Het was al lang duidelijk dat de emancipatie voor de allochtone gemeenschap zeer beperkt was.  Zelforganisatie zoals AEL dat nu aanpakt, dat begrijp ik dan ook volledig.
In mijn werk met sociaal uitgestotenen en de vierde wereld volg ik ook dezelfde strategie.  De mensen moet zelf het heft in eigen handen nemen.  Initiatieven in het middenveld boeten snel aan kracht in, ze worden ook dikwijls gerecupereerd.  Ik heb dergelijke ervaringen met daklozen werkingen, van als je subsidies aanvaard moet je jezelf houden aan allerlei regeltjes.

Ik heb zelf een Marxistische achtergrond die uit de vroegere KP komt en die wil ik behouden.  Het lompen proletariaat ligt nochtans niet goed in de markt bij Marxisten.  Maar ik denk dat er vandaag grote sociaal uitgesloten groepen zijn waar een enorme kracht van uit gaat.  Desondanks het feit dat ze uitgesloten worden gaat er een enorme kracht van uit.  Het is natuurlijk ook een groep die extreem slachtoffer is van de kapitalisme.  De groep van allochtonen en AEL behoren natuurlijk niet tot de klassiek 4° wereld maar het is wel een groep sociaal uitgestotenen.

Na de moord op Mohamed Ashrak had men het over een “Oorlog op de Turnhoutse baan”.  Maar daar is zo goed als niets gebeurd.  Er zijn een paar ramen gesneuveld en een politie agent heeft zijn voet verstuikt.  Ik begrijp dat jongeren een steen vastpakken en daarmee smijten als ze kwaad zijn.  Dat is het begin van een politiek bewust zijn.  De mensen van AEL die werken daarmee, en dat is zeer knap.  Die methodiek doet me  zeer sterk denken aan de prille arbeiders, vrouwen en holebi beweging.  Angela Davis in de verenigde staten was ook zo iemand die dezelfde weg bewandelde.

Vanaf het begin voelde ik aan dat wat er in Borgehout aan het gebeurde OK was.  Als ik zie hoe Dyab Abou Jahjah erin slaagt om die jongeren te bereiken, vergaderingen met 300 jongeren, dat is gewoon fenomenaal.   Heel die hetze rond de pro Palestijnse beweging in Antwerpen.  De onmogelijkheid om over het zionisme te praten zonder als antisemiet afgeschilderd te worden.   Ik ben zeker geen antisemiet, maar ik ben wel tegen het zionisme.
Al die kritieken over vrouw- en homo- onvriendelijkheid, dat is natuurlijk volledige onzin.  Nu eist die bange blanke man emancipatie van de allochtonen terwijl ze die kwestie nog niet zelf konden onplossen.  Het zullen de allochtone vrouwen zelf zijn die zich moeten emanciperen, en ik vind eigenlijk veel van die migranten vrouwen heel wat haar op hun tanden hebben.

Progressieven moeten opletten voor onderhuids racisme.  Misschien moet je naar bed geweest zijn met een Afrikaanse vrouw om dat echt te beseffen.  Je staat dan naakt tegenover iemand met een andere cultuur en kleur, dat is zeer confronterend.
Onderhuids racisme heeft zich op 3 april overal getoont.  Anne De Graeve in De Morgen had het zelfs over de geur van Dyab, dat is toch 100% racisme.  Ook in AGALEV is er die angst  en die diabolisering van Dyab Abou Jahjah.   Men distantieerde zich 100% van AEL, en dus kon men onmogelijk inzicht verwerven.  Die van AEL zijn coherent blijven verder doen, en nu plots wil iedereen weten en begrijpen waarover het gaat.
Er is natuurlijk ook de oorlog, je kan vandaag niets meer los zien van de oorlog van Bush.  Dat gaat de hele houding tegenover moslims bepalen.  In Nederland zie je zelfs tanks in de straten verschijnen.  Die afkeer tegenover moslims gaat een zeer grote rol spelen, terwijl je eigenlijk veel meer schrik moet hebben van het onfeilbare gezag van de paus.  De moslims hebben geen paus, die zijn eigenlijk veel democratischer dan de kerk.

Ik ben districtsraadslid voor AGALEV, ik blijf het ook eens met zeer veel punten van die partij, zeker de ecologie en het buurtwerk.
Als jongere was ik actief in de syndicale jeugd, later ben ik dan actief geworden in de provo beweging.  Tijdens en misschien vooral door de Vietnam oorlog ben ik dan bij de KP terecht gekomen.   Toen de KP eind jaren 70 te bureaucratisch werd en steeds meer voeling met de basis verloor ben ik zo’n 10 jaar politiek dakloos geweest.  In die periode was ik vooral actie rond culturele projecten.
Zo ben ik dan via BSV in AGALEV terecht gekomen.  Ik vond het zelf redelijk logisch om actief zijn binnen AGALEV, we waren daarvoor ook al actief rond ecologie, onthaasting, ...  Wat ik steeds spijtig heb gevonden aan AGALEV is dat het haar sociaal profiel niet waarmaakte.  AGALEV heeft de rijkste kiezers van alle partijen.  Daar is op zich niets mis mee, maar men bereikt de sociaal uitgeslotenen niet. De deelname aan de macht heeft de zaken zeker ook niet eenvoudiger gemaakt.  Begrijp me niet verkeerd, ik wil zeker niet natrappen, ik beschouw me ook nog steeds als een lid van die partij.  Ik heb binnen AGALEV altijd mijn ding mogen doen.  Maar je kan er toch niet naast kijken dat hoe weinig allochtonen men bereikt, en deze die men bereikt behoren nagenoeg allemaal tot de upperclass van die gemeenschap.  Iemand als Fatima Bali die uit de basis komt die is echt wel slecht behandeld in de partij.
In de praktijk is betrokkenheid zeer beperkt.  Men richt zich in het eerste plaats tot het middenveld en dat beperkt.  Het middenveld probeert altijd te regisseren, maar het schuwt en vermijd elk conflict.  Ik kom uit de basisbewegingen van de arme mensen, en daar voer je strijd tegen het middenveld.  Ik werk ook samen met het centrum Leman en daar heb je ook steeds die strijd.

Je hebt mensen die hun hele leven in één partij actief blijven, ik heb daar respect voor, maar ik ben zo niet, toch vind ik mijn engagement rechtlijnig omdat het steeds om basisbewegingen gaat.  Ook de provo’s dat was een basisbeweging, er was toen nog geen jongeren cultuur, dat is iets dat van de jongeren zelf kwam.  De provo beweging dat was verzet, verzet tegen de burgelijke cultuur, verzet tegen de kernwapens,...  het was een zeer een emanciperende beweging.
Ik vond dat er een organisatie moest zijn, als je georganiseerd werkt trek je aan één zeel, ik ben dan ook actief geworden in de KP.  Die valse idee alsof je in de KP vroeger of in de PVDA vandaag geen eigen mening zou hebben heb ik nooit begrepen.  Dat is gewoon niet zo. Politiek is nu eenmaal persoonlijk en er bestaat geen onpersoonlijke politiek.  Politiek actief zijn impliceert ook persoonlijk keuzes, je werk, je vrienden, relaties die stuk springen.  
Er was in die periode een brede anti-imperialistische beweging, de Vietnam oorlog bracht een hele generatie in beweging.
Voor veel mensen die in de jaren ‘60 en ‘70 actief waren was de val van de muur een debacle in hun denken, en dat duurt nog steeds voort.  De nieuwe beweging tegen de globalisering brengt een nieuwe dynamiek op dreef.  De anti- of anders- globaliseringsbeweging is natuurlijk een nieuwe beweging tegen het imperialisme.  Je ziet toch maar dat die nieuwe bewegingen opkomen en dat ze steeds opnieuw hun weg zoeken en vinden.
Ik heb vroeger dikwijls zeer zwaar in de clinch gelegen met de PVDA en de SAP, maar dat is nu wel voorbij.  Men vergeet wel eens dat ook in het Oostblok er heel wat communisten waren die veel vragen hadden over de ingeslagen weg.  Dat waren niet alleen de maoïsten die dat zegden, ook in de Communistische Partijen zagen heel wat mensen dat het misliep.

We hebben met nadien de daklozen beweging en krakers ook heel wat klaar gekregen.  Dat was een ontvoogdingsstrijd zonder paternalistisch te worden.  Je hebt overal mensen die bevrijden werken, ook binnen de christelijke of protestantse beweging bestaan dergelijk mensen.
In die daklozen beweging hadden we dan ook steeds een politiek programma.  Je lost de problemen nu eenmaal niet op met boterhammen uit te delen.

Vandaag ben ik met de ketelpatrouille ook nog steeds actief rond prostitutie. De meeste prostituees zijn arme mensen, ook de luxe prostituees hoor, want daar bestaan heel wat fabeltjes over.  Je krijgt als prostituee ook een zeer rare kijk op de wereld.  Mannen hebben behoeften en zij zien alleen die kant.  Ze zien de eenzamen, mensen die noden hebben.  Prostituees hebben eigenlijk een zeer meelijwekkende kijk op mannen.
Eigenlijk ben ik tegen prostitutie, veel prostituees zijn daar ook tegen.  Dat is iets dat ze niet in publiek vertellen, maar als we vergaderen met hen dan is dat iets dat regelmatig naar boven komt.  Prostitutie is eigenlijk een vreselijk gevolg van het gebrek aan seksuele openheid.  In gezinssituaties is er ook veel prostitutie : de vrouw die bij haar man blijft voor zijn inkomen.  Vandaag is daar ook nog mensenhandel bijgekomen en dat eigenlijk nog veel erger.

Ik vind ook de stap naar AGALEV een logische stap hoor.   Ik wil ruimte hebben voor veel persoonlijke initiatieven en die kreeg ik steeds binnen AGALEV.  Ik hoop dat AGALEV in deze postmoderne maatschappij toelaat dat sommige van haar leden een bondgenootschap met RESIST aangaan. In deze postmoderne maatschappij moet het toch mogelijk zijn dat we dergelijke dingen doen.  Ik hoop dat ze in AGALEV wat er nu met RESIST gebeurt als een les zullen zien.  Ik heb binnen AGALEV steeds een linkse koers gevoerd, in de AGALEV fractie kon dat allemaal.  Ik hoop dat dat kan blijven duren, ik zou graag binnen die fractie kunnen blijven werken.
Maar het engagement naar AEL en RESIST vind ik zo belangrijk dat ik daar niet naast kan.