Ik vat even het standpunt van Jan samen, kader van de KP, en bevlogen debater. Jan schrijft : “Het is niet voldoende om enkel voor de terugtrekking van de VS en co. te zijn. Dat hun terugtrekking een 'garantie' is voor democratisering is een werkelijk stupiede argument. De problemen van de Afghanen zijn dan nog niet opgelost. (…) Daarom, en ik heb dat al gezegd, ben ik tegen een oorlog die miljoenen mensen in de armen van het fundamentalisme drijft, en vóór een referendum en een volksvergadering van de Afghanen om hen te vragen wat voor regime ze willen, en een voorlopige bescherming door VN-blauwhelmen, liefst voornamelijk uit Islamitische landen. De VN is ook verre van perfect, maar zoiets is beter dan wat nu gebeurt.” 

En Arne, ook al een jong kader van de KP, schrijft in dezelfde zin : “Afghanistan kan er maar bovenop komen als de internationale gemeenschap bereid is op korte, middellange en lange termijn zwaar te investeren in dit land en er welvaart te creëren,er een democratisch bestel op poten te zetten, dat werk maakt van het respecteren van de menselijke waarden en rechten. Er nu voor pleiten dat er een onmiddellijke terugtrekking komt van alle westerse mogendheden uit de regio, en de zaken op hun beloop te laten, is dezelfde fout maken die het Westen na 1989 heeft gemaakt en waarvoor de Afghaanse bevolking de verschrikkelijke prijs heeft moeten betalen. Het kan toch niet de bedoeling zijn de bevolking weer aan een bende moordenaars uit te leveren.”

Jan en Arne beroepen zich expliciet op het dialectisch materialisme (het marxisme dus) om hun standpunt te onderbouwen, tegen de logica om éénzijdig kamp te kiezen tégen de VS. We moeten tegelijk ook kamp kiezen tegen de Taliban, is de redenering, en dan kun je niet anders dan over een alternatief nadenken. En de VN is de beste garantie om dat alternatief vorm te geven.

Ik noem mijzelf ook marxist, en ik zie het allemaal een beetje anders. We leven in een wereld die gedomineerd wordt door de fenomenale tegenstelling tussen de kernlanden van het imperialisme (het ‘vrije westen’) enerzijds, en de socialistische landen/neutrale landen/afhankelijke neokolonies anderzijds. Hoe kan in dergelijke omstandigheden een internationale instelling als de ‘Verenigde Naties’ (het woord alleen al) iets anders zijn dan de afspiegeling van die tegenstellingen in de wereld ? Hoe zou in een wereld waar de VS en Europa de lakens uitdelen een internationaal overlegorgaan kunnen bestaan waar dat NIET zo is ? Ik vind zoiets onlogisch.

In dergelijke omstandigheden een VN-initiatief in de regio van Afghanistan steunen is onverantwoord. Bush weet natuurlijk ook dat de VS en Europa de VN domineren, gewoon omdat ze in de realiteit de sterkste zijn en iedereen naar hun pijpen doen dansen. Bush heeft gisteren aangekondigd dat hij “een speciale coördinator heeft benoemd om een alternatief regime in Kabul te bespreken met vertegenwoordigers van de Verenigde Naties.” (De Standaard van vandaag). En verder : “President George Bush voelt er niets voor om Amerikaanse troepen te lang in Afghanistan te laten. Zeker kunnen ze niet ingezet worden voor nation building, de heropbouw van de politieke en sociale structuren van het land. Daar ziet Bush een grote rol weggelegd voor de VN (zie elders op deze pagina).” En De Standaard voegt er nog aan, met een lapsus die recht uit het onderbewustzijn van de redacteur in kwestie moet zijn gekomen, dat daarover al contacten gelegd zijn met “secretaris-generaal Colin Powell”. In de feiten zal het misschien wel zo wezen, maar ik dacht dat de stroman aan het hoofd van de VN toch anders heette.

Hoe moet het dan wel ? De verleiding bij bepaalde progressieven is blijkbaar groot om van de aanval op de VS te profiteren om maar meteen het probleem van de Taliban op te lossen, als onbedoeld maar nuttig neveneffect van de imperialistische strooptocht in de regio rond de Kaspische Zee. 

Als marxist ben ik ervan overtuigd dat alleen de strijd van de bevolking iets kan veranderen aan de Taliban. Het kan zijn dat in bepaalde omstandigheden een dergelijke volksbeweging bepaalde tegenstellingen tussen de internationale burgerij zou kunnen gebruiken door bijvoorbeeld steun te aanvaarden van één bepaald westers land (cfr Kabila die op een geniale manier de tegenstellingen tussen de VS en Europa, Frankrijk in het bijzonder heeft uitgebuit tijdens zijn opmars naar Kinshasa), maar de hoofdzaak blijft in elk geval een autonome volksbeweging die de omverwerping van het regime kan realiseren. 

Als wij, westerse progressieven, het “objectieve belang van de onderdrukten” willen dienen, zoals Jan zegt, dan moeten wij de revolutionaire krachten in Afghanistan, Pakistan en co massaal steunen, zodat zij in staat zouden kunnen zijn om komaf te maken met de reactionaire feodalen van de Taliban. Maar nu die beweging nog zwak is, een beroep doen op de VN die uitvoert wat Washington beveelt, dat is het land uitverkopen aan de westerse belangen.

De progressieve krachten in Pakistan bijvoorbeeld zijn een massale campagne bezig (net zoals de islam-groeperingen daar trouwens) tegen de oorlog en tegen de steun van Pakistan aan die oorlog-om-olie-en-gas. Zij zien wel in dat het grootste gevaar dat de regio bedreigt niet de Taliban is, maar de VS, die daar hun energie-voorraden van de toekomst willen komen veiligstellen. Als we de progressieve krachten willen versterken, laten we dan hun campagne tegen de oorlog financieel ondersteunen in plaats van op te roepen voor een VN-interventie die met politieke middelen zal realiseren wat de VS nu met militaire middelen voorbereiden.