Inderdaad is de SAP de Belgische afdeling van de Vierde Internationale (voluit het 'Verenigd Secretariaat van de vierde internationale'). Deze organisatie heeft haar historische verdienste, en is vandaag naast de stroming van de International Socialists (de Britse SWP) de enige revolutionair-marxistische stroming in de wereld die iets voorstelt. De militant-stroming kreeg de laatste jaren een aantal serieuze klappen (de Scottisch Socialist Party die autonoom ging bv.), hoewel ze o.a. in België  bijzonder 'militant' zijn. Ze beperken zich er blijkbaar toe discussies te voeren over wie de echte erfenis van het trotskisme mag claimen. Ook van de stroming van Alan woods en co blijft na de afsplitsing van de militant niet zoveel over (hoewel ik dit één van de meest sympathieke, interessante en integere radicaal-linkse stromingen vind, check de site van de vonk of in defense of marxism er maar eens op na). 

Niettemin is een organisatie altijd een middel, nooit een doel. Laat deze tekst van Löwy de getuige zijn van het open debat en het antisektarisme binnen de vierde, waar vrijuit de eigen organisatie in vraag kan worden gesteld als er mogelijkheden zijn om iets veel groter en sterker op te bouwen. We twijfelen er niet aan om onze eigen enge organisatiebelangen op te geven om nieuwe vormen op te zetten, als dat de strijd maar vooruithelpt. Zo nam de Portugese afdeling van de vierde, de PSR, samen met de maoïstische UDP (vergelijkbaar met de pvda nota bene, behalve wat het sektarisme van die laatste betreft - de pvda verbrak onmiddellijk de banden met de udp toen die met de *trotskisten* van de PSR in zee ging), het initiatief tot de vorming van het links blok, dat nu na enkele jaren al drie parlementairen heeft (dat soort linkse eenheid, daar kunnen we in België maar van dromen, elders is het blijkbaar wel mogelijk, en leidt het tot resultaten!). Een ander voorbeeld: na de doorbraak van onze Franse zusterorganisatie, de LCR, met 4,3 % van de stemmen tijdens de laatste presidentsverkiezingen, werden onmiddellijk voorstellen gedaan om tot een nieuwe formatie te komen samen met LO van Laguiller en sectoren uit de PC. LO bleef echter op een sektaire koers. Een gemiste kans.
De bijeenkomsten van de Europese linkerzijde die plaatsvinden n.a.v. de grote andersglobalistische manifestaties overal in Europa, zijn een interessant spoor om de linkerzijde op niet-dogmatisch en niet-sektaire wijze te herstichten. Spijtig dat de debatten daarbinnen volledig aan België voorbij gaan. Enkel mensen van de SAP zijn in die debatten betrokken, andere linkse formaties blijven daarbuiten. Die meetings van de Europese linkerzijde omvatten de meest interessante organisaties in Europa: de LCR, SWP, het links blok, socialist alliance, de rood-groene beweging uit denemarken, Rifondazione comunista, de scottisch socialist party, etc. Recent deed Bertinotti van Rifondazione zelfs het voorstel tot de vorming van een Europese lijst voor de verkiezingen van volgend jaar. Dáár zouden we op indymedia en binnen de andersglobaliseringsbeweging over moeten discussiëren. In België blijven we wat betreft het politiek debat hangen op het niveau voor of tegen saddam, de échte discussie wordt geblokkeerd. Ik denk nochtans dat als we de Belgische linkerzijde willen deblokkeren, dat dat kan door ons karretje te hangen aan hetgeen momenteel op Europees niveau aan het gebeuren is.

Wat de verwarring betreft, tja, misschien moet het helemaal geen vijfde internationale heten (dat zegt Löwy zelf in zijn tekst, maar Didier heeft blijkbaar niet eens de moeite genomen hem te lezen, symptomatisch voor het niveau van de discussie op deze site, spijtig eigenlijk), waar het op aankomt is dat nieuwe lagen antikapitalistische militanten zich opnieuw gaan organiseren op internationaal niveau. En dit zonder de autonomie van de sociale beweging in het gedrang te brengen, of zonder zich in de plaats te stellen van de zelforganisatie van de mensen, enzovoort. Een revolutionaire organisatie heeft als functie een middel te zijn om die zelforganisatie precies vooruit te helpen. Zoals de rifondazione doet in Italië, die een enorme kracht is in de opbouw van de 'beweging der bewegingen' zonder haar eigen enge organisatiebelangen te laten primeren op het vooruithelpen van de beweging, of zoals de LCR, die jarenlang de opbouw van de eigen organisatie heeft ondergeschikt aan het werk van haar militanten in de vakbond, aan de basis. 

Matthias