Natuurlijk bestaan er centra waar je als gediscrimineerde allochtoon klacht kan indienen. Maar die centra genieten niet het vertrouwen van dslachtoffers van racisme. Getuige daarvan is het geringe aantal klachten dat wordt ingediend. Een klachtenbank moet vechten voor het vertouwen van het slachtoffer. Het slachtoffer moet de indruk krijgen dat het zin heeft om een geval van racisme aan te geven. Maar bij de bestaande klachtenbanken merkt hij dat de klacht enkel goed is om de statistieken aan te dikken en om de papierstapel op de bureau van de registrerende bediende wat hoger te maken.
Het probleem bestaat niet enkel bij klachten over racisme bij de politie. Ook de bestrijding van discriminatie in het onderwijs is een pijnpunt. Het onderzoek van Ufsia-vorser Kurt Demeester (1999) leert dat alleen al in het Antwerpse op jaarbasis minimaal 1200 zogeheten ‘grieven’ bestaan. Het gaat daarbij om situaties waarbij allochtone jongeren of hun ouders vinden dat ze geweigerd worden op school of op andere wijze gediscrimineerd worden. Er is de beoordelings- en bemiddelingscommissie (Beobemi) binnen de Vlaamse Onderwijsraad waar je als migrantenouder terecht kan met je klacht. Deze commissie ontving tussen 1994 en 2001 slechts 204 klachten. Er bestaan allerlei belemmeringen om een klacht in te dienen: angst om als probleemmaker gestigmatiseerd te worden (victimising), angst voor een lange en kostelijke procedure, onduidelijke procedures, ontoegankelijke meldpunten,… Als er dan toch een klacht wordt ingediend, gebeurt het vaak dat de klacht geminimaliseerd, ontkend of genegeerd wordt. Klachten die aan de oppervlakte komen zijn dus slechts het topje van de ijsberg. Onderzoekster Philomena Essed en auteur van het standaardwerk “Alledaags racisme” stelt terecht: “Iemand van racisme beschuldigen wordt erger gevonden dan racisme zelf.”
Bij AEL weten de slachtoffers dat hun klacht serieus genomen wordt. AEL minimaliseert de klachten niet. AEL biedt immers meteen ook een middel aan om te strijden tegen discriminatie: door de jongeren te organiseren, bewust te maken en door samen met hen actie te voeren. Alleen daarom al waren de burgerpatrouilles een uniek experiment.
De uitlatingen van de Antwerpse politiechef Lamine zijn daarom des te smeriger.
In het Laatste Nieuws beweerde hij dat de patrouilles nooit bestaan hebben.
"We hebben ze maar één keer gezien. Voor het oog van de camera"
Dat is liegen tot je zwart ziet, meneer Lamine. Waarom dan al die commotie?
Waarom dan de oproep om de wet te veranderen? Reporters van Indymedia hebben
de patrouilles twee keer gevolgd. De eerste keer was er slechts één
fotograaf bij. De tweede keer enkele journalisten die na een paar vragen aan
de patrouillerende meisjes weer weg waren. De politie was er iedere keer bij.
De eerste keer stonden twee wagens gevuld met telkens vier blanke kleerkasten
te wachten aan de overkant van het lokaaltje waar de patrouilles vertrokken.
De tweede keer werden iedereen in de buurt van de patrouilles aan een identiteitscontrole
onderworpen door een "flik" die zich weigerde te legitimeren. Diezelfde
keer werden de mensen van Indymedia gevolgd tot aan het station door weer eens
vier geblokte en kortgejaste mannen. Maar de Antwerpse politie is dus niet alleen
racistisch. Ze liegt ook graag. En het was twee keer Lamine die dat met een
uitspraak in de media bewees. Waarvoor dank.
AEL
informeert burgers/L'AEL informe les citoyens
Reportage
burgerpatrouilles by Mara
Burgerpatrouilles
van AEL opnieuw van start by christophe callewaert