Een uitslag van 100 %: deed geen enkele presidentskandidaat hem ooit voor, stelde Jef Lambrecht in het middag-'Actueel' van woensdag 16 oktober. "Saddam doet beter dan Stalin. Die had in zijn gloriedagen toch nog een paar tegenstanders. Saddam dus niet."

Welke argumenten kan Saddam - zelf een fervent bewonderaar van Nabuchodonosor, Saladin én Stalin - gebruikt hebben om ALLE Irakezen achter hem te krijgen ? Dat hij de enige 'valabele' kandidaat was ? Dat met een Amerikaanse inval op komst, de Irakezen de wereld moeten tonen dat ze als één man achter hun chef staan ?

Als dat laatste de bedoeling was, schat Saddam het toch verkeerd in, hoe zo'n uitslag in het Westen overkomt. Geen democratische kat gelooft hier in een 'spectaculaire oefening in democratie' die 100 % voor één kandidaat oplevert. Alleen verstokte 'Staliniens' vinden zich terug in zo'n monsterscore en geloven dat meer dan 11,5 miljoen mensen net hetzelfde kunnen denken. De grote gelijkschakeling, hét gelijkheidsideaal ten volle gerealiseerd ... Wat een terreurregime moet dat niet zijn, dat men een hele bevolking haar talent om te redetwisten - zo boeiend geïllustreerd door de Nederlandse LPF maar ook door de talloze strekkingen binnen de Islam bv. - kan afpakken ?

Neen Saddam, je blazoen van democraat kreeg er een deuk bij. Tenzij bij een schare uitzonderingen ... Want er zijn er ook in België die - spijts de onophoudelijke demonisering van Saddam in de media - denken dat Irak geen dictatuur zou zijn. Of daar toch aan twijfelen ...

* Drie 'twijfelaars'

Ter illustratie drie citaten uit het PVDA-weekblad Solidair van 16 oktober. Voor wie het nog niet weet: de PVDA organiseert samen met andere organisaties en individuen op 10 november een betoging onder de titel "Stop the United States of Agression". Prima slogan. Maar wat lezen we in de interviews met de drie boegbeelden van de betoging ?

1) Han Soete ('het gezicht' van Indymedia): "In 1991 ging ik naar Bagdad op vredeskamp. Ik wou de mensen daar de boodschap brengen: 'mijn vel is niet meer waard dan het uwe'. Toen ik vertrok was ik voorbereid op een dictatuur. Maar wat ik zag was een volk met Palestijnen en joden en moslims en christenen ... Er was veel openheid, helemaal anders dan wat men ons hier had voorgeschoteld in de media. Vanaf toen ben ik media-activist geworden."

Mooi Han, maar is Irak dan geen dictatuur ? Hans verhaal doet denken aan de buitenlandse delegaties die Stalin ontving en die ook goed 'ingepakt' werden. Dictators hebben daar verstand van. Zou Han moeten weten.

2) Dyab Abou Jahjah (voorzitter Arabisch Europese Liga): "Wat betreft de zogenaamde dictatuur van Saddam Hoessein: de AEL is tegen elke dictatuur. Wij gaan akkoord dat er te weinig democratie heerst in de Arabische wereld. Maar dat is ons probleem. Niet het probleem van de VS of van Europa. En het zijn niet de VS die de plaatselijke bevolking meer democratie gaan brengen."

Waarom spreekt Abou Jahjah nu van een "zogenaamde dictatuur" ? In De Standaard van 12/10 stelde hij dat de AEL voor democratie is en "dus Saddam Hoessein moet weg, ja." Dat Bush daar niet zal voor zorgen is een feit. Maar stellen dat het alleen "ons" probleem is, dan weer niet. Als men ons oproept om te betogen tegen de aanval van de V.S. op Irak, mogen we ook ons gedacht zeggen inzake de democratie in Irak. Consequent zijn.

3) Roberto D'Orazio, de even strijdbare als sympathieke vakbondsman van Forges de Clabecq, ging nog verder: "Ze vragen me of ik achter Saddam Hoessein sta. Antwoorden dat ik het Iraakse volk steun, volstaat niet. De VS zeggen ook dat ze het Iraakse volk steunen en dat ze daarom komaf willen maken met Saddam. Vandaag, in de huidige context steun ik Saddam Hoessein. Als de agressie van de VS stopt, kunnen we het volgende punt regelen. Maar de vertegenwoordiger van diegenen die zich vandaag verzetten tegen de oorlog van de VS, dat is Saddam. Op dat punt steun ik hem ten volle."


* Een paar opmerkingen/vragen

1) Laten we realistisch blijven. Of D'Orazio, Abou Jahjah, Soete en de duizenden die ze op de been zullen brengen op 10 november, Saddam nu "ten volle" steunen of niet: zal Bush er één bom minder voor droppen ? 

2) Wanneer de V.S. Irak binnenvallen en bezetten, zullen de Irakezen dan als één man tegen de Amerikanen en voor Saddam vechten ? Of zal er op zijn minst in het sjiïtische zuiden en in het Koerdische noorden met de Amerikanen mee gevochten worden ? Zullen ook andere Irakezen niet blij zijn dat ze eindelijk onder de de alomaanwezige geheime diensten van Saddam uit zullen kunnen ? Vergeet ook niet dat de 'American way of life' overal ter wereld een grote aantrekkingskracht uitoefent. Aan wiens kant zullen Han, Dyab en Roberto dan staan, als het conflict dus behoorlijk ingewikkeld wordt én niet langer te herleiden is tot het simpele schema van de goede - want voor de onafhankelijkheid strijdende - Saddam tegen de slechte Amerikanen ?

3) Ligt het belang van de mobilisatie in België tegen de oorlog om Irak niet in de eerste plaats op binnenlands vlak ? Jo Cottenier (PVDA, Coalitie Stop USA) stelde in Solidair dat hier "een buitengewone coalitie" tot stand kwam: "een samengaan van de meest militante vleugel van de Arabische immigratie en de meest militante vleugel van het syndicalisme in België". Alleen al om het exorcisme in de media tegen Abou Jahjah en de AEL af te blokken, is zo'n coalitie interessant te noemen. Anderzijds legt ze de link tussen de in de media verdonkermaande strijd van én arbeiders én 'allochtonen' om een menswaardig bestaan.

4) Ondertussen is de overgrote meerderheid van de Belgen er van overtuigd dat Saddam een dictator is. Dat komt enerzijds door toedoen van de media die de bedreiging door Saddam tot mythische proporties opblazen. Anderzijds door het effectief dictatoriale karakter van het regime in Bagdad. Herinner u hoe hij de Koerden aanpakte, dat sympathieke bergvolk dat door Irak en de buurstaten een eigen land ontzegd wordt. Herinner u hoe Saddam de door Bush Senior tot opstand aangemaande en in de steek gelaten, sjiïeten in het zuiden van Irak bestreed. 

De conclusie uit één en ander kan alleen zijn dat Saddam een onbetrouwbare klootzak is - weliswaar geen Al Qaeda-achtige terrorist - en dat de wapeninspecties moeten verder gaan. Zoals er ook VN-wapeninspecties moeten komen in (en onvermijdelijk ook zware sancties tegen) het land dat de grootste militaire bedreiging van al vormt voor de wereldvrede: de V.S.A. 

Ondertussen moet ook de misdadige boycot tegen Irak opgeheven worden: daar is de gewone Irakees het slachtoffer van.


* Een echt democratisch alternatief

Voegen we bovenstaande vaststellingen even samen. Saddam is niet te verdedigen en de Belgen zijn daar van overtuigd. De mobilisatie om een Amerikaanse inval in Irak te voorkomen vormt enerzijds een onderdeel van een nieuwe internationale vredesbeweging - die hopelijk zand kan gooien in de Amerikaanse oorlogsmachine - maar die anderzijds ook van binnenlands belang is.

Wel laten we dan:

1) mobiliseren tegen een Amerikaans/Britse aanval op Irak en de kapitalistische oorzaken van het altijd maar weer oorlogvoeren duidelijk maken;

2) mobiliseren voor opheffing van de economische boycot tegen het Iraakse volk én die boycot door concrete hulpacties omzeilen;

3) consequent pleiten voor een (geleidelijke) democratisering van Irak; iets waar in de praktijk natuurlijk pas werk van gemaakt kan worden nadat de Amerikaanse dreiging zal zijn afgewend. Zo'n democratisering kan bv. bevorderd worden door een intensieve internationale samenwer king met de Iraakse bevolking.


* 'Schone Handen'

Tot slot zijn er nog redenen waarom de democratische linkerzijde geen handjes kan schudden met dictators van welke soort ook. Op die manier maakt men het immers de rechterzijde al te gemakkelijk om ons in het dictatoriaal linkse verdomhoekje te drummen. Denk aan de tussenkomst van Dirk Verhofstadat die op het Belgisch Sociaal Forum nog eens afkwam met het spookbeeld van het Sovjet-collectivisme. Een spookbeeld waar de overgrote meerderheid van de antiglobalisten niet van wil weten en waar ze - tegen een minderheid in - duidelijk afstand van neemt. 

Verder maakt de strategie dat "de vijanden van mijn vijanden, mijn vrienden zijn", dat we ons tot hetzelfde niveau verlagen als dat van de regeringen van de V.S. die in hun strijd tegen al wat links was en is, met criminelen, nazi's, fundamentalisten en dictators van allerlei slag in zee gingen. Iets wat de V.S. al meerdere keren als een boemerang terug in hun gezicht (en in hun wolkenkrabbers en oorlogsschepen) kregen. 

Zo'n strategie werkt niet en het corrumpeert bovendien de eigen rangen: wie met de straathond slaapt (Saddam), krijgt ook zijn vlooien (zijn geheime 'diensten' bv.).

De strijd voor een betere wereld duldt geen compromissen met de waarheid en geen afspraakjes met tuig dat voor een internationaal gerechtshof én in de gevangenis thuis hoort. 

Of vergis ik me ? Een beetje ? Over de hele lijn ? Graag uw argumenten (en niet gaan schelden). Met dank voor uw heldere inzichten bij voorbaat.

JP Everaerts