Stel dat er in heel België dertig dagen lang geen bussen zouden rijden...

De staatsstructuren worden steeds verder uitgebouwd op een nationalistische grondslag die de mensen scheidt. De structuren worden ook ingewikkelder en ongrijpbaarder.

Meer dan dertig jaar staatshervormingen hebben geleid tot de triomf van het nationalistisch gedachtengoed van Vlaams Blok en de Volksunie. Alle politieke partijen splitsten op volgens taal, de vakbonden hangen nog maar slapjes aaneen. De arbeidersstrijd werd ernstig bemoeilijkt door de inrichting van een tweeledig federalisme.

Het Lambermontakkoord en het akkoord over Brussel zetten de tendens verder. Zij zijn het resultaat van toegevingen die de Vlaams nationalisten konden afdwingen. Om fiscale autonomie te krijgen en de ‘gegarandeerde Vlaamse aanwezigheid’ in Brussel op te voeren, chanteren de Vlaamse partijen de Franstaligen wiens onderwijs in zware geldnood zit. Er is geen intentie om aan alle kinderen degelijk onderwijs te geven; men geeft alleen geld voor het Franstalige onderwijs om de eigen positie te versterken. Degelijk onderwijs bieden aan alle kinderen kan alleen door het onderwijs te hernationaliseren.

De georganiseerde apartheid met afzonderlijke Franstalige en Nederlandstalige lijsten bij de verkiezingen voor de Brusselse Hoofdstedelijke Raad blijft bestaan. Nederlandstaligen en Franstaligen kunnen geen gezamenlijke lijst indienen bij deze verkiezingen. Om de samenleving verdraagzamer te maken is in Brussel, net zoals in heel België, een beleid nodig dat de actieve kennis van de twee grote landstalen bevordert. Maar dat is zelfs geen beleidsoptie, niet bij de Franstaligen en niet bij de Nederlandstaligen, omdat men alles zet op de uitbouw van de ‘eigen taalgemeenschap’. Het actief bevorderen van de tweetaligheid in alle openbare diensten en instellingen (met toekennen van degelijke premies en de mogelijkheid om gratis tijdens de werkuren lessen in de tweede landstaal te volgen) is een essentiële voorwaarde om elke taaldiscriminatie weg te werken in Brussel.

Pesterijen tegen Franstaligen in de Brusselse Rand en de onwil en onkunde om Nederlands te spreken bij sommige Brusselse diensten moeten onmogelijk worden. De federalisering en communautarisering moeten ongedaan gemaakt worden omdat ze de eengemaakte strijd van de werkers verzwakken.

Federalisme voedt nationalisme en separatisme

De PVDA komt op voor de afschaffing van de Vlaamse Raad, de Franstalige Gemeenschap, de Waalse Raad en de huidige Brusselse Raad. De tweeledige staatsstructuur sleept België al 40 jaar mee op een weg van toegenomen nationalisme en separatisme. Niet voor niets zien de ultra’s aan beide zijden van de taalgrens in hun Waalse en Vlaamse parlementen de voorafspiegeling van ‘grondwetgevende’ Vlaamse en Waalse instellingen die de onafhankelijkheid kunnen uitroepen.

Alle bevoegdheden zoals economie, leefmilieu, onderwijs, gezondheid, gemeentewet, wetgeving op verkiezingen, buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking, enz. dienen opnieuw op nationaal vlak beheerd te worden. De provinciestructuren moeten opnieuw een grotere rol krijgen als tussenliggend bestuursniveau voor die zaken die beter op het provinciale of regionale vlak worden beslist.

De democratie kan in Brussel in de allereerste plaats een dienst worden bewezen door aan alle mensen die vijf jaar in België verblijven onmiddellijk volledige politieke rechten toe te kennen. Zo komt er meteen een einde aan de politieke uitsluiting van ruim 35 procent van de Brusselse inwoners. Geen apartheid. Daarom geen taalgesplitste lijsten bij verkiezingen: men moet lijsten kunnen indienen die Nederlandstalige en Franstalige Belgen en migranten verenigen. Een verantwoorde, democratische vertegenwoordiging van Nederlandstaligen en Franstaligen in het Brusselse Gewest kan alleen gerealiseerd worden door de huidige beperking van het Brusselse Gewest tot de grenzen van de 19 gemeenten te doorbreken. De oprichting van een groot Brussels Gewest dat rekening houdt met de economische, sociale en culturele rol van Brussel (en dat reikt ruim verder dan de huidige 19 gemeenten) biedt een democratische uitweg. Er komt dan een logische, sociaal-economisch geïnspireerde structuur waarbij de taal van ondergeschikt belang is. (Brussel en de huidige randgemeenten met faciliteiten krijgen dan een bijzonder tweetalig statuut binnen het grote Brusselse Gewest waarvan ook eentalig Vlaamse en Franstalige gemeenten deel uitmaken.)

De wereld één dorp, in België opdeelwoede

De centrale bekommernis van de PVDA, die als enige politieke partij in België zowel Franstaligen als Nederlandstaligen verenigt, is niet de versterking van een ‘Vlaamse’ of een ‘Franstalige’ positie. Voor de PVDA gaat het erom alle werkers meer democratische rechten te geven, meer verdraagzaamheid, samenwerking en solidariteit, meer welvaart en welzijn. Hoe meer democratie, hoe minder verdeeldheid, hoe beter de strijd voor het socialisme kan gevoerd worden. Daarom moeten Vlaamse, Waalse en Brusselse werkers niet onder mekaar ruziën, maar samen opkomen voor de verdediging van hun belangen

De nationalistische ophitserij en verdeeldheid verzwakken de slagkracht van de arbeidersklasse. De strijd van de leraars speelde zich in de jaren negentig gescheiden af in Vlaanderen en Wallonië. Dat was één van de redenen van de machteloosheid om een nationale herfinanciering van het onderwijs af te dwingen. Bij de leraars in Vlaanderen en Wallonië is de jongste tijd het bewustzijn gegroeid over de nationale herfinanciering van het onderwijs. Het nieuwe akkoord komt hieraan niet tegemoet. Volgens OVDS (Oproep voor een Democratische School) is een herfinanciering nodig van nationaal 180 miljard frank indien men opnieuw 7 procent van het bruto binnenlands product aan het onderwijs wil besteden en de dramatische snoei-operaties in het onderwijs ombuigen. OVDS stelt: “Wat men ons belooft, is geen herfinanciering. Het gaat opnieuw om tien jaar nauwelijks gematigde bezuinigingen.”1

Bij de staking van de Waalse buschauffeurs zou men moeten bedenken welk effect dergelijke actie zou hebben als in heel België dertig dagen lang geen bussen zouden rijden. De impact van nationaal gevoerde klassenstrijd is veel groter en leidt sneller tot resultaten.

Terwijl de wereld hoe langer hoe meer één dorp vormt en de grote kapitaalgroepen over de hele wereld samenwerken, woedt in België een nationalistische opdeelwoede. De verdeling van het verzet door het aanwakkeren van taaltwisten is voor de burgerij in België een handig middel om buiten schot te blijven. Terwijl de politieke structuren in de voorbije dertig jaar werden aangepast, verhuisde tegelijk 10 procent van het nationale inkomen van de werkers naar de patroons en de kapitaalbezitters!

België krijgt een uitermate ingewikkelde, voor de gewone mensen onbegrijpelijke structuur. Ons land telt nauwelijks evenveel inwoners als Londen. Toch hebben wij zes regeringen, zeven parlementen, tien provincieraden. De verdeling gebeurt op basis van taalaanhorigheid. Denk maar aan de eentalige identiteitskaarten in Brussel, gesplitste kieslijsten bij verkiezingen, aparte Nederlandstalige of Franstalige scholen, alleen gratis openbaar vervoer voor Vlaamse senioren in Brussel. Een sportvereniging moet zich bekennen tot een of andere taal omdat ze anders geen subsidies kan krijgen. Sommige sociale tegemoetkomingen gelden alleen voor inwoners in Vlaanderen en niet bij verzorging in Waalse instellingen, enzovoort.

In plaats van een meer democratische structuur en een beter en doorzichtiger beleid, loopt deze staatsstructuur uit op een ingewikkeld kluwen van administraties. De Belgische burgerlijke staatsstructuur staat mijlenver af van de gewone man en vrouw in de straat. De vervreemding tussen staat en straat is compleet.

1. OVDS, Persmededeling, 18 oktober 2000.

Lambermont, Costa...
De paarsgroene coalitie gaat door met de absurde constructie van het federalisme in een land dat niet groter is dan een zakdoek. Absurd en fataal...
- Over de staatshervorming
- Van waar moet het geld komen?
- Fiscale autonomie
- Gelijkschakeling van de personenbelasting?
- Apartheid op z\'n belgisch