijn leven en deze maatschappij, dan is zelfs de veldslag geen verloren zaak geweest!!