In een paar jaar zijn de leiders van de groene partijen overgestapt van kritiek op de uitwassen van het kapitalisme naar de verdediging van de Europese patroons en het Europees leger. Veel mensen, zoals de vredesbetogers in Gent op 19 oktober, zoeken nu naar een politiek alternatief. 
Het Duitse groene parlementslid Ilka Schröder en het Belgische kamerlid Vincent Decroly vertrekken met slaande deuren. Van binnenuit kan je onmogelijk nog iets veranderen aan de politiek die de ministers en parlementaire fracties aan de groene partijen opleggen, zeggen ze. In Frankrijk blijven de groenen van Dominique Voynet in een regering die staat te trappelen om te mogen meedoen met de oorlog in Afghanistan. Net zoals die andere 'linkse' partner, de Parti Communiste, die steeds verder opschuift naar rechts, zodat je nauwelijks nog een verschil ziet met de Parti Socialiste. Die is overigens erg tevreden met de stille dood van de PC die in 1994 590.000 leden had en vandaag nog 150.000. 
Die ruk naar rechts gebeurt op een moment dat honderdduizenden jongeren zich inzetten voor een andere wereld  met de communist Che als symbool. Op een moment ook dat er in de vakbonden stemmen opgaan voor samenwerking met de beweging voor een andere globalisering. Die beweging, de vredesactivisten en de mensen die ontgoocheld zijn in Agalev en Ecolo zijn dus op zoek naar een politiek alternatief. 

Vanwaar die groene afgang? 
Voor we het over een alternatief hebben, moeten we toch eerst de vraag stellen waarom de groene leiders op enkele jaren tijd afgestapt zijn van hun kritiek op de uitwassen van het kapitalistisch systeem en nu de machtige Europese patroons verdedigen. Waarom werpen zij zich op als de herauten van de opbouw van de Europese Unie en het Europees leger, van 'humanitaire' bombardementen op Joegoslavië en van 'kritische solidariteit' met de Verenigde Staten in Afghanistan, van de liberalisering van openbaar vervoer, energie en post en van een migratie op maat van de Europese patroons? 
De groene partijen dienden zich aan als alternatief voor de socialistische partij. Als men denkt aan een alternatief links van de SP en Agalev, is het aangeraden de lijn te volgen tussen het vertrekpunt van de groenen en het punt waar ze nu staan. De groenen zijn groot geworden in de periode dat iedereen overtuigd was van het failliet van het communisme. In 1989 verheugden zij zich net als alle burgerlijke partijen, inclusief de fascisten, over "de ineenstorting van een staatsmodel zonder markt en zonder vrijheid"1 zoals zij het socialisme omschreven. Tot voor kort leefde de idee dat het kapitalisme voor eeuwig het pleit gewonnen had. De 'vrijheid en de markt' hebben tot historische concentraties geleid en de derdewereldlanden helemaal onderworpen aan de dictatuur van de Wereldhandelsorganisatie en het Internationaal Monetair Fonds. Verlost van de communistische 'dreiging' hebben de patroons nu de handen vrij om alle verworvenheden van de werkers af te breken. 
In het debat over het alternatief voor deze verouderde wereld is het belangrijk te gaan kijken welke pogingen er vorige eeuw werden ondernomen om een maatschappij op te bouwen zonder ongelijkheid die zo typisch is voor en en inherent aan het kapitalisme. De motor van die maatschappij was niet de verrijking van diegenen die alles al hadden. De sociale bescherming van de bevolking was het eerste doel. 
De tijd is rijp om de duizenden anticommunistische vooroordelen te kritiseren die de voorlopers van de G7 en de Wereldhandelsorganisatie er bijna honderd jaar lang hebben ingepompt om te verhinderen dat de uitgebuite mensen hun macht zouden omverwerpen. Het anticommunisme heeft links meer dan wat ook verdeeld en verzwakt schrijft de Amerikaanse prof Michael Parenti in een zopas bij EPO verschenen boek. En Frances Saunders bewijst hoe de CIA miljarden en miljarden dollar besteedde aan de versterking van anticommunistisch links. 
Het debat zal dus ook gaan over de vraag waarom de PVDA altijd aan de kant van de onderdrukten is blijven staan, waarom links op de eerste plaats een communistische partij nodig heeft om het kapitalisme eindelijk in de vuilnisbak van de geschiedenis te gooien. 
1 Changer d'économie. Le programme économique d'Ecolo, Ed. Luc Pire, 1999, p.6