AEL-leider Abou Jahjah werd onder politieke druk aangehouden en… terug vrijgelaten zonder enige bewijslast. De dikwijls onbewezen beschuldigingen gingen echter gewoon door. Met welk fenomeen hebben we te maken? Kunnen socialisten de voorgestelde “centrum-linkse” lijst ondersteunen? 

Vanwaar komt de woede? 

Steeds meer mensen worden geconfronteerd met werkloosheid en armoede. In Borgerhout is 1 op de 5 inwoners afhankelijk van het OCMW. Van de 14,7% werklozen in Antwerpen, is 35% van niet-Europese afkomst. Maar het Antwerpse stadsbestuur vindt deze problemen niet prioritair. Prestigeprojecten als het “Museum aan de Stroom” of het nieuwe gerechtsgebouw moeten kunnen, terwijl in de sociale sector drastisch wordt gesnoeid. 200 welzijnswerkers worden ontslagen en het budget voor de sociale sector zou dalen met 38% tot 46%. 

Daarmee geconfronteerd bperkt het stadsbestuur zich tot het achternalopen van het Vlaams Blok. Het politieplan “geïntegreerd plan Marokkanen” schrijft de criminaliteit in een wijk zonder toekomst niet toe aan het systeem dat geen toekomst biedt, maar aan één bepaalde groep slachtoffers van dat systeem! Arme Belgen worden tegen arme migranten opgezet. Het is in zo’n klimaat dat het tot racistische moorden komt. 

Samen vechten voor jobs, gezondheidszorg en onderwijs – tegen een verdeel- en heersstrategie!

De Arabisch-Europese Liga heeft bijzonder snel aan aanhang kunnen winnen. In tegenstelling tot de “officiële spreekbuizen” van de migrantengemeenschap, speelt de AEL wel in op terechte bekommernissen bij migranten. 

De traditionele partijen hebben hun mond vol van integratie, maar zijn niet in staat om daarvoor de voorwaarden te creëren. Iedereen heeft recht op een degelijke job, onderwijs en gezondheidszorg. Zowel Belgen als migranten worden door ontslagen en besparingen getroffen. Het zijn echter de migranten die het hardst getroffen worden en als zondebok worden aangewezen. 

Nochtans is het meer dan duidelijk dat niet de migranten, maar deze regering onze diensten privatiseert en onze scholen duurder maakt. Het zijn de patroons wereldwijd die hun deuren sluiten en hun productie laten uitvoeren naar lage loonlanden (net die landen waar onze migranten vandaan komen). Een verdeel- en heersstrategie kan ons slechts verzwakken. We moeten samen vechten tegen onze gemeenschappelijke problemen. 

Terwijl de AEL de juiste problemen aanhaalt, is het nog steeds onduidelijk welke oplossing zij naar voor brengt. Zo zijn er de verontrustende uitlatingen met erg conservatieve standpunten over het gezin, de positie van de vrouw, homoseksuelen,... en biedt ze geen antwoord op extreem conservatieve islamstromingen die openlijk op haar betogingen propaganda voeren. Tegelijkertijd slaagt ze er wel in om het idee van zelf-organisatie te populariseren, wat op zich een positief element is. 

Door de AEL is daar op ingespeeld door zelf - terecht - patrouilles te organiseren om de politie op racisme te controleren. De traditionele media schreeuwen moord en brand en eisten een onmiddellijk verbod van de “privé-milities” van de AEL. Opnieuw wordt in alle talen gezwegen over de redenen waarom veel migranten geen enkel vertrouwen hebben in de politie en er zich tegen afzetten door zelf controle op de politiediensten te gaan organiseren! Criminalisering van om het even welke protestbeweging wordt een trend: denken we maar aan de hetze tegen de strijd van de arbeiders van Clabecq en de antiglobaliseringsbeweging. Daartegenover stelt zich de vraag wie nu eigenlijk controle uitoefent op de politie. 

Waarom hebben wij niks te zeggen over de politie? Een democratische controle op de politiediensten georganiseerd vanuit de bevolking zelf (zowel migranten, jongeren, vakbondsmilitanten, werklozen,...) zou normaal moeten zijn. 

Democratische controle over de politie 

Ten tijde van de witte mars kwam de bevolking massaal op straat om haar medeleven te uiten en te protesteren tegen de doofpotoperaties. Het betonen van medeleven werd de jonge migranten echter niet gegund. 

We begrijpen de woede van de migrantenjongeren. De vraag is echter op welke manier we ons het beste kunnen verzetten, zonder de rest van de bevolking tegen je in het harnas te jagen en het stadsbestuur een argument te geven om nog repressiever op te treden. Iedereen begrijpt wat rouw en woede zijn. Je venster aan diggelen zien gaan, doet dit begrip echter verdwijnen als sneeuw voor de zon. 

Het is algemeen geweten dat er bij politiecontroles vaak racisme aanwezig is. Migranten worden meer gecontroleerd en de politie is erin geslaagd een bijzonder negatieve reputatie op te bouwen. Het gewelddadig optreden tijdens de betogingen tegen de oorlog in Palestina is slechts één voorbeeld. Ook toen kwam het tot rellen. Deze houding moet worden onderzocht en aangeklaagd. 

Het is de taak van de politie om rellen te vermijden, niet om ze uit te lokken. Vandaag wordt de politie ingezet tegen migranten, morgen tegen stakende havenarbeiders. 

Welke weg vooruit? 

Bij veel migranten leeft een enorme woede. De vraag is hoe we die kunnen omzetten in acties en bewegingen waarmee effectief verandering kan worden afgedwongen. Zonder de specifieke problemen van migranten uit het oog te verliezen, moet het verzet opengetrokken worden tot een beweging die antwoordt op de problemen van tekort aan sociale huisvesting, de werkloosheid, de besparingen in de welzijnssector,... Zo’n programma moet gebaseerd zijn op solidariteit van arbeiders en jongeren van gelijk welke afkomst. Enkel de arbeidersbeweging kan fundamentele oplossingen aanbieden. 

Politiek beschikt de arbeidersbeweging niet meer over haar eigen instrumenten om haar belangen te verdedigen. SP.a en PS kijken niet meer om naar degenen die hen groot hebben gemaakt. In de plaats van op te komen voor een socialistisch alternatief op het kapitalistisch systeem (waar alles moet wijken voor winst), volgt deze partij dezelfde logica van besparingen als de CD&V, VLD,... Wat zich de afgelopen dagen heeft afgespeeld, is daar het directe resultaat van. Deze situatie kunnen we omkeren. Belgische en migrantenarbeiders moeten een eigen politiek instrument opbouwen. 

Indien dit de bedoeling was van de AEL-lijst, dan zou LSP/MAS daaraan meebouwen. Maar slechts Belgen op de lijsten zetten om een vormelijke eenheid te hebben, zal niet voldoende zijn. Het is je oriëntatie naar de arbeidersbeweging en welk programma je verdedigt in de beweging die het verschil maken. Wij denken dat een programmatorische eenheid nodig is. Eén die de bedoeling heeft Belgische en migrantenarbeiders te verenigen in hun strijd tegen de sociale afbraak en iedere vorm van verdeel- en heerspolitiek (racisme, seksisme, religie of discriminatie op basis van seksualiteit) afwijst als verzwakking van de beweging. Op basis van deze houding zal LSP/MAS dan ook de discussie aangaan met de AEL en haar bondgenoten. 

Positieve discriminatie op de werkvloer? Aparte islamscholen? 

Veel wijst echter in de tegenovergestelde richting. De AEL is in de eerste plaats een moslimorganisatie. Ze staat o.a. voor aparte islamscholen en verplichte quota voor migranten op de werkvloer. Na jarenlange negatieve discriminatie eist ze nu een periode van positieve discriminatie op.

Eerst en vooral denken wij dat aparte scholen de kloof tussen Belgen en migranten slechts groter kunnen maken. Een strijd voor godsdienstvrijheid in elke school zou een veel betere benadering zijn. Hetzelfde geldt voor quota. Moeten we opkomen voor quota voor migranten, waarbij het op de werkvloer nooit zeker zal zijn of de migranten aangenomen werden omwille van hun kwaliteiten, of omwille van het feit dat ze migrant zijn? Zal dit de eenheid op de werkvloer bevorderen en racisme tegengaan, net op het moment dat de werkloosheid terug sterk aan het stijgen is? Zullen quota werkloosheid oplossen? Wij denken van niet. Enkel een gezamenlijke, consequente strijd tegen iedere afdanking en voor een drastische arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, met bijkomende aanwervingen – voor een socialistische maatschappij die iedereen een fatsoenlijke job garandeert – zou echt komaf kunnen maken met racisme.